بریده‌هایی از کتاب شهریار

«نامی که با تکیه بر نیروی بیگانه به‌دست آورده‌اید بی‌بنیاد و سست است.»

سلاح دیگران یا گشاد و سنگین است یا بیش از حد تنگ.

او ترجیح می‌دهد با سربازان خود در جنگ شکست بخورد اما با سربازان مزدور و کمکی پیروز نشود.

‌بطور کلی می‌توان گفت خطر سپاهیان مزدور به علت جبونی و خطر سپاهیان کمکی به‌خاطر رشادت آن‌ها است.

سپاهیان کمکی کاملاً متحد و مطیع فرمانده خود می‌باشند اما قشون مزدور در صورت پیروزی نیاز به وقت بیشتری دارند تا با هم متحد شوند و به شما آسیبی برسانند.

بنابراین بهتر است کسی به چنین سپاهیانی نیاز نداشته باشد. زیرا بسیار خطرناکتر از سربازان مزدور می‌باشند.

سپاهیان کمکی برای کشور خود مفید و قابل اعتمادند اما برای کسی که آن‌ها را به کمک می‌طلبد فاجعه آفرین هستند. زیرا شکست آنان شکست شما و پیروزی آنان به معنی استیلای آنان بر شما است.

تنها شهریاران و جمهوری‌هایی به پیروزی رسیده‌اند که دارای ارتش و نیروهای مسلح خودی بوده‌اند، سپاهیان مزدور چیزی جز ضرر و زیان ندارند.

اگر فرمانده فردی لایق و توانا است باید قدرت او را طبق قوانین مقرر محدود سازند.

در زمان صلح شما را غارت می‌کنند و در دوران جنگ باعث نابودی شما می‌شوند.

گردد. پادشاهانی که نمی‌توانند با دشمنان خود در میدان مبارزه مواجه شوند و پشت سنگرها پنهان می‌شوند همیشه نیازمند کمک دیگران خواهند بود.

کسی که با رأی و انتخاب مردم به مقام شهریاری می‌رسد باید تلاش کند تا دوستی خویش را با مردم حفظ کند. و این کار بسیار آسان است چون مردم فقط از او می‌خواهند که مورد ظلم و ستم قرار نگیرند. اما کسی که برخلاف اراده مردم و با رأی اشراف و اعیان به پادشاهی می‌رسد قبل از هرکاری باید خود را در دل مردم جا کرده و آنان را تحت حمایت خویش بگیرد. وقتی مردم از کسی ‌که از او انتظار ظلم و ستم دارند محبت می‌بینند بیشتر زیر بار منت فرد خیرخواه خویش می‌روند و حتی به او بیشتر از کسی که خود برگزیده‌اند علاقه‌مند خواهند شد.

زیرا پادشاه منتخب اشراف خود را در محاصره کسانی می‌بیند که هم‌شأن و هم‌طراز خود او می‌باشند، به همین دلیل نمی‌تواند آنگونه که می‌خواهد فرمانروایی کند. شخصی که به یاری مردم به تخت سلطنت می‌نشیند خود را بی‌همتا می‌داند و کمتر کسی است که از او فرمانبرداری نکند. علاوه بر این راضی کردن اشراف بدون ارتکاب خشونت و ظلم و ستم امکان پذیر نیست. در حالیکه مردم صادق‌تر هستند و خواست‌هایشان شرافتمندانه‌تر است.

بدی کن اما چنان وانمود کن که نیکی می‌کنی:

(این ضعف بشر است که هنگام آرامش دریا به طوفان نمی‌اندیشد

ماکیاولی معتقد است، زمامدار اگر بخواهد باقی بماند و موفق باشد نباید از شرارت و اعمال خشونت‌آمیز بترسد. زیرا بدون شرارت، حفظ دولت ممکن نیست. حکومت برای نیل به قدرت، ازدیاد و حفظ و بقای آن مجاز است به هر عملی از قبیل کشتار، خیانت، ترور، تقلب و... دست بزند و هرگونه شیوه‌ای حتی منافی اخلاق و شرف و عدالت را برای رسیدن به هدفش روا می‌دارد. این مکتب بر این باور است که رجال سیاسی باید کاملاً واقع‌بین و مادی و جدی باشند. آنگونه سخت‌گیر باشند که اگر تکالیف دینی، اخلاقی و احساسات سد راه آنان شود؛ از آن‌ها صرف‌نظر کرده و هدفی جز رسیدن به مقصود نداشته باشند.

در مورد این سئوال که شهریار باید مورد علاقه یا موجب ترس باشد نتیجه می‌گیریم که مردم مایلند شهریار را دوست بدارند، اما خواست شهریار است که مردم از او در هراس باشند شهریار خردمند باید بر آنچه تحت کنترلش می‌باشد تکیه کند نه بر چیزی که مورد علاقه و توجه مردم است. تنها باید تلاش کند که از برانگیختن نفرت مردم خودداری کند.

زمان می‌گذرد و خوبی‌ها و بدیها را نیز به همراه دارد.

برای شناخت مردم، باید شهریار و برای شناخت کامل ذات شهریاری باید یکی از مردم بود.

برای تهیه نقشه کوهها و بلندیها، در دشت‌های مسطح می‌ایستند؛