بریده‌هایی از کتاب نیروی اراده

وقتی آن‌ها بعد از یک روز سخت و طولانی به خانه می‌آمدند، هیچ چیزی برایشان باقی نمانده بود که به آن‌ها کمک کند تا از عادت‌های آزاردهنده‌ی شریکشان چشم پوشی کنند یا مهربان و خوش خلق باشند یا زمانی که شریکشان چیزی می‌گفت و می‌خواستند آن را با لحنی نیشدار و گستاخانه پاسخ دهند، زبانشان را نگه دارند. باکوم متوجه شد که آن‌ها زمانی که هنوز انرژی داشتند باید محل کار را ترک می‌کردند.

دانش آموزانی که اجازه داشتند کلوچه و آبنبات بخورند به طور نوعی بیست دقیقه روی معما کار کردند، گروه دیگری هم که گرسنه بودند و اجازه‌ی خوردن هیچ غذایی را نداشتند همین طور عمل کردند. ولی گروه تربچه خوران شدیدا وسوسه شده و بعد از هشت دقیقه تسلیم شدند- که تفاوت فاحشی با استانداردهای آزمایش‌های لابراتوار داشت. آن‌ها با موفقیت در مقابل وسوسه‌ی خوردن کلوچه و آبنبات مقاومت کردند ولی این تقلا انرژی کمتری برای حل معما برایشان باقی گذاشت.

سپس دانش آموزان به اتاق دیگری برده شدند و به آن‌ها معما‌های هندسی برای حل کردن داده شد. آن‌ها فکر می‌کردند که از نظر هوشی آزمایش می‌شوند درحالی که معماها حل نشدنی بودند. این آزمایش برای سنجش میزان تلاش آن‌ها قبل از تسلیم شدن بود. این یک روش استاندارد بود که پژوهشگران استرس و دیگران برای چندین دهه از آن استفاده کرده بودند، چون یک شاخص مورد اطمینان از استقامت و پشتکار است. (تحقیق دیگری نشان داد که کسی که به تلاش برای حل یکی از این معماهای حل نشدنی ادامه دهد در تکالیف انجام پذیر نیز بیشتر تلاش می‌کند.)

بعضی اوقات ما برای خودمان مثل شیطان هستیم زمانی که به سستی قدرت‌هایمان اغوا می‌شویم، درحالی که از توان متغیر آن‌ها آزادیم. - ترولایس، در ترولایس و کرسیدای شکسپیر

در آخر، کنترل نفس به شما اجازه می‌دهد که آسوده خاطر‌تر باشید، به دلیل این که استرس را برطرف می‌کند و شما را قادر می‌سازد که نیروی اراده‌تان را برای چالش‌های مهم محفوظ نگه دارید. ما مطمئنیم که درس‌های این کتاب می‌توانند زندگی شما را نه تنها پربارتر و رضایت بخش‌تر بلکه آسان‌تر و شادتر کنند و باید به صراحت بگوییم که شما مجبور به تحمل هیچ موعظه‌ای با دست خالی نیستید.

در آخر، کنترل نفس به شما اجازه می‌دهد که آسوده خاطر‌تر باشید، به دلیل این که استرس را برطرف می‌کند و شما را قادر می‌سازد که نیروی اراده‌تان را برای چالش‌های مهم محفوظ نگه دارید.

زمانی که روانشناسان شروع به مشاهده‌ی مزایای کنترل نفس کردند، با معمایی جدید رو به رو شدند: نیروی اراده دقیقا چیست؟ این نیرو چه داشت که باعث مقاومت "نفس" در مقابل شیرینی می‌شد؟ زمانی که این سوالات برای بامستیر مطرح شد، درک او از "نفس" هنوز هم راستا با نظریه‌ی هنگام– قراردادی، به نام مدل پردازش اطلاعات بود. او و همکارانش از ذهن به عنوان یک کامپیوتر کوچک یاد می‌کردند. این مدل‌های اطلاعاتی ذهن انسان به طور کلی مفاهیمی چون قدرت و انرژی را که آن قدر غیر متداول بودند که محققان حتی با آن‌ها در نمی‌افتادند، رد می‌کردند.

ما می‌خواهیم داستان بازیابی کنترل نفس دانشمندان و معنای ضمنی آن را، خارج از آزمایشگاه نشان دهیم.

اگر به علت بعضی حرکات در چارچوب زمانی اندازه‌گیری شده در یک هزارم ثانیه نگاه کنید، علت، شلیک آنی بعضی سلول‌های عصبی خواهد بود که مغز را به ماهیچه‌ها وصل می‌کنند. کوچکترین هشیاری‌ای در این پروسه وجود ندارد. هیچ کس از شلیک سلول‌های عصبی آگاه نیست. ولی اراده دراتصال قسمت‌ها در طول زمان یافت خواهد شد. اراده رفتار موقعیت کنونی را به عنوان بخشی از یک الگوی عمومی وارد می‌کند.

انسان‌ها، بیشتر سپاسگذار مغز بزرگ اجداد اولیه‌شان که دو میلیون سال پیش توسعه یافته بود، هستند. بخش زیادی از کنترل نفس به طور ناخودآگاه کار می‌کند. شما در یک نهار کاری، مجبور نیستید به طور هشیار جلوی خودتان را بگیرید تا گوشت را از بشقاب رئیستان بر ندارید و بخورید. مغز ناخودآگاهتان به طور مستمر با روش‌های زیرکانه‌ی‌ خود به شما کمک می‌کند تا از حوادث اجتماعی اجتناب کنید، به طوری که بعضی روانشناسان به این نتیجه رسیده‌اند که به آن به چشم یک رئیس واقعی نگاه کنند.

در یک آزمایش، زمانی که به میمون‌ها یک وعده در ظهر غذا داده می‌شد، هیچ وقت یاد نگرفتند تا آن را برای وعده‌ی بعدی ذخیره کنند. حتی با وجودی که می‌توانستند هر قدر که می‌خواستند غذا بردارند، به راحتی انباشت خود را می‌خوردند یا غذای اضافی را رد می‌کردند و یا آن را در دعواهای پرتاب میوه حرام می‌کردند. آن‌ها هر روز صبح با گرسنگی بیدار می‌شدند زیرا هرگز پیش نیامده که قسمتی از غذای ظهرشان را برای میان وعده‌ی عصر یا صبحانه ذخیره کنند.

(بعضی حیوانات، مثل سنجاب‌ها، به طور غریزی غذا را چال می‌کنند و بعدا آن را بازیابی می‌کنند، ولی این‌ها رفتارهای برنامه ریزی شده هستند نه برنامه‌های آگاهانه ذخیره شده) .

با وجود این که دیگر پستانداران پیشرفته نیروی ذهنی برای نشان دادن آداب و رفتارهایی ابتدایی برای غذا خوردن دارند، کنترل نفس آن‌ها هنوز از نظر استانداردهای انسان خیلی ضعیف است. متخصصان تخمین می‌زنند که باهوشترین پستانداران غیر انسانی می‌توانند تا بیست دقیقه آینده را به طور ذهنی برنامه ریزی کنند- به مدت کافی اجازه دهند نر اولی غذا بخورد، ولی نه آن قدر طولانی برای برنامه ریزی‌های سنگین‌تر از غذا خوردن.

اگر مغز شامپانزه‌ها و میمون‌ها به اندازه‌ی مغز سنجاب‌ها بود نمی‌توانستند غذایشان را تمام کنند و بیشتر کالری آن چه می‌خورند صرف دعوا می‌کردند.

پستانداران پیشرفته موجوداتی اجتماعی هستند که باید برای توافق و ارتباط با سایر افراد گروه خودشان را کنترل کنند. آن‌ها برای غذای لازم به منظور تنازع بقا به یکدیگر نیازمندند. وقتی که غذا تقسیم می‌شود، معمولا این بزرگترین و قوی‌ترین نر است که تصمیم می‌گیرد چه چیزی بخورد و دیگران با توجه به مقامشان منتظر نوبت خود می‌مانند. حیواناتی که می‌خواهند در چنین گروهی بدون مورد ضرب و شتم قرار گرفتن زنده بمانند، باید میل خود به سریع خوردن را مهار کنند.

حیوانات با مغز بزرگ تر، شبکه‌ی ارتباط اجتماعی پیچیده‌تر و بزرگتری داشتند. این به راهی جدید برای درک انسان اندیشه ورز اشاره می‌کند. انسان‌ها پستاندارانی پیشرفته هستند که بزرگترین لوب جلویی را دارند به خاطر این که ما بزرگترین گروه‌های اجتماعی را داریم و این کاملا آشکار است که چرا بیشترین نیاز به کنترل نفس را داریم. ما قدرت اراده را به عنوان نیرویی برای اصلاح و بهبود شخصی می‌بینیم– چسبیدن به رژیم، اتمام به موقع کارها، بیرون رفتن برای آهسته دویدن، کنار گذاشتن سیگار– ولی این قطعا دلیل اصلی این که آن در اجدادمان کاملا تکامل یافته باشد، نمی‌باشد.

رابین دانبار انسان شناس، زمانی که مغزها و رژیم غذایی حیوانات مختلف را بررسی می‌کرد، برای آن هیچ پایه و اثباتی پیدا نکرد. اندازه‌ی مغز با نوع غذا همبستگی نداشت. دانبار سرانجام نتیجه گرفت که مغز بزرگ در تماس با محیط فیزیکی نمو پیدا نمی‌کند، بلکه ترجیحا با چیزی تعیین کننده‌تر برای نجات یافتن مرتبط است: زندگی اجتماعی.

حیواناتی که در چمن می‌چرند نیازی به فکر زیاد راجع به این که وعده‌ی بعدیشان را کجا پیدا کنند، ندارند. ولی یک درخت که هفته‌ی پیش موزهای کاملا رسیده‌ای داشت، ممکن است امروز همه‌ی آن‌ها چیده شده باشند یا فقط میوه‌های مرطوب قهوه‌ای و ناخوشایند آن باقی مانده باشند. یک تغذیه کننده از موز به مغز بزرگتری برای بیاد آوردن جای مواد رسیده نیاز دارد و مغز او با کالری‌های موجود در موز می‌تواند به کار بیفتد، بنابرین " تئوری مغز در جستجوی میوه" منطقی به نظر می‌رسد- ولی فقط در تئوری.

مغز یک انسان بالغ ۲ درصد از ساختار بدنش را تشکیل می‌دهد درحالی که بیشتر از ۲۰درصد انرژی آنرا مصرف می‌کند. ماده‌ی خاکستری اضافی مغز تنها زمانی مفید است که حیوان را قادر سازد تا کالری اضافی کافی برای نیرو بخشیدن به آن را بگیرد.

هنگامی که روانشناسان مشغول شناختن مزایای کنترل نفس بودند، انسان شناسان و عصب شناسان سعی داشتند بفهمند چگونه رشد پیدا می‌کند. مغز انسان توسط لوب‌های استادانه و جامع جلویی متمایز شده است که آن چه را در طولانی مدت به عاریت گرفته شده تا تعیین کننده‌ی مزیت تکامل باشد، به ما نشان می‌دهند: هوش حل کردن مشکلات در محیط.