بریده‌هایی از کتاب گ‍زی‍ده‌ اش‍ع‍ار س‍ی‍ل‍وی‍ا پ‍لات‌

غرور کاذب پایانی تلخ دارد.

زندگی‌ات را کجا جاگذاشته‌ای؟

Tonight, for this person, blue is a beautiful color.

زن پاها را به درون جمع کرده است آن‌گونه که گلی گلبرگ‌هایش بسته می‌شود

برای تو، یا هر کس دیگری، با اخلاص بسیار هستم تن تو مرا عذاب می‌دهد آن گونه که جهان خدا را.

می‌لغزم و در هراسی ارغوانی غرق می‌شوم.

ما چشم بر هم می‌گذاریم گویی نشنیده‌ایم صدای فرسودن ستاره‌ها را.

آسان نیست تا بگویم، چقدر تغییر کرده‌ای اگر زنده‌ام حالا، آن روز مرده بودم با این همه، چون مجسمه دست نخورده. تو چون همیشه‌ای. تو یک قدم هم به جلو برنمی‌داری برای من. نه مجال نمی‌دهی تا چشم‌های سفیدم را مأیوسانه شاید، باز به آسمان بدوزم. از آبی ستاره‌ها آن‌گونه که وعده می‌دادی. نشانی نبود. به خواب ابد رفتم جایی تاریک در میان سنگ‌های سیاه پوشیده در برف زمستان

I have fallen a long way. Clouds are flowering Blue and mystical over the face of the stars. Inside the church, the saints will be all blue

I am the sun, in my white coat

صداست که مرا بیش از هر چیز به هراس می‌اندازد

آسان نیست تا بگویم، چقدر تغییر کرده‌ای اگر زنده‌ام حالا، آن روز مرده بودم

من مرموز نیستم در برابر عشق.

به پای من نماز می‌برند اندوه‌شان را علف‌ها.

جایی برای اندوه‌گذاری نیست. ماه از پشت روبنده فسفری‌اش زل می‌زند. به این اتفاق‌ها عادت کرده است.

Now I resemble a sort of god Floating through the air in my soul-shift Pure as a pane of ice. It's a gift.

اگر او جای من بود. کاری را می‌کرد که من کردم.

بخت که یار باشد با گذری دشوار از این فصل خستگی می‌خواهم صورتی مرتب کنم از همه معجزه‌ها که اتفاق می‌افتد شاید به دلخواه آنها را پراکنده بخوانی. شگردهای شعله‌وار معجزه‌ها. انتظار دوباره آغاز می‌شود. انتظار بلند برای آن الاهه برای آن هبوط نادر، آن نامنتظر.

The moon is my mother.

من می‌دانم تو ظاهر می‌شوی زنده در کنار من انکار می‌کنی که از ذهن من تراویده‌ای احساست را تشریح می‌کنی عشقی آتشین را که جان می‌بخشد هرچند آشکار است تمام زیبایی تو، هوش سرشار تو