بریده‌هایی از کتاب دستان شفا‌بخش

قوه‌ی تجسم و تخیل انسان، نیروی سازندگی و آفرینندگی اوست.

توانایی کمک گرفتن از نیروی ذهن برای درمان بیماری خود را دارند و در دانشکده‌های پزشکی چنین آموزشی به آنان داده نمی‌شود

ف. دبلیو. اچ. مایرز، یکی از پژوهش‌گران پیشگام پیرامون ذهن و روان انسان گفته است: «ذهن ناخودآگاه هم زباله‌دانی‌ است و هم معدن طلا.»

طبیعت بر تنبیه و پاداش استوار است، یعنی انجام دادن کار درست به تقویت تندرستی انسان و انجام دادن کار نادرست به از بین رفتن تندرستی او می‌انجامد.

اگر کسی باور داشته باشد به دلیل انجام کاری سرانجام بیمار خواهد شد و منتظر بیمار شدن باشد، دیر یا زود بیمار خواهد شد. شاید شما هم بارها شنیده‌ باشید که با پوششی کم در سوز و سرما گشتن منجر به این خواهد شد که سرما بخوریم؛ اگر این را به عنوان یک اصل پذیرفته باشید چنین اصلی بخشی از نظام باورهای شما شده است؛ از این رو هرگاه در هوایی سرد با پوششی کم از خانه بیرون بروید، باور شما، انتظار سرما خوردنتان را تقویت خواهد کرد و پایان داستان نیز روشن است. ویروس‌ها و باکتری‌های گوناگون پیوسته به بدن ما یورش می‌برند ولی دستگاه ایمنی بدن هر آن مراقب آن‌هاست. ذهن می‌تواند دستگاه ایمنی بدن را تقویت یا تضعیف کند.

سررشته‌ی زندگی همیشه در دست ما نیست ولی سررشته‌ی ذهن ما در دست ماست یا این‌که باید در دست ما باشد

سرچشمه‌ی احساس استرس و فشار روانی در انسان سه عامل زیر است: احساس گناه: هرگاه کسی کاری بکند که هم از نگاه خودش و هم از نگاه جامعه ناهنجار باشد دچار احساس گناه می‌شود. احساس گناه‌ یکی از اصلی‌ترین عوامل نارکارآمدی دستگاه ایمنی بدن به‌شمار می‌رود.

افکار و احساساتی چون خشم و ترس، در بدن تأثیر منفی می‌گذارند اما در برابر، فکری چون تجسم جایی خوشایند و دلپذیر، تأثیرش در بدن مثبت است. پزشکان بر این باورند که برخی افکار و احساسات می‌توانند از راه افزایش استرس و سرکوب دستگاه ایمنی بدن، ما را بیمار کنند. از سوی دیگر، امروز می‌دانیم برخی افکار و احساسات در بهبود بیماری‌ها و تندرستی ما نقشی مهم دارند.

افکار و احساساتی چون خشم و ترس، در بدن تأثیر منفی می‌گذارند اما در برابر، فکری چون تجسم جایی خوشایند و دلپذیر، تأثیرش در بدن مثبت است.

اگر برخی گفتارها را در اوج آرامش و آسودگی در دل تکرار کنیم، مفهوم آن‌ها در ما پدیدار خواهد شد. تصاویر ذهنی و کلمات، ذهن ما را به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی می‌کنند که در جهت آفرینش مفاهیم آن‌ها بکوشد.