بریده‌هایی از کتاب اقلیت

ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺗﺎﺏ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺳﺮ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﭼﺮﺍ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ؟!‬‬

ﻣﻮﺝِ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩﺩﻝ ﺁﺷﻔﺘﺔ ﻣﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ‬‬ ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﺁﺷﻔﺘﮕﻲ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﺮ ﮔﻞ ﻓﺮﺵ، ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ‬‬ ﻣﺮﮒ ﻫﻢ ﭼﺎﺭﺓ ﺩﻝﺗﻨﮕﻲ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻣﺎ ﭘﻠﻨﮕﻴﻢ! ﻣﮕﻮ ﻟﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻣﺎﺳﺖ‬‬ ﻣﺸﻜﻞ ﺍﺯ ﺁﻳﻨﺔ ﺗﻮﺳﺖ! ﺧﻄﺎ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩی ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺰ ﮔﺮﺩی ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﻧﺴﻴﻢ ﻣﺴﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻮی ﮔﻞ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﺣﺲ ﻛﺮﺩﻡ‬‬ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﭘﺮﭘﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﮔﻞﻫﺎ ﺭﺍ! ‬‬

ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺩﮔﺮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪﺍﻡ: ‬‬ ﻋﺸﻖ ﮔﻨﺠﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻓﺰﻭﻧﻲﺍﺵ ﺍﺯ ﺍﻧﻔﺎﻕ ﺍﺳﺖ‬‬

ﺷﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﺯﻭﺩ ﻣﻲﮔﺬﺭﺩ ﺷﺎﺩیﺍﻡ، ﻭﻟﻲ‬‬ ﻏﻢ ﻣﻲﺧﻮﺭﻡ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻏﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩی ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺰ ﮔﺮﺩی ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﺑﺮ ﮔﻞ ﻓﺮﺵ، ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ‬‬ ﻣﺮﮒ ﻫﻢ ﭼﺎﺭﺓ ﺩﻝﺗﻨﮕﻲ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﮔﺎﻫﻲ ﻗﻨﺎﺭیﻫﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‬‬ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻗﻔﺲ ﺩﻝﺗﻨﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ‬‬ ﻛﻨﺞ ﻗﻔﺲ ﻣﻲﻣﻴﺮﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﻠﻖ» ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻥ «‬‬ ﻣﺮﮒ ﻣﺮﺍ ﭼﻮﻥ» ﻗﺼﻪﻫﺎ «ﻧﻴﺮﻧﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ‬‬ ﺭﻭﺯی ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺳﻨﮕﻢ ﻣﻲﺯﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﺷﻚ‬‬ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﺷﻚ ﺭﻭی ﺳﻨﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ‬‬

ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﮔﺮﺩﻥﺑﻨﺪ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﺩﺭ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭﻡ‬‬ ﺍﺯ ﻋﻘﻞ ﺑﻪ ﺍﻭﻫﺎﻡ‬‬

ﭘﻴﻠﺔ ﺭﻧﺞ ﻣﻦ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺷﺪ‬‬

ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﺍﺱ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻡ، ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍی‬‬ ﺷﺒﻴﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺯ ﺩﺳﺖ ﻋﺸﻖ ﺑﻪﺟﺰ ﺧﻴﺮ ﺑﺮﻧﻤﻲﺁﻳﺪ‬‬ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺷﻨﺎﻡ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ!

ﻗﺎﻣﺘﻢ ﻫﺮﻗﺪﺭ ﺭﻋﻨﺎﺗﺮ ﺷﻮﺩ، ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﻩ‬‬ ﺳﺎﻳﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬

ﺍﻳﻦ ﺩﻋﺎﻳﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻧﺪی ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﺎﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺑﻴﻔﺰﺍ، ﻧﻪ ﺳﺒﻚﺗﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ! ‬‬

ﺯﻧﺪﮔﻲ ـ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻤﺎﻉ ﻧﺎﺧﻦﺧﺸﻚ ﭘﻴﺮ ـ‬‬

ﺧﻠﻖ ﺩﻝﺳﻨﮓﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺑﺮﻡ‬‬ ﺑﺸﻜﻨﻴﺪﻡ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ! ﺩﺷﻨﺎﻡ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬

ﺯﻧﺪﮔﻲ ـ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻤﺎﻉ ﻧﺎﺧﻦﺧﺸﻚ ﭘﻴﺮ ـ‬‬ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺎﺏ ﻛﻢﻛﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬

ﺷﺮﻙ ﻣﻮﺭی ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﺷﺒﻲ