بریده‌هایی از کتاب نیروی اراده

نتایج، واضح‌تر از این نمی‌توانست باشد: کنترل نفس نیرویی حیاتی و کلید موفقیت در زندگی است.

کودکان با کنترل نفس ضعیف تر، گرایش به ادامه‌ی زندگی در فقر مالی داشتند. دارای شغل نسبتا کم درآمد بودند، پول کمی در بانک داشتند و احتمال داشتن خانه یا ذخیره‌ی مالی برای دوران بازنشستگی‌شان اندک بود. آن‌ها همچنان بچه‌های بیشتری را در خانوارهای تک والدی بزرگ می‌کردند، احتمالا به خاطر این که زمان کمتری برای وفق دادن خود با نظم و تادیب لازم برای یک رابطه‌ی طولانی مدت را داشتند.

کودکان با کنترل نفس بالاتر، در بزرگسالی از سلامت جسمانی بهتر، درجه‌ی کمتری از فربهی، بیماری‌های جنسی واگیردار کمتر و حتی دندانهای سالم تر، برخوردار بودند. (ظاهرا کنترل نفس خوب شامل مسواک زدن و نخ دندان کشیدن می‌شود.) کنترل نفس با افسردگی بزرگسالان نامربوط بود، ولی کمبود آن باعث می‌شد انسانها به الکل و مواد مخدر بیشتر گرایش پیدا کنند.

همان طور که جان تنگنی، شخصی که با بامستیر در زمینه‌ی توسعه‌ی کنترل نفس در تستهای شخصیتی کار می‌کرد، شرح داد، در مورد انسانهای با کنترل نفس ضعیف، احتمال بیشتری در زدن والدینشان و انجام دوباره و دوباره‌ی جرم‌های گوناگون وجود داشت. او از زندانیان تست گرفت و برای سالها بعد از آزادیشان آنها را ردیابی کرد و دریافت کسانی که کنترل نفس کمتری داشتند، بیشترین احتمال برای انجام جرم‌های بیشتر و برگشت به زندان را دارند.

زمانی که محققان نمرات دانش آموزان با حدود هفتاد ویژگی شخصیتی را مقایسه کردند، کنترل نفس، تنها ویژگی‌ای از آب درآمد که میانگین نمرات کالج دانش آموزان را بهتر از اتفاقی، پیش بینی می‌کرد. کنترل نفس همچنین پیش بینی کننده‌ی بهتری از امتیاز اس. ای. تی و‌ای کیو دانش آموزان برای نمرات کالج بود. با وجودی که هوش اولیه به طور آشکار یک مزیت به حساب می‌آمد، تحقیق نشان داد که کنترل نفس بیشتر اهمیت داشت، زیرا به دانش آموزان کمک می‌کرد با اعتماد بیشتر سر کلاسها حاضر شوند، تکالیفشان را زود‌تر شروع کنند، زمان بیشتری را برای کار و فعالیت و زمان کمتری را صرف دیدن تلویزیون کنند.

استنتاج آن‌ها این بود که شکست خودگردانی، آسیب اجتماعی عمده‌ی زمان ماست، در عین حال به شواهد فراوان از سهم آن در نرخ بالای طلاق، خشونت‌های فامیلی، جرم و جنایت وتوده‌ای از مشکلات دیگر اشاره می‌کردند.

او‌همبستگی‌های معنی دار اندکی مثل خوش خلقی یا ترشرویی، بین اندازه گیری‌های دوران کودکی و بزرگسالی ملاحظه کرد که می‌توانستند به عنوان بیشترین انعکاس گرایش ژنتیک (ذاتی) توصیف شوند. نیروی اراده‌ی اجتناب از شیرینی ممکن است دارای مؤلفه‌های ژنتیکی نیز باشد، ولی علاوه برآن تابع طبیعت نیز به نظر می‌رسد، که مزیت نادر دوران کودکی را که می‌تواند پاداش سراسر زندگی را بدهد، تولید می‌کند.

در روانشناسی، تئوری‌های شسته رُفته، کم ارزش‌اند. مردم بیشتر تئوری‌های جدید را می‌پسندند و سپاسگذار متفکرانی با بینش‌های جدید و تکان دهنده هستند، ولی این تئوری‌ها همیشه موثر واقع نمی‌شود. مطرح کردن ایده و نظرها قسمت سخت کار نیست. همه نظریه‌ای دست آموز برای این که "چرا انجام می‌دهیم آن چه را انجام می‌دهیم" دارند، چرا که روانشناسان از شنیدن جملاتی مانند "اِ، مادر بزرگم این را می‌دانست" خسته شده‌اند.

احیای کنترل نفس توسط نظریه پردازان که هنوز معتقد بودند نیروی اراده افسانه‌ی عجیب و جالب دوره‌ی ویکتوریاییست، صورت نگرفت.

هنگامی که بامستیر در سال ۱۹۷۰ روانشناسی را پیشه‌ی خود ساخت، شک کلی درباره‌ی نیروی اراده را مطرح کرد. همکارانش نه تنها بر کنترل نفس، بلکه بر اعتماد به نفس تمرکز داشتند. بامستیر، پیشگام پژوهشی شد که در آن نشان می‌داد مردمی که به توانایی‌ها و ارزش‌هایشان اطمینان بیشتری دارند، خوشحال‌تر و موفق‌تر هستند. پس چرا به بقیه کمک نکنیم تا از طریق بالا بردن اطمینانشان موفق شوند؟ این به نظر، هدف نسبتا معقولی برای روانشناسان و همچنین مردمی بود که نسخه‌های پرتیراژ کتاب‌های متداول اعتماد به نفس و "توانمندسازی" مانند من خوب هستم- تو خوب هستی و غول درونت را بیدار کن را خریداری می‌کردند. ولی نتایج نهایی هم در داخل و هم در خارج ازآزمایشگاه ناامید کننده بود.

ب. ف اسکینر به ارزش ضمیرهشیار و دیگر فرآیندهای ذهنی به جز زمانی که درفرآیند تقویت وقایع محتمل الوقوع لازم بود، اهمیت چندانی نمی‌داد. او در کتاب فراتر از آزادی و بزرگی استدلال می‌کند که برای درک طبیعت انسان، باید فراتر از ارزش‌های منسوخ شده در تیتر کتاب‌ها رفت. در حالی که بسیاری از نظریه‌های خاص اسکینر رد شده‌اند، جنبه‌های دیدگاه او زندگی جدیدی را میان روانشناسان با ترغیب کردن این موضوع که ضمیر هوشیار تابع ضمیر ناخودآگاه است، به وجود آوردند. اراده آن قدر بی اهمیت به نظر می‌رسید که حتی سنجش یا اشاره‌ای در نظریه‌های شخصیتی جدید به آن نمی‌شد.

تصور این که مردم با هوشیاری می‌توانند خودشان را کنترل کنند، از نظر روانشناسان مشکوک دیده می‌شد. فرویدی‌ها ادعا می‌کردند که رفتار انسان بالغ ناشی از نیروهای ناخودآگاه و عملکرد آن‌هاست. ب. ف اسکینر به ارزش ضمیرهشیار و دیگر فرآیندهای ذهنی به جز زمانی که درفرآیند تقویت وقایع محتمل الوقوع لازم بود، اهمیت چندانی نمی‌داد.

بیشتر دانشمندان اجتماعی به دنبال علت بدرفتاری، خارج از فرد می‌گشتند: فقر، محرومیت نسبی، افسردگی یا دیگر شکست‌های محیطی یا سیستم‌های اقتصادی و سیاسی. دنبال عامل برونی گشتن معمولا برای همه راحت‌تر است، مخصوصا برای خیلی از اکادمیک‌ها که می‌ترسند خطای نادرست سیاسی "سرزنش قربانی" را با اظهار این که مشکلات مردم ممکن است از علت‌های درونی برخاسته باشند، به خطر بیندازند.

ویلیس و همکارانش دریافتند که مردم خیلی سریع‌تر از دوران فروید به بینش درونی دست می‌یابند ولی بعد، درمان معمولا متوقف و با شکست مواجه می‌شد. فقدان شخصیت محکم در ویکتوریایی‌ها باعث می‌شد که مردم نیروی کافی برای دنبال کردن بینش و تغییر زندگیشان را نداشته باشند.

شهروندان طبقه‌ی متوسط ویکتوریایی که اکثریت بیماران فروید را تشکیل می‌دادند، دارای اراده‌ی بسیار قوی بودند که کار درمانگران را برای عبور از دفاع سخت و حس آن‌ها از این که چه چیز درست وچه چیز غلط است، دشوار می‌ساختند. روش‌های درمانی فروید بر راه‌های نفوذ متمرکز بود و به آن‌ها اجازه می‌داد که بفهمند چرا روان رنجور و غمگین بودند، چراکه زمانی که این افراد به بینش درونی دست می‌یافتند می‌توانستند نسبتا آسان‌تر تغییر کنند.

کتاب‌های سختگیرانه کمک به خود دوره‌ی ویکتوریا از روی سادگی، خود محور دیده می‌شد. پرتیراژترین کتاب‌ها آنهایی بودند که روی سرخوشی و سرحالی کار می‌کردند. مثل کتاب دیل کارنگی به نام چگونه از دوستانمان ببریم و روی مردم تاثیر بگذاریم و کتاب نورمن وینسنت پیل به نام قدرت مثبت اندیشی. دیل کارنگی هشت صفحه را صرف نشان دادن چگونه لبخند زدن به انسان‌ها کرد.

پیل نوشته بود: "عامل اصلی در روانشناسی، آرزو و میل تحقق پذیر می‌باشد". فردی که موفقیت را تصور کند، از قبل گرایش به داشتن موفقیت دارد. "

هنگامی که تکنولوژی، اجناس را ارزان‌تر و حومه نشینان را ثروتمندتر می‌کرد، تحریک نیاز مصرف کننده برای اقتصاد حیاتی شد و صنعت تبلیغات غیرواقعی همه را ترغیب می‌کرد که همین حالا خرید کنند. جامعه شناسان نسل جدیدی از انسان‌های "هدایت شده توسط دیگران" را که با افکار همسایگانشان بیشتر از عقاید اخلاقی درونی قوی خود هدایت می‌شدند، شناسایی کردند.

تصور کلی نازی‌ها از فرمانبرداری جمعی تا جامعه ستیزی کمتر شبیه تصور کلی ویکتوریایی از توانایی معنوی شخصی بود، ولی وجه تمایز آن از بین رفته بود. اگر نازیها نمایانگر پیروزی اراده بودند، در این صورت، زمانی که بحث به روابط عمومی بد می‌رسد، چیزی که کاملا به عنوان تایید شخصی از آدلف هیتلر باشد، وجود ندارد.

خونریزی طولانی مدت جنگ جهانی اول مردان یکدنده‌ی بی شماری را به وجود آورد که در پی انجام "وظیفه" تا مرگی بی معنی پیش می‌رفتند. روشنفکران در امریکا و اکثر کشورهای اروپای غربی نگاهی ساده‌تر به زندگی را رواج دادند – ولی متاسفانه در آلمان، جایی که روانشناسی اراده را در دوران غم‌انگیز بازسازی و بهبود پس از جنگ توسعه دادند، چنین نبود.