بریده‌هایی از کتاب عشق سال‌های وبا

خوب می‌دانست زنی مانند او با هر مصیبتی، گریه سرنمی‌دهد. فرمینا تنها هنگامی هق هق کنان می‌گریست که خشم جام درونش را لبالب کرده باشد؛ به ویژه در هنگامی که احساس مقصر بودن وجود زنانه‌ی او را در میان می‌گرفت، به گریه پناه می‌برد و هر اندازه که می‌گریست، آتش خشمش نیز بیش‌تر می‌شد و این شعله ور شدنِ لحظه به لحظه‌ی خشمش نیز، از این احساس گناه درونی بود که چرا نمی‌تواند از سستی خود در برابر سیلاب گریه‌ها جلوگیری کند.

قلب من بیش‌تر از یک فاحشه‌خانه اتاق دارد.

قلب آدمی خاطرات تلخ را می‌زداید و نیکی را درشت‌نمایی می‌کند. و چنین هست که ما می‌توانیم ناراحتی‌های گذشته را تاب بیاوریم و به دست فراموشی بسپاریم.

«فقط یک فرد بی‌ریشه می‌تواند عاری از درد و اندوه باشد» .

  عشق سالهای وبا نویسنده: گابریل گارسیا مارگز مترجم: اسماعیل قهرمانی‌پور نشر روزگار

عشق بارور شده‌ی آن‌ها به او اعتماد به نفس و نیرویی داده بود که پیش از آن هرگز نداشت

«فقط یک فرد بی‌ریشه می‌تواند عاری از درد و اندوه باشد»

به هر جای آن خانه‌ی درندشت که نگاه می‌کردی، نظم و ترتیب و نظافتی را می‌دیدی که نشان می‌داد بانویی بر آن‌جا فرمان می‌راند که جای پای محکمی دارد.

«فقط یک فرد بی‌ریشه می‌تواند عاری از درد و اندوه باشد» .

با یک گل رز خاطره‌ی مرا زنده نگه‌دار.

به صحبت خود راجع به خاطرات شیرین گذشته ادامه داد زیرا آرام نمی‌شد و با اضطراب به دنبال راه گم شده‌ای در گذشته‌ها می‌گشت تا او را به آرامش برساند. این چیزی بود که به آن نیاز داشت. یعنی این که بگذارد روحش از طریق دهانش از جسم او فرار کند.

انسان‌های مسن در برخورد با آدم‌های مسن دیگر، خود را پیر احساس نمی‌کنند.

وی در این موارد چنین پاسخ می‌داد: نه، من ثروتمند نیستم؛ بلکه فقیری پول‌دار هستم. این دو تا با هم فرق دارند.

حالا چهارصد سال است که ما، نسل اندر نسل، مشغول ساختن این شهر هستیم و هنوز نتوانسته‌ایم آن‌چنان که باید به آن برسیم. اگر می‌توانستیم، شهرمان چه جای زیبایی از آب درمی‌آمد! البته آن‌ها تا اندازه‌ای توانسته بودند، کارهایی هم بکنند. اپیدمی وبا، که اولین قربانیان آن مردم همین بارانداز بودند، در یازده هفته، بیش‌ترین شمار قربانی را در تاریخ آن‌ها درو کرد. تا آن زمان اجساد آدم‌های با نام و نشان را در زیر سنگ‌فرش‌های کلیسا و در کنار اسقف‌ها و اعضاء مجالس عمومی کلیسایی به خاک می‌سپردند و اجساد مردم کمتر ثروتمند را در محوطه‌ی صومعه‌ها دفن می‌کردند و اجساد فقرا نیز راهی گورستان عمومی دوران استعمار می‌شدند که در بالای تپه‌ای جای داشت و با آب راهی خشک و پلی ساخته شده از سنگ و آهک از شهر جدا می‌شد و به دستور یک شهردار روشن‌ضمیر، بر سنگ تاق پل، این واژه‌ها را کنده‌کاری کرده بودند: جایگاه نگه داری استخوان مردگان.

مرگ فقط یک احتمال دائمی نیست، آن‌گونه که او همیشه برداشت کرده بود؛ بلکه یک واقعیت دم دست است

خیلی زود متوجه شد که تمایل او برای فراموش نمودن وی، خود قوی‌ترین عامل برای به یاد آوردن اوست.

یک مرد باید دو تا زن داشته باشد، یکی برای دوست داشتن و دیگری برای دوختن دگمه‌هایش.

هیچ چیز باشکوه‌تر از مردن در راه عشق نیست

عقل موقعی به سراغ آدمی می‌آید که دیگر هیچ کار مفیدی نمی‌تواند انجام بدهد

معتقد بود: هر کسی عامل مرگ خویش است