بریده‌هایی از کتاب اقلیت

ﻣﻮﺝِ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩﺩﻝ ﺁﺷﻔﺘﺔ ﻣﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ‬‬ ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﺁﺷﻔﺘﮕﻲ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﭼﻮﻥ ﺻﺪﻑ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ‬‬ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺆﻣﻨﻢ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺎﻓﺮﻡ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪﺳﺖ ﺍﺯ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﺭﻓﺘﻨﻢ‬‬ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﺎﻃﻨﻢ ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮﻡ‬‬

ﺯﻧﺪﮔﻲ ـ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻤﺎﻉ ﻧﺎﺧﻦﺧﺸﻚ ﭘﻴﺮ ـ‬‬ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺎﺏ ﻛﻢﻛﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬

ﮔﺎﻫﻲ ﻗﻨﺎﺭیﻫﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‬‬ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻗﻔﺲ ﺩﻝﺗﻨﮓ

ﮔﺎﻩ ﺳﺮﺑﺎﺯی ﺷﺠﺎﻋﻲ ﮔﺎﻩ ﺷﺎﻫﻲ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪ‬‬ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﺟﺰ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻳﻚ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺩﺭ ﻛﻒ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺩﻧﻴﺎ» ﻋﻤﺮ «ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺧﺘﻲ‬‬ ﺳﻜﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ! ﺩﻋﻮﺍی ﭼﺎﺭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ‬‬ ﭼﺸﻢﭘﻮﺷﻲ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺣﻴﺮﺕﺳﻨﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺍﻳﻦ ﺩﻋﺎﻳﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻧﺪی ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﺎﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺑﻴﻔﺰﺍ، ﻧﻪ ﺳﺒﻚﺗﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ! ‬‬ ﻏﻨﭽﻪﺍی ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺗﺎ ﺷﻜﻮﻓﺎ ﻧﺸﺪﻩ، ﺑﺸﻜﻦ ﻭ ﭘﺮﭘﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ‬‬ ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﺍﻡ؟ ‬‬ ﻣﺮﮒ ﺣﻖ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻖ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ! ‬‬

ﮔﺎﻩ ﺳﺮﺑﺎﺯی ﺷﺠﺎﻋﻲ ﮔﺎﻩ ﺷﺎﻫﻲ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪ‬‬ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﺟﺰ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻳﻚ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻫﺮﻛﻪ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺧﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﮕﺮ ﺷﺪ‬‬ ﺩﺭ ﺟﮕﺮﻡ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ! ﺍﺯ ﻛﻪ ﺑﻨﺎﻟﻢ؟!‬‬

ﺑﻪ ﺭﻭی ﺁﻳﻨﺔ ﭘﺮﻏﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺲ: ‬‬ ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬

ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺯیﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬

ﻫﺰﺍﺭ ﺻﺒﺢ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻲ ﺍﻣﺎ‬‬ ﺭﺳﻴﺪﻧﻲﺳﺖ ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ﻭ ﻧﺘﻮﺍﻧﻲ‬‬

ﺷﺮﻙ ﻣﻮﺭی ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﺷﺒﻲ! ‬‬ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﻣﺎ ﻓﻘﻂ» ﺭﻧﺞ «ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬

ﻫﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﮔﺮﻩ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﻫﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﮔﺮﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﻧﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ﻋﺸﻖ! ‬‬ ﻗﺎﻳﻘﻲ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﻣﻮﺝ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﭘﻴﻮﺳﺖ‬‬ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ، ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺭﺍﺯ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﮔﻔﺘﻢ‬‬ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﺮﺕ ﺑﺮﺳﺪ، ﺷﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﺷﻤﻊ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﮔﻞ ﻛﺮﺩ‬‬ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺳﻮﺧﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬

ﻫﻴﭻ ﺭﺍﻫﻲ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺻﻴﺎﺩ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻫﺮﻛﺠﺎ ﭘﺎ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﻡ ﺩﺍﻣﻨﻲ ﺩﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬

ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻧﻔﺮﻳﻨﻲ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﮕﻴﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺍﺳﺖ‬‬ ﻛﻪ ﻭﺣﺸﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺁﻫﻮﻫﺎی ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ! ‬‬

ﺑﻪ ﺭﻭی ﺁﻳﻨﺔ ﭘﺮﻏﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺲ: ‬‬ ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬

ﻫﻴﭻ ﺭﺍﻫﻲ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺻﻴﺎﺩ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻫﺮﻛﺠﺎ ﭘﺎ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﻡ ﺩﺍﻣﻨﻲ ﺩﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬

ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩی ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺰ ﮔﺮﺩی ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ ﭼﺸﻢﻭﺩﻝﺳﻴﺮﻡ؟ ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻣﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﻝﻫﺎی ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ، ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ‬‬ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﻣﻦ ﮔﻠﻲ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎ‬‬ ﮔﻞﻓﺮﻭﺵ ﺍی ﻛﺎﺵ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬