بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

رنج من ناشی از کشیده شدنم به‌سوی امیالمه، ولی وقتی میلی رو برآورده می‌کنم، لحظه‌ای از رضایت و لذت رو تجربه می‌کنم که خیلی زود به ملال بدل می‌شه تا زمانی که میل دیگری سر برداره. شوپنهاور این رو خصوصیت همهٔ انسان‌ها می‌دونست: خواستن، خشنودی گذرا، ملال و خواستن بیشتر.

می‌دونین چرا تا این حد در حسرت روزهای طلایی کودکی هستیم؟ نیچه می‌گه چون روزهای کودکی روزهای بی‌خیالی بوده‌اند، روزهایی عاری از دلواپسی، روزهایی که هنوز آوار گذشته‌ها و خاطرات دردناک و محزون بر ما سنگینی نمی‌کرده‌اند.

نیچه یک بار گفته تفاوت اصلی انسان و گاو این بود که گاو می‌دونست چطور وجود داشته باشه، چطور بدون بیم ـ یعنی ترس ـ در زمان مقدس اکنون، بدون سنگینی بار گذشته و بی‌خبر از وحشت‌های آینده زندگی کنه. ولی ما انسان‌های بدبخت چنان در تسخیر گذشته و آینده‌ایم که فقط می‌تونیم مدت کوتاهی در اکنون پرسه بزنیم.

پفورتا وارد شود، مدرسهٔ شبانه‌روزی بلندآوازه‌ای که بعدها بسیاری از اندیشمندان ممتاز آلمان، ازجمله موضوع جلسهٔ بعد ما یعنی فریدریش نیچه در آن درس خواندند.

زندگی چیز رقت‌آوری است.

اگر رازم را مسکوت نگه دارم، آن راز زندانی من است؛ اگر بگذارم از دهانم خارج شود، این منم که زندانی آنم. بار درخت سکوت، میوهٔ آرامش است.

هرچی کمتر با مردم ارتباط برقرار کنم، خوشحال‌ترم. وقتی سعی می‌کردم در درون زندگی باشم، تو سراسیمگی غرق می‌شدم. وقتی بیرون زندگی می‌مونم، چیزی نمی‌خوام، از کسی انتظاری ندارم و خودم رو درگیر فعالیت‌های برتر فکری می‌کنم، تنها وقتیه که به آرامش می‌رسم.»

برترین خرد آن است که لذت بردن از زمان اکنون را والاترین هدف زندگی قرار دهیم، زیرا این تنها واقعیتی است که وجود دارد و مابقی چیزی نیست جز بازی‌های فکر. ولی می‌شود آن را بزرگ‌ترین بی‌خردی هم نامید زیرا آنچه تنها برای یک لحظه هست و بعد همچون رؤیایی ناپدید می‌شود، هرگز به کوششی جان‌فرسا نمی‌ارزد.

خیلی بهتره که در درون خودمون دنبال ارزش و هدف باشیم.

«یک بار معلمم به من گفت کسی نمی‌تواند دیگری را ناراحت کند. این تنها خود فرد است که قادر است آرامش خود را بر هم زند.»

شوپنهاور متوجهم کرد که ما محکوم شده‌ایم تا ابد با چرخ امیالمون بچرخیم: چیزی رو آرزو می‌کنیم، به دستش می‌آریم و از لحظهٔ گذرای خشنودی لذت می‌بریم، لحظه‌ای که خیلی زود به دل‌زدگی ختم می‌شه و بعد بی‌چون‌وچرا آرزوی بعدی و "می‌خواهم" بعدی از راه می‌رسه. راه برون‌رفت، برآورده‌سازی و فرونشانی آرزوها نیست. باید به‌طور کامل از چرخ پایین جهید.

هرچی دلبستگی‌های فرد بیشتر باشه، زندگی کمرشکن‌تر می‌شه و رنجی که فرد موقع جدایی از این دلبستگی‌ها باید تحمل کنه هم بیشتر می‌شه.

هرگز اکنون را درک نکرده بود، هرگز به خود نگفته بود: «همین، این لحظه، امروز: این همان چیزی است که می‌خواهم! این‌هاست که به روزهای خوش گذشته بدل می‌شود. بگذار در همین لحظه بمانم، بگذار در همین‌جا ریشه بدوانم.»

بیشتر انسان‌ها، هنگامی که در پایان عمر به پس پشت می‌نگرند، درمی‌یابند چقدر ناپایدار زیسته‌اند. وقتی می‌بینند آنچه گذاشته‌اند از دستشان برود بی‌آنکه قدرش را بدانند یا لذتش را ببرند، همان زندگی‌شان بوده، شگفت‌زده خواهند شد.

هیچ زندگی نازیسته‌ای پشت سر باقی نگذارید.

چقدر تکان‌دهنده بود که ناگهان دریافته بود دیگر اشرف مخلوقات نیست.

«آنجا که من هستم، مرگ نیست و آنجا که مرگ هست، من نیستم. پس ترس از مرگ چرا؟

هر نفسی که فرومی‌بریم، مرگی را که مدام به ما دست‌اندازی می‌کند، پس می‌زند... درنهایت این مرگ است که باید پیروز شود زیرا از هنگام تولد، بخشی از سرنوشت ما شده و فقط مدت کوتاهی پیش از بلعیدن طعمه‌اش، با آن بازی می‌کند. بااین‌همه، ما تا آنجا که ممکن است، با علاقهٔ فراوان و دلواپسی زیاد به زندگی ادامه می‌دهیم، همان‌جور که تا آنجا که ممکن است طولانی‌تر در یک حباب صابون می‌دمیم تا بزرگ‌تر شود، گرچه با قطعیتی تمام می‌دانیم که خواهد ترکید.

برترین خرد آن است که لذت بردن از زمان اکنون را والاترین هدف زندگی قرار دهیم، زیرا این تنها واقعیتی است که وجود دارد و مابقی چیزی نیست جز بازی‌های فکر.

برای شادی به هیچ‌چیز بیرون از خودش وابسته نبود.