بریده‌هایی از کتاب اقلیت

ﺩﻝﺗﻨﮓ‬‬ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻭﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﭼﻪ ﻋﺪﻡ، ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺭﺍﺯ ﮔﻞ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻦ، ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩ‬‬ ﺍﺯ ﺩﺭﺁﻣﻴﺨﺘﻦ ﺷﺎﺩی ﻭ ﻏﻢ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺧﻮﺷﻪﺍی ﺍﺯ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ! ‬‬ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺑﺎﻍ ﺍﺭﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺪﺭﻡ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ! ‬‬ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻧﺒﺨﺸﻮﺩﻩ ﻗﺴﻢ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺣﺎﻝ، ﺩﺭ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺩﺍﺭﻡ، ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺑﺮﻡ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺩﻭﺭی ﺭﺍ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ! ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ! ‬‬

ﺧﻮﺍﺏ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺍی ﺍﺟﻞ! ﻣﻬﻤﺎﻥﻧﻮﺍﺯی ﻛﻦ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﻴﻦ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﻭ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺗﻨﮓ‬‬ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﭼﺎﺭﻩﺍی ﺟﺰ ﺁﺏ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﻣﺎ ﺭﻋﻴﺖﻫﺎ ﻛﺠﺎ! ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺑﺎﻏﺴﺘﺎﻥ ﻛﺠﺎ؟!‬‬ ﺭﻭﺳﺘﺎی ﺳﻴﺐﻫﺎی ﺳﺮﺥ، ﺑﻲﺍﺭﺑﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺍی ﭘﻠﻨﮓ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺍﺯ ﻛﻤﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﺰﻥ، ﺍﻣﺸﺐ ﺷﺐ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯﺕ ﺷﻌﺮ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻲ ﻭ ﻣﻲﺭﻗﺼﻲ، ﺩﺭﻳﻎ! ‬‬ ﺟﺎی ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﻲﻫﺎ ﮔﻮﺷﺔ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩی ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﭼﻴﺴﺖ؟ ‬‬ ﮔﻮﻫﺮی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﮒ ﺍﻳﻦﻗﺪﺭ ﻫﻢ ﻧﺎﻳﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ!...‬‬

ﻗﻨﺎﻋـﺖ‬‬ ﺷﻌﻠﺔ ﺍﻧﻔﺲ ﻭ ﺁﺗﺶﺯﻧﺔ ﺁﻓﺎﻕ ﺍﺳﺖ‬‬ » ﻏﻢ «ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻝ ﭘﺮﻣﺸﻐﻠﺔ ﻋﺸﺎﻕ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺟﺎﻡ» ﻣﻲ «ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺳﻪ ﺯﺩﻡ‬‬ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﺔ ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻥ ﺍﺧﻼﻕ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻮﻕ ﻛﻪ» ﻣﻦ «ﺑﺎ ﻟﺐ ﺳﺎﻏﺮ ﺩﺍﺭﻡ‬‬ ﻟﺐ» ﺳﺎﻗﻲ «ﺑﻪ ﺩﻋﺎﮔﻮﻳﻲ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺩﮔﺮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪﺍﻡ: ‬‬ ﻋﺸﻖ ﮔﻨﺠﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻓﺰﻭﻧﻲﺍﺵ ﺍﺯ ﺍﻧﻔﺎﻕ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﺎﺩ ﻣﺸﺘﻲ ﻭﺭﻕ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﻋﻤﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩﺳﺖ‬‬ ﻋﺸﻖ، ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﺍﺳﺖ! ‬‬

ﭘﺮیﺧﺎﻧﻪ‬‬ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺭﺅﻳﺎﺳﺖ، ﻭﻟﻲ ﺭﺅﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻋﻤﺮ ﺟﺰ» ﺣﺴﺮﺕ ﺩﻳﺮﻭﺯ «ﻭ» ﻏﻢ ﻓﺮﺩﺍ «ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻫﻨﺮ ﻋﺸﻖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﻋﻤﺮ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﻲ‬‬ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﭘﻴﻤﻮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺍی ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺁﺭﺍﻡ! ﻛﺠﺎﻳﻲ ﺍی ﻣﺮﮒ؟ ‬‬ ﺩﺭ ﭘﺮیﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎ ﺣﻮﺻﻠﺔ ﻏﻮﻏﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻣﺎ ﭘﻠﻨﮕﻴﻢ! ﻣﮕﻮ ﻟﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻣﺎﺳﺖ‬‬ ﻣﺸﻜﻞ ﺍﺯ ﺁﻳﻨﺔ ﺗﻮﺳﺖ! ﺧﻄﺎ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺧﻠﻖ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺩﻝﺳﻨﮓ، ﻭﻟﻲ ﻣﺎ ﺩﻝﺗﻨﮓ‬‬ » ﻻ ﺍﻟﻬﻲ «ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻲ» ﺍﻻ «ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻣﻮﺝِ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩﺩﻝ ﺁﺷﻔﺘﺔ ﻣﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ‬‬ ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﺁﺷﻔﺘﮕﻲ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﺮ ﮔﻞ ﻓﺮﺵ، ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ‬‬ ﻣﺮﮒ ﻫﻢ ﭼﺎﺭﺓ ﺩﻝﺗﻨﮕﻲ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺧﺎﻧﻪ‬ ‬ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻗﻠﺐ ﺑﻲﻗﺮﺍﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ‬‬ ﮔﻞ ﻧﻤﻲﺭﻭﻳﺪ، ﭼﻪ ﻏﻢ ﮔﺮ ﺷﺎﺧﺴﺎﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ‬‬ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﻕ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ‬‬ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺭ ﻏﺒﺎﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ‬‬ ﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﻞ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪﺍﻡ‬‬ ﺻﺒﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺳﻨﮓ ﻣﺰﺍﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ‬‬ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻳﻢ ﺗﺎﺏ ﺯﻟﻔﺖ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ! ﭘﺲ ﻣﺨﻮﺍﻩ‬‬ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮕﻲ ﺯﻳﺮ ﭘﺎی ﺁﺑﺸﺎﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ‬‬ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎی ﺳﺮﺥ ﺭﻭﺯی ﻣﻲﺭﺳﺪ‬‬ ﻗﻴﻤﺖ ﻟﺐﻫﺎی ﺳﺮﺧﺖ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ‬‬

ﺳﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ ‬ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩی ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺰ ﮔﺮﺩی ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍی ﻋﻤﺮ؟ ﺍی ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺑﻲﻗﻴﻤﺖ! ‬‬ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﮔﺮﺩﻥﺑﻨﺪ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ ﭼﺸﻢﻭﺩﻝﺳﻴﺮﻡ؟ ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻣﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﺳــﻠﻮﻙ‬ ﺍﻳﻦﻃﺮﻑ ﻣﺸﺘﻲ ﺻﺪﻑ، ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻤﻲ ﮔﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﻣﻮﺝ، ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﻋﺎﺷﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻡ ﻣﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺍﺑﺮ ﺗﻴﺮﻩﺍیﺳﺖ‬‬ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻡ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﺎﻩ ﻛﺎﻣﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﻜﻨﺪﻡ ﺁﻫﻮﻫﺎ ﮔﺮﻳﺰﺍﻥﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬‬ ﺣﺎﻝ، ﺻﺪﻫﺎ ﺩﺍﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﻫﻴﭻ ﺭﺍﻫﻲ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺻﻴﺎﺩ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻫﺮﻛﺠﺎ ﭘﺎ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﻡ ﺩﺍﻣﻨﻲ ﺩﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﺯﺍﻫﺪی ﺑﺎ ﻛﻮﺯﻩﺍی ﺧﺎﻟﻲ ﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ‬‬ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﻥ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬

ﻋﺸـــﻖ‬ ‬ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺘﻦ ﺁﻥ ﺭﺍﺯ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﺗﺼﻮﺭی ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﻍ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﺍﺱ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻡ، ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍی‬‬ ﺷﺒﻴﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺯ ﺩﺳﺖ ﻋﺸﻖ ﺑﻪﺟﺰ ﺧﻴﺮ ﺑﺮﻧﻤﻲﺁﻳﺪ‬‬ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺷﻨﺎﻡ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﺩﺭﺧﺖﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ: ﻓﺎﺻﻠﻪﺍی‬‬ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﻪ ﺭﻭی ﺁﻳﻨﺔ ﭘﺮﻏﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺲ: ‬‬ ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬

ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﺍﺱ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻡ، ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍی‬‬ ﺷﺒﻴﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺯ ﺩﺳﺖ ﻋﺸﻖ ﺑﻪﺟﺰ ﺧﻴﺮ ﺑﺮﻧﻤﻲﺁﻳﺪ‬‬ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺷﻨﺎﻡ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬

ﺯﺍﻫﺪی ﺑﺎ ﻛﻮﺯﻩﺍی ﺧﺎﻟﻲ ﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ‬‬ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﻥ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬

ﺩﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻛﻠﻴﺪ ﮔﻨﺞ ﺑﺨﺸﻴﺪ‬‬ ﺧﻮﺩ ﻧﻘﺸﺔ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﮔﻨﺞ ﺭﺍ ﭼﻴﺪ‬‬ ﻫﻢ ﺩﺍﻧﻪﻫﺎی ﺳﺎﻝﻫﺎی ﻋﻤﺮ ﺭﺍ ﻛﺎﺷﺖ‬‬ ﻫﻢ ﻣﻴﻮﻩﻫﺎی ﺑﺎﻍﻫﺎی ﺭﻧﺞ ﺭﺍ ﭼﻴﺪ! ‬‬

ﻣﮕﺬﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ ﻣﻦ ﺣﻠﻪ ﺑﺒﺎﻓﻨﺪ‬‬‬

ﺍﻳﻦ ﺩﻋﺎﻳﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻧﺪی ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﺎﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺑﻴﻔﺰﺍ، ﻧﻪ ﺳﺒﻚﺗﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ!

ﺷﻤﻊ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﮔﻞ ﻛﺮﺩ‬‬ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺳﻮﺧﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬

ﻗﺎﻳﻘﻲ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﻣﻮﺝ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﭘﻴﻮﺳﺖ‬‬ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ، ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬

ﻗﺎﻳﻘﻲ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﻣﻮﺝ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﭘﻴﻮﺳﺖ‬‬ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ، ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬

ﺑﺸﻜﻨﻴﺪﻡ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ! ﺩﺷﻨﺎﻡ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬

ﺩﺭ ﻛﻒ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺩﻧﻴﺎ» ﻋﻤﺮ «ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺧﺘﻲ‬‬ ﺳﻜﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ! ﺩﻋﻮﺍی ﭼﺎﺭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻣﻦ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻭﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﭼﻪ ﻋﺪﻡ، ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬

ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺩﮔﺮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪﺍﻡ: ‬‬ ﻋﺸﻖ ﮔﻨﺠﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻓﺰﻭﻧﻲﺍﺵ ﺍﺯ ﺍﻧﻔﺎﻕ ﺍﺳﺖ‬‬