بریده‌هایی از کتاب دکتر ژیواگو

اگر از دیگران بدتریم، چرا نباید تا جایی که توانایی داریم خود را اصلاح کنیم و معتدل سازیم.

فردی که اجتماع را دوست دارد، روحش قریحه و استعداد ندارد، خواه این فرد به «سولوویوف» خواه به «کانت» یا «مارکس» وفادار باشد، هیچ فرق نمی‌کند. برای درک حقیقت باید تنها بود و از کسانی که انسان را چندان دوست ندارند، رشتۀ پیوند را گسست.

آیا چیزی در دنیا یافت می‌شود که ارزش وفاداری را داشته باشد؟ بسیار اندک است. عقیده دارم که باید به ابدیت وفادار بود، ابدیت نام دیگر زندگی است که آن را اندکی بهتر بیان می‌کند. به ابدیت باید وفادار ماند،

هرکس که به دنیا می‌آید، یک «فاوست» است و باید همه‌چیز را لمس کرده، حس نماید و تشریح کند. این خطای پیشینیان و معاصران است که از «فاوست» یک دانشمند ساخته‌اند. پیشرفت‌های علم از قانون دفع پیروی می‌کند. برای این‌که بتوانیم یک قدم به جلو برداریم، ابتدا باید قلمرو خطا و تئوری‌های جعلی را از بین ببریم. اما این یک بیماری واگیردار است که از «فاوست» ، یک هنرمند به وجود آورده است.

انسان اگر خوشی و سعادتش را روی درد و رنج دیگری بنا کند، عزیزترین و مقدس‌ترین چیزها را لگدکوب کرده است.

انسان اگر خوشی و سعادتش را روی درد و رنج دیگری بنا کند، عزیزترین و مقدس‌ترین چیزها را لگدکوب کرده است.

انسان اگر خوشی و سعادتش را روی درد و رنج دیگری بنا کند، عزیزترین و مقدس‌ترین چیزها را لگدکوب کرده است.

زمان کنونی، این ضرب‌المثل کهن را تحقق می‌داد: انسان برای انسان، چون گرگ است.

جنگ توقف مصنوعی زندگی است

فردای آن شب، او مرد دیگری بود و تقریباً تعجب می‌کرد که همیشه، همین نام را بر خود دارد.

پسربچه‌ها به مخوف‌ترین و برترین بازی‌ها می‌پرداختند و آن جنگ بود.

چهره‌اش با بینی برگشته، درهم فرو رفت. گردن برافراشت.

تنها آن بی‌حسی و سردرگمی که پس از دفن مجلل عموماً وجود تمام مردم را فرا می‌گیرد، می‌توانست درک و احساس این پسربچه را که می‌خواست بر سر قبر مادرش سخنرانی کند، توجیه کند.