بریده‌هایی از کتاب بخش زنان و زایمان

«ببین عزیزم، اگر در زندگی‌ات شخص خاصی هست که تو بتوانی هر شب به او شب بخیر بگویی و بخوابی، بدان نسبت به خیلی از آدم‌ها از نعمت بالایی برخورداری. چرا به قضیه اینطوری نگاه نمی‌کنی؟»

«زندگی واقعا معرکه است. البته اگر کم نیارید و خودتان را نبازید.»

مثل یک دختر در حال غرق شدن رنگ‌پریده و غمگین اما شجاع به نظر می‌رسید.

«بخندید تا دنیا همراه با شما بخندد.»

او هم افسردگی داشت. اما سعی می‌کرد برداشتش از این قضیه مثبت باشد. اغلب داخل بخش با صدای بلند و سرزنده می‌گفت: «بخندید تا دنیا همراه با شما بخندد.» البته شعارش بیشتر این بود: «زندگی واقعا معرکه است. البته اگر کم نیارید و خودتان را نبازید.»

اگر در زندگی‌ات شخص خاصی هست که تو بتوانی هر شب به او شب بخیر بگویی و بخوابی، بدان نسبت به خیلی از آدم‌ها از نعمت بالایی برخورداری

در صدای گریه‌اش نوعی دلتنگی غیرارادی موج می‌زد و دیگر داشت روی اعصاب همه رژه می‌رفت. تک تک زن‌ها یاد کودک درونشان افتادند، کودکی ناراضی که مدعی تمام حق و حقوقش است و همه مجبور بودند به صدای این کودک گوش دهند و متاسفانه اطاعت از صدای این کودک برای هر کدامشان گران تمام می‌شد.

پرستار دختری حدودا بیست ساله بود و خسته به نظر می‌رسید، آنقدر خسته که فقط غرغرهای بی‌وقفه‌ی یک پیرزن را کم داشت (که البته انگاری کم هم نداشت). و با حس امیدواری تلاش کرد او را آرام کند، «دیگه دارید برای بقیه مزاحمت ایجاد می‌کنید. نباید اینقدر خودخواه باشید.» اما درخواست بقیه چاره‌ساز نبود و از روی چهره‌ی طعنه‌آمیز بقیه‌ی زن‌های بخش می‌شد فهمید که منتظر یک همچین وضعی بودند. اما مایلدرد گرنت فقط کمی آرام‌تر گریه کرد.

البته شعارش بیشتر این بود: «زندگی واقعا معرکه است. البته اگر کم نیارید و خودتان را نبازید.»

واقعا بُعد دیگر زندگی چه حسی می‌تواند داشته باشد؟ دنیایی که در آن آدم‌ها همدیگر را در آغوش می‌گیرند و می‌بوسند و شب‌ها کنار هم می‌خوابند و ناگهان نیمه‌شب در تاریکی از خواب بیدار می‌شوند و دستانی را حس می‌کنند که به دورشان حلقه شده و دست دراز می‌کنند و می‌گویند: «بغلم کن، خواب بدی دیدم».