بریده‌هایی از کتاب گ‍زی‍ده‌ اش‍ع‍ار س‍ی‍ل‍وی‍ا پ‍لات‌

من وقتی که شادمانم سبزی علف را به او می‌بخشم آسمان را آبی می‌کنم و خورشید را زراندود.

قطارها رفته‌اند. و من با مضحکه‌ای سخت سرنگون شده از اریکه پادشاهی‌ام.

زیر روشنایی ستارگان با نگاهی خیره و مات با نفرینی که روزگار را تیره می‌کند

خیال از هر بافه‌ای، بهتر شکاف می‌خورد

زندگی‌ات را کجا جاگذاشته‌ای؟

تن تو مرا عذاب می‌دهد آن گونه که جهان خدا را.

ماه، مادر من است

stood back and turned into a tree. There is the laburnum, its blond colonnades, And the petticoats of the cherry.

If he were I, he would do what I did.

ماه، مادر من است زیبا نیست مثل مریم پیراهن آبی‌اش، جغدها و شب‌پره‌ها را می‌پراند. چقدر می‌خواهم ایمان بیاورم به مهربانی‌اش؟

ماه، مادر من است

نگاهش به شعر از نوع جوشش هنری بود، اگر نمی‌توانست از ماده خامی که در دست دارد میزی بسازد، با خوشحالی به صندلی رضایت می‌داد، یا حتی بازیچه‌ای هم که می‌شد رضایتش را جلب می‌کرد.

دل می‌گیرد دریا پس می‌نشیند آینه‌ها را می‌پوشانند.

شکوفه زدم مثل شاخه‌های بهاری: با دست و پازدنی، تقلای دستی و پایی عروج از سنگ به ابر، اکنون خداگونه شده‌ام، به پرواز درمی‌آیم، در استحاله روح شفاف به مانند قالبی از یخ، که پاداش است.

I Know you appear Vivid at my side, Denying you sprang out of my head, Claiming you feel Love fiery enough to prove flesh real, Though it's quite clear All your beauty, all your wit, is a gift, my dear, From me.

من؟ تنها قدم می‌زنم در نیمه‌شب، در می‌نوردم زیرپا، خیابان را. این خانه‌های غرق در خواب، نفس می‌زنند از ضمیر من ماه، پیازی آسمانی بر شیروانی‌ها آویزان می‌ماند.

بهتر آن که بی‌صدا بنشینی، خیالبافی کنی زیر روشنایی ستارگان با نگاهی خیره و مات