بریده‌هایی از کتاب مادربزرگ سلام می‌رساند و می‌گوید متاسف است

سال‌هاست در این ساختمان زندگی می‌کنند، بدون اینکه کسی بداند آن‌ها در اصل چه کسانی هستند. بدون اینکه یک نفر درباره‌ی آن‌ها تحقیق کند. اگر آدم دیوارها و سقف این ساختمان را سوراخ کند، تمام همسایه‌ها می‌توانند دست‌شان را دراز و همدیگر را لمس کنند. آن‌ها چسبیده به‌هم زندگی می‌کنند و با وجود این از همدیگر هیچ اطلاعی ندارند. سال‌ها به همین شکل سپری شده است.

السا از افرادی که عکس‌های او را در زمانی دیده‌اند که آن‌قدر کوچک بوده که خودش هم آن دوران را به یاد نمی‌آورد، متنفر است. با خودش فکر می‌کند، پس بی‌خود نیست که انسان‌های عادی از اینکه والدین‌شان عکس‌های دوران نوزادی‌شان را به دیگران نشان می‌دهند، خوش‌شان نمی‌آید، چون احساس می‌کنند خاطرات دوران کودکی‌شان از آن‌ها دزدیده شده است.

«بزرگ‌ترین نیروی مرگ در این نیست که جان کسی را می‌ستاند، بلکه در این است که می‌تواند بازماندگان را به نقطه‌ای برساند که دیگر نخواهند به زندگی ادامه دهند.»

السا کودکی است که خیلی زود یاد گرفت اگر آدم خودش قطعه‌ی موسیقی دلخواهش را انتخاب کند، تحمل بعضی چیزها راحت‌تر می‌شود.

«کمک کردن به کسی که نمی‌خواد به خودش کمک کنه، سخته

میاماس قلمرو پادشاهی مورد علاقه‌ی مادربزرگ و الساست، چون در آنجا قصه‌گویی، معتبرترین شغلی است که وجود دارد. آنجا اگر کسی قادر باشد به یک قصه جان بدمد، می‌تواند حتی قوی‌تر از پادشاه شود. واحد پول میاماس، قدرت تخیل است. به‌جای خریدن چیزی با سکه، آدم می‌تواند اجناس را در ازای تعریف کردن یک داستان خوب به دست بیاورد، و در آنجا به کتابخانه، «بانک» گفته می‌شود. در میاماس هر کتاب قیمت بسیار زیادی دارد، هر قصه یک میلیون می‌ارزد و مادربزرگ هر شب یک جعبه‌ی‌ جواهر پر از داستان‌های میاماس همراه دارد.

السا اعتراف می‌کند: «تغییر خاطرات، یه ابرنیروست.» مادربزرگ شانه‌هایش را بالا می‌اندازد. «اگه آدم نمی‌تونه چیز بدی رو از ذهنش پاک کنه، باید روی اون چیزهایِ خوبِ زیادی بپاشه.»

اگر دیدی در پرده‌ی اول، اسلحه‌ای به دیوار آویزان است، بدان که در پرده‌ی آخر باید با آن شلیک شود.

«با هیولا‌ها نجنگ، وگرنه خودت هم یکی از اون‌ها می‌شی. وقتی مدت‌زمانی به یه گودال عمیق نگاه کنی، گودال هم به تو نگاه می‌کنه.»

«بزرگ‌ترین نیروی مرگ در این نیست که جان کسی را می‌ستاند، بلکه در این است که می‌تواند بازماندگان را به نقطه‌ای برساند که دیگر نخواهند به زندگی ادامه دهند.»

چون اغلب این‌طور است که اگر آدم حرفی نزند، هیچ‌کس را از دست خودش ناراحت نمی‌کند.

«آدم می‌خواهد دوستش داشته باشند، اگر نشد، مورد ستایش قرار بگیرد، اگر نشد، از او بترسند، اگر نشد، از او متنفر باشند و او را تحقیر کنند. روح از خالی بودن گریزان است و می‌خواهد به ‌هر قیمت که شده، با دیگران ارتباط برقرار کند.»

چون مادربزرگ علاقه‌ی چندانی به خواندن کتاب نداشت، هربار که سوار رنو بودند، السا کتاب‌ها را برای او با صدای بلند می‌خواند، چون می‌خواست بعداً بتواند با یک نفر درباره‌ی آن‌ها حرف بزند.

«مثل ساعتی که دقیق کار نمی‌کنه. در واقع مسیر رو درست طی می‌کنه، ولی هیچ‌وقت سرجای درستش نیست.»

هیچ‌چیز موجودات را بیشتر از این نمی‌ترساند که از چیزی شناخت نداشته باشند و مجبور باشند آن را به قوه‌ی تخیل‌شان بسپارند.

گاهی مطمئن‌ترین مکانی که آدم می‌تونه به اونجا پناه ببره، جاییه که از همه‌جا خطرناک‌تر به‌نظر می‌آد.

بزرگ‌ترین نیروی مرگ در این نیست که جان کسی را می‌ستاند، بلکه در این است که می‌تواند بازماندگان را به نقطه‌ای برساند که دیگر نخواهند به زندگی ادامه دهند.

«با هیولا‌ها نجنگ، وگرنه خودت هم یکی از اون‌ها می‌شی. وقتی مدت‌زمانی به یه گودال عمیق نگاه کنی، گودال هم به تو نگاه می‌کنه.» السا می‌گوید: «دارین چی می‌گین؟» ولی از اینکه زن مثل یک کودک با او حرف نمی‌زند، خوشش می‌آید. کودکان از این موضوع خیلی خوشحال می‌شوند. زن با درماندگی می‌گوید: «ببخشید، این... یه جمله از نیچه‌ست.» و دوباره گردنش را می‌خاراند. «فیلسوف آلمانی بود. آخ... شاید هم جمله‌ش رو اشتباه می‌گم، ولی فکر می‌کنم معنی‌ش این باشه که اگه از کسی متنفر باشی که در وجودش تنفر لونه کرده، بعد این احتمال وجود داره که تو هم مثل اون شی.»

چرا بزرگسالان دست به چنین کارهای احمقانه‌ای می‌زنند. جواب مادربزرگ هم همیشه این بود که بزرگسالان به طور کلی انسان هستند و انسان‌ها هم به طور کلی موجوداتی آشغال.

جنگ، قلب هر موجود زنده‌ای رو می‌شکنه