بریده‌هایی از کتاب بخش زنان و زایمان

«ببین عزیزم، اگر در زندگی‌ات شخص خاصی هست که تو بتوانی هر شب به او شب بخیر بگویی و بخوابی، بدان نسبت به خیلی از آدم‌ها از نعمت بالایی برخورداری. چرا به قضیه اینطوری نگاه نمی‌کنی؟»

«زندگی واقعا معرکه است. البته اگر کم نیارید و خودتان را نبازید.»

پس از مدت زمان کوتاهی همه تر و تمیز و مرتب آماده خواب شدند.

دیگر زندگی چه حسی می‌تواند داشته باشد؟ دنیایی که در آن آدم‌ها همدیگر را در آغوش می‌گیرند و می‌بوسند و شب‌ها کنار هم می‌خوابند و ناگهان نیمه‌شب در تاریکی از خواب بیدار می‌شوند و دستانی را حس می‌کنند که به دورشان حلقه شده و دست دراز می‌کنند و می‌گویند: «بغلم کن، خواب بدی دیدم».

«ببین عزیزم، اگر در زندگی‌ات شخص خاصی هست که تو بتوانی هر شب به او شب بخیر بگویی و بخوابی، بدان نسبت به خیلی از آدم‌ها از نعمت بالایی برخورداری. چرا به قضیه اینطوری نگاه نمی‌کنی؟»

اگر در زندگی‌ات شخص خاصی هست که تو بتوانی هر شب به او شب بخیر بگویی و بخوابی، بدان نسبت به خیلی از آدم‌ها از نعمت بالایی برخورداری.

پیرزن آهی کشید و شانه بالا انداخت و گفت: بعضی‌ها قدر خوشبختی‌شان را نمی‌دانند.

او را نوازش کرد و دلواپسی در صدایش موج زد. بغض زن با هق هق‌های شدیدتری ترکید و بعد به شوهرش چسبید و سرش را تکان داد تا به او بفهماند که به خاطر بستری شدن در این بیمارستان نیست که گریه می‌کند بلکه به دلایلی که خود مرد می‌دانست و خودسرانه آن را نادیده می‌گرفت. آنقدر با سر و صدا اشک ریخت و گریه کرد تا آخر سر یک پرستار آمد و صاف زل زد به زن، نمی‌دانست چکاری از دستش برمی آید.

«زندگی واقعا معرکه است. البته اگر کم نیارید و خودتان را نبازید.»

چشم‌های بی نشانه‌ی شادی است و اصلا اشک با رنگ چشم‌های زن جور در نمی‌آمد.

واقعا بُعد دیگر زندگی چه حسی می‌تواند داشته باشد؟ دنیایی که در آن آدم‌ها همدیگر را در آغوش می‌گیرند و می‌بوسند و شب‌ها کنار هم می‌خوابند و ناگهان نیمه‌شب در تاریکی از خواب بیدار می‌شوند و دستانی را حس می‌کنند که به دورشان حلقه شده و دست دراز می‌کنند و می‌گویند: «بغلم کن، خواب بدی دیدم»

«آه متاسفم اما اصلا نمی‌توانم جلوی گریه‌ام را بگیرم. هیچ وقت تا حالا نشده تنهایی بخوابم. همیشه تام کنارم بوده...»

شوهر آن زن او را نوازش می‌کرد تا یه لقمه چیزی بخورد و زن هم ناله می‌کرد که هیچ میلی به غذا ندارد. زن یه خرده گریه کرد اما وقتی شوهرش مثل یک پدر او را آرام کرد دست از گریه برداشت و با حرف شنوی روی تخت نشست و کاسه‌ی فرنی‌اش را در دست گرفت. مرد قاشق قاشق غذا در دهانش می‌گذاشت و هر از گاهی قاشق را کنار می‌گذاشت تا با یک دستمال بزرگ بسیار سفید و مدل قدیمی اشک‌های زنش را پاک کند.

«خوب شما زندگی می‌کنید تا چیزی یاد بگیرید

«خوب شما زندگی می‌کنید تا چیزی یاد بگیرید، درست نمی‌گم؟»

این بخش از بیمارستان مخصوص بیماری زنان بود که زن‌ها به شوخی اسمش را گذاشته بودند بخش زنان و زایمان. هر هفت بیمار دیگر در این بخش زنانی بودند که عمل جراحی داشند یا قرار بود عمل شوند یا تحت معالجه قرار بگیرند. بیماری هیچ کدامشان حاد نبود و در مقایسه با بخش‌های دیگر بیمارستان ظاهرا به بیماران این بخش بیشتر خوش می‌گذشت. اما احتمال وجود افسردگی چندان بعید هم به نظر نمی‌رسید.

«زندگی واقعا معرکه است. البته اگر کم نیارید و خودتان را نبازید.»

واقعا بُعد دیگر زندگی چه حسی می‌تواند داشته باشد؟ دنیایی که در آن آدم‌ها همدیگر را در آغوش می‌گیرند و می‌بوسند و شب‌ها کنار هم می‌خوابند و ناگهان نیمه‌شب در تاریکی از خواب بیدار می‌شوند و دستانی را حس می‌کنند که به دورشان حلقه شده و دست دراز می‌کنند و می‌گویند: «بغلم کن، خواب بدی دیدم».

واقعا بُعد دیگر زندگی چه حسی می‌تواند داشته باشد؟ دنیایی که در آن آدم‌ها همدیگر را در آغوش می‌گیرند و می‌بوسند و شب‌ها کنار هم می‌خوابند و ناگهان نیمه‌شب در تاریکی از خواب بیدار می‌شوند و دستانی را حس می‌کنند که به دورشان حلقه شده و دست دراز می‌کنند و می‌گویند: «بغلم کن، خواب بدی دیدم».

«راستش من و همسرم از زمان ازدواجمان تا الان حتی یک شب هم جدا از هم نخوابیده‌‌ایم. از زمان ازدواج یعنی ۲۵ سال». همین که زن این جملات را شنید در حالیکه اشک دیوانه‌وار روی ژاکت خوشگل صورتی رنگش می‌ریخت به شدت حرف‌های او را با سر تایید کرد.