بریده‌هایی از کتاب کفش باز

مطالعه‌کردن درباره‌ی خود، همان فراموش‌کردن خود است.

به مردم نگو کارها را چگونه انجام دهند تنها به آن‌ها بگو چه کاری کنند و بعد ببین که نتیجه چگونه تو را متعجب خواهد کرد.

به حقیقت عشق بورز؛ اما خطاها را ببخش.

اگر زیبایی مطلق را به‌ دست آورید، بهترین آفریده‌ی خدا را به ‌دست آورده‌اید.

حقیقت غیرخطی است. نه آینده‌ای در کار است و نه گذشته‌ای. همه‌چیز اکنون است.

اولین‌بار بود می‌فهمیدم در دنیا همه ما را دوست نخواهند داشت یا نخواهند پذیرفت و این‌که غالباً درست در لحظه‌ای ما را کنار می‌گذراند که بیش‌تر از همیشه نیازمند پذیرشیم.

آسان‌ترین راه برای آن‌که بفهمی واقعاً چه احساسی در مورد کسی داری این است که با او خداحافظی کنی.

سرنوشت او این نبود که مددکار اجتماعی باشد. او به این دنیا نیامده بود که مشکلات مردم را حل کند. او ترجیح می‌داد روی پاهای آن‌ها متمرکز باشد.

در مسیر بازگشت به پورتلند، غرق در فکر موفقیت ناگهانی‌ام در فروش بودم. من نتوانسته بودم دایرةالمعارف بفروشم و از آن نفرت هم داشتم. در فروش اوراق بهادار اندکی بهتر بودم؛ اما در درون خودم احساس خستگی مرگ‌آوری می‌کردم. پس چرا فروش کفش‌ها این‌قدر متفاوت بود؟ فهمیدم به این علت بود که این یکی فروش نبود. من دویدن را باور داشتم. باور داشتم که اگر مردم هر روز از خانه بیرون بزنند و چند مایلی بدوند، دنیا جای بهتری خواهد شد و باور داشتم که این کفش‌ها برای دویدن انتخاب بهتری بود. مردم که این باور درونی مرا احساس می‌کردند، دل‌شان می‌خواست سهمی از آن داشته باشند. با خودم گفتم، باور. باور مقاومت‌ناپذیر است.

من نتوانسته بودم دایرةالمعارف بفروشم و از آن نفرت هم داشتم. در فروش اوراق بهادار اندکی بهتر بودم؛ اما در درون خودم احساس خستگی مرگ‌آوری می‌کردم. پس چرا فروش کفش‌ها این‌قدر متفاوت بود؟ فهمیدم به این علت بود که این یکی فروش نبود. من دویدن را باور داشتم