بریده‌هایی از کتاب اقلیت

‬ﺯﻧـﺪ‬ﮔﻲ ‬‬ ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺮﺩﻡﻓﺮﻳﺒﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺷﺒﻨﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﺸﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺯﺩ ﺯﺧﻢ ﻣﺮﻫﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺩﻩﺩﺍﺭی ﭘﻴﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻋﻤﺮ‬‬ ﺩﺍﺷﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﻲ ﺧﺎﻙ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺯﻧﺪﮔﻲ ـ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻤﺎﻉ ﻧﺎﺧﻦﺧﺸﻚ ﭘﻴﺮ ـ‬‬ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺎﺏ ﻛﻢﻛﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﻝﻫﺎی ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ، ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ‬‬ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﻣﻦ ﮔﻠﻲ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎ‬‬ ﮔﻞﻓﺮﻭﺵ ﺍی ﻛﺎﺵ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬

ﻧﺎﮔـﺰﻳﺮ‬‬ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﺍﻡ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺳﺎﺣﺮﻡ‬‬ ﻣﻦ ﺗﻔﺮﺟﮕﺎﻩ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥﺧﺎﻃﺮﻡ‬‬ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺘﺮﻭﻛﻢ ﺍﺯ ﺍﺷﺒﺎﺡ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺑﺮﻫﺎی ﻋﺎﺑﺮﻡ‬‬ ﭼﻮﻥ ﺻﺪﻑ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ‬‬ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺆﻣﻨﻢ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺎﻓﺮﻡ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪﺳﺖ ﺍﺯ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﺭﻓﺘﻨﻢ‬‬ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﺎﻃﻨﻢ ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮﻡ‬‬ ﺧﻠﻖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺍﺑﺮی ﺗﻴﺮﻩ ﺩﺭ ﭘﺮﺍﻫﻨﻲﺳﺖ‬‬ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ، ﺷﺎﻳﺪ ﺷﺎﻋﺮﻡ‬‬ » ﺻﺒﺮ «ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﺶ ﭼﻪ ﺑﺎﻙ؟!‬‬ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻡ، ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎﺿﺮﻡ... ‬‬

ﺩﻧﻴـــﺎ‬‬ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺻﻴﺎﺩ ﺭﺍ ﺻﺤﺮﺍﺑﻪﺻﺤﺮﺍ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬ ﺁﻫﻮﺍﻥ ﻣﺴﺖ ﺟﻮﺭ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﻗﺎﻣﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺳﺎﺩﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻣﻮﺝﻫﺎ ﺑﺎﺭی ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬ ﻗﺼﺔ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮی ﺑﻲﻣﺜﻠﻢ، ﺍﻣﺎ ﺑﻲﻧﮕﻴﻦ‬‬ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻲﻫﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬ ﻗﺎﻣﺘﻢ ﻫﺮﻗﺪﺭ ﺭﻋﻨﺎﺗﺮ ﺷﻮﺩ، ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﻩ‬‬ ﺳﺎﻳﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬ ﺷﺮﻙ ﻣﻮﺭی ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﺷﺒﻲ! ‬‬ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﻣﺎ ﻓﻘﻂ» ﺭﻧﺞ «ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬

ﺭﺳـــﻮﺍ‬‬ ﭼﺮﺧﻴﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺁﻭﺭﺩ ﺭﻧﮓ ﺩﻳﮕﺮی ﺭﺍ‬‬ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻨﻮﺷﺎﻧﺪ ﺷﺮﻧﮓ ﺩﻳﮕﺮی ﺭﺍ‬‬ ﺗﺎ ﻭﺻﻞ» ﺷﻴﺪﺍ «ﺑﺮﺩ ﻭ» ﺭﺳﻮﺍ «ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺍﻧﺪ‬‬ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﭘﻠﻨﮓ ﺩﻳﮕﺮی ﺭﺍ‬‬ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﻭﺍﺭ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻟﺐ ﭼﺎﻩ‬‬ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﺳﻨﮓ ﺩﻳﮕﺮی ﺭﺍ‬‬ ﺑﺮ ﺗﺎﺭ» ﭼﻨﮓ «ﺩﻳﮕﺮی ﺯﺩ، ﭼﻨﮓ» ﺩﻳﮕﺮ «‬‬ ﺑﺮ ﺗﺎﺭ ﺯﺩ ﺑﺮ ﺗﺎﺭ ﭼﻨﮓ ﺩﻳﮕﺮی ﺭﺍ‬‬ ﺩﺳﺖ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ‬‬ ﻳﻚ ﻧﻨﮓ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻧﻨﮓ ﺩﻳﮕﺮی ﺭﺍ! ‬‬

ﺑﻲﻧﻴـﺎﺯ‬‬ ﺭﺍﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻥ ﮔﻨﺞ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺰ ﺭﻧﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺭﻧﺞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﮔﻨﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﮔﺎﻩ ﻣﻲﺍﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻭ ﮔﺎﻩ ﻣﻲﻏﻠﺘﺪ ﺑﻪ ﺭﻭﺩ‬‬ ﻫﻴﭻ ﺭﺍﺯی ﺩﺭ ﻓﺮﻭﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻧﺎﺭﻧﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﮔﺎﻩ ﺳﺮﺑﺎﺯی ﺷﺠﺎﻋﻲ ﮔﺎﻩ ﺷﺎﻫﻲ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪ‬‬ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﺟﺰ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻳﻚ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺩﺭ ﻛﻒ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺩﻧﻴﺎ» ﻋﻤﺮ «ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺧﺘﻲ‬‬ ﺳﻜﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ! ﺩﻋﻮﺍی ﭼﺎﺭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ‬‬ ﭼﺸﻢﭘﻮﺷﻲ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺣﻴﺮﺕﺳﻨﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺧﻠـﻮﺕ‬‬ ﻋﻘﻞ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺳﺮ ﻃﺮﺡ ﻣﻌﻤﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬ ﺑﺎﺯی ﻋﺸﻖ ﻣﮕﺮ ﺷﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺩﺍﺭﺩ؟ ‬‬ ﺑﺎ ﻧﺴﻴﻢ ﺳﺤﺮی ﺩﺷﺖ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻻﻟﻪ ﺷﻜﻔﺖ‬‬ ﺳﺮ ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﺭﺳﻮﺍ ﺩﺍﺭﺩ‬‬ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻝ ﺁﻣﺪی ﻭ ﺁﻳﻨﺔ ﻗﻠﺐ ﺷﻜﺴﺖ‬‬ ﺁﻳﻨﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬ ﺑﺲ ﻛﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺍﮔﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ: ‬‬ ﻗﻄﺮﻩﺍی ﻗﺼﺪ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬ ﺗﻠﺨﻲ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻋﺸﻖ ﺁﻛﻨﺪﻩﺳﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺷﻲ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬ ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺯیﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬

ﮔﺮﻳﻪﻫﺎی‬ ﺍﻣﭙﺮﺍﺗــﻮﺭ‬ ‬‬ ﺍﺯ ﺷﻮﻛﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﻳﻲﻫﺎ ﺳﺮﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‬‬ ﻣﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﺸﺘﮕﺎﻧﻢ! ﻛﺸﻮﺭﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‬‬ ﭼﺎﺑﻚﺳﻮﺍﺭی ﻧﺎﻣﻪﺍی ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺩﺍﺩ‬‬ ﺑﺎ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻟﺸﻜﺮﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‬‬ ﺧﻮﻥﮔﺮﻳﻪﻫﺎی ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭی ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻢ‬‬ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺻﺒﺮ ﺟﺎی ﺧﻨﺠﺮﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‬‬ ﻣﻜﺮ ﻭﻟﻴﻌﻬﺪﺍﻥ ﻭ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﻭﺯﻳﺮﺍﻥ ﻛﻮ؟ ‬‬ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺯﻫﺮ ﻧﺪﻳﻤﺎﻥ ﺳﺎﻏﺮﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ؟ ‬‬ ﺍی ﻛﺎﺵ ﺳﻨﮕﻲ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺳﻨﮓﻫﺎ ﺑﻮﺩﻡ‬‬ ﺁﻭﺥ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﻮﻫﻢ ﻭﻟﻲ ﺩﻭﺭﻭﺑﺮﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‬‬ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﻳﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺩﻭﺷﻢ، ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻦ‬‬ ﺍی ﻣﺮﮒ! ﺗﺎﺑﻮﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺑﺮﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‬‬

ﺗﻘــﺪﻳﺮ‬‬ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﺯﺭﺩﻩﺳﺖ‬‬ ﺩﻟﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻴﻨﻪﻫﺎی ﺍﻓﺴﺮﺩﻩﺳﺖ‬‬ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﺸﺖ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺩﭼﺎﺭ‬‬ ﭘﺮﻧﺪﻩﺍیﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺭﻫﺎ ﺷﺪﻥ ﻣﺮﺩﻩﺳﺖ‬‬ ﻳﻜﻲ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻳﻜﻲ ﺩﻝ! ﺩﻭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺟﺪﺍ‬‬ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻏﻢ ﺩﻳﮕﺮی ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩﺳﺖ‬‬ ﺑﻪ ﺑﺎﻍ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺷﻘﺎﻳﻖ ﺳﺮﺥ‬‬ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﭘﺎی ﺗﻮ ﺭﻭﻳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩﺳﺖ‬‬ ﺧﻼﺻﺔ ﻫﻤﻪ ﺭﻧﺞﻫﺎی ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ‬‬ ﭘﺮﻧﺪﻩﺍی ﻛﻪ ﺩﻝ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻝ ﺑﺮﺩﻩﺳﺖ‬‬

ﻧﺎﺍﻣﻴــﺪ‬‬ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﺩﺭ ﺳﺒﺪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺩﻳﮕﺮ» ﻗﺮﺍﺭ «ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻪ! ﺩﻳﮕﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺷﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﺯﻭﺩ ﻣﻲﮔﺬﺭﺩ ﺷﺎﺩیﺍﻡ، ﻭﻟﻲ‬‬ ﻏﻢ ﻣﻲﺧﻮﺭﻡ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻏﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺭﻓﺖ ﻏﺮﺵ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺑﻲﻗﺮﺍﺭ‬‬ ﺁﻫﻮی ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺗﻮ ﺩﺭ ﺑﻴﺸﻪﺯﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﻏﺒﺎﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻤﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪ! ‬‬ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﺳﻨﮓ ﻣﺰﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻋﺸﻖ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻣﻲﺑﺮﺩ‬‬ ﺍﻳﻦ ﻛﻔﺮ ﺟﺰ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﭘـــﺮﻭﺍﺯ‬‬ ﺍی ﻫﻤﻬﻤﺔ ﻧﺎﻡ! ‬‬ ﺍی ﺧﻠﻮﺕ ﺍﻭﻫﺎﻡ! ‬‬ ﺍی ﻣﺎﻩ ﺩﻝ ﺍﻓﺮﻭﺯ‬‬ ﺍی ﺷﺎﻡ ﺳﻴﻪ ﻓﺎﻡ‬‬ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪﻡ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ‬‬ ﺩﺭﻳﺎﻳﻢ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ‬‬ ﭼﺸﻤﻲ ﻛﻪ ﺟﺪﺍ ﻣﺎﻧﺪ‬‬ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﺔ ﺑﺎﺩﺍﻡ‬‬ ﺍﺷﻜﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﻭﺭﻳﺨﺖ‬‬ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺔ ﺟﺎﻡ‬‬ ﻧﺎﻣﻢ ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺭﻓﺖ‬‬ ﭘﻴﻐﺎﻡﺑﻪﭘﻴﻐﺎﻡ‬‬ ﺍﺯ ﻗﻮﻧﻴﻪ ﺗﺎ ﺑﻠﺦ‬‬ ﺍﺯ ﺗﻴﻤﺮﻩ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ‬‬ ﺩﺭ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭﻡ‬‬ ﺍﺯ ﻋﻘﻞ ﺑﻪ ﺍﻭﻫﺎﻡ‬‬

ﺣّــلـﻪ‬ ‬ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻧﺸﺌﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ‬‬ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ‬‬ ﻳﺎ ﺳﺮﺧﻲ ﺳﻴﺐ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎﺫﺑﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ؟ ‬‬ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ! ‬‬ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻢ‬‬ ﺍﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﻧﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ‬‬ ﺍی ﻛﻠﺒﺔ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﻓﺮﻭﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬‬ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﭼﺎﺭﺓ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ؟!‬‬ ّ‬ ﻣﮕﺬﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ ﻣﻦ ﺣﻠﻪ ﺑﺒﺎﻓﻨﺪ‬‬‬ ﺩﺭ ﭘﻴﻠﺔ ﻣﻦ ﺣﺴﺮﺕ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ‬‬

ﺷـﻬﺮﻳﻮﺭ‬‬ ﮔﻮﺷﺔ ﭼﺸﻢ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﻣﻘﺪﺭ ﮔﺮﺩﺍﻥ‬‬ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻳﺮﺓ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ؟!‬‬ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺟﺮﺃﺕ ﻣﺴﺘﻲ ﻧﺮﺳﻴﺪ‬‬ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻗﻲ ﺳﺎﻏﺮﮔﺮﺩﺍﻥ! ‬‬ ﺍﻳﻦ ﺩﻋﺎﻳﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻧﺪی ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﺎﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺑﻴﻔﺰﺍ، ﻧﻪ ﺳﺒﻚﺗﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ! ‬‬ ﻏﻨﭽﻪﺍی ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺗﺎ ﺷﻜﻮﻓﺎ ﻧﺸﺪﻩ، ﺑﺸﻜﻦ ﻭ ﭘﺮﭘﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ‬‬ ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﺍﻡ؟ ‬‬ ﻣﺮﮒ ﺣﻖ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻖ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ! ‬‬

ﭼﺸـﻢﺍﻭ‬ ﺭﻭﺷــﻦ‬ ﻫﺮﺟﺎ ﺑﻬﺎﺭی ﺩﺭ ﻛﻔﻦ ﺷﺪ، ﺷﺪ! ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ‬‬‬ ﻫﺮﺟﺎ ﻧﺴﻴﻤﻲ ﺑﻲﻭﻃﻦ ﺷﺪ، ﺷﺪ! ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ‬‬ ﻣﺴﺘﻲ ﺍﮔﺮ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪﺍی ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﺪ ﺧﻴﺮ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺳﺎﻗﻲ ﺍﮔﺮ ﭘﻴﻤﺎﻥﺷﻜﻦ ﺷﺪ ﺷﺪ! ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ‬‬ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺻﻴﺪ ﺁﻫﻮﺍﻥ ﻣﺴﺖ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ‬‬ ﻭﻗﺖ ﺩﻭﻳﺪﻥﻫﺎی ﻣﻦ ﺷﺪ! ﺷﺪ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ‬‬ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺁﺗﺶ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﺟﺎی ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻭﻗﺖ ﻓﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺷﺪ! ﺷﺪ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ‬‬ ﺁﺗﺸﻔﺸﺎﻧﻲ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺁﻳﺎ ﻛﻮﻩ‬‬ ﺁﻣﺎﺩﺓ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻥ ﺷﺪ؟ ﺷﺪ! ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ‬‬

ﺭﺍﺯ‬‬ ﻫﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﮔﺮﻩ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﻫﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﮔﺮﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﻧﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ﻋﺸﻖ! ‬‬ ﻗﺎﻳﻘﻲ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﻣﻮﺝ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﭘﻴﻮﺳﺖ‬‬ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ، ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺭﺍﺯ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﮔﻔﺘﻢ‬‬ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﺮﺕ ﺑﺮﺳﺪ، ﺷﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﺷﻤﻊ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﮔﻞ ﻛﺮﺩ‬‬ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺳﻮﺧﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﭘﻴﻠﺔ ﺭﻧﺞ ﻣﻦ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺷﺪ‬‬ ﺷﻤﻊ ﺣﻖ ﺩﺍﺷﺖ! ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻲﺁﻳﺪ ﻋﺸﻖ! ‬‬

ﺷـﻮﻛﺮﺍﻥ‬ ‬ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﻪ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻔﺮﻭﺧﺖ ﮔﻞﻓﺮﻭﺵ‬‬‬ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻲ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﮔﻞ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺑﭙﻮﺵ‬‬ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺑﺮﺩﻥ ﻏﻢ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻴﺴﺮ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺸﺪ ﺷﻮﻛﺮﺍﻥ ﺑﻨﻮﺵ‬‬ ﻛﻮﺷﺶ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮓ ﺑﮕﺬﺭی‬‬ ﻛﻮﻫﻲ ﺍﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﻨﮓ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻜﻮﺵ‬‬ ﭼﻮﻥ ﻧﻲ ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻣﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺩﺭ ﺷﻮﺭ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﻟﺔ ﻣﺎ ﻣﻲﺭﺳﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ‬‬ ﺁﺗﺶ ﺑﺰﻥ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﺔ ﺁﺗﺶﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻡ‬‬ ﺁﺗﺶﮔﺮﻓﺘﻪ ﺭﺍ ﻣﮕﺮ ﺁﺗﺶ ﻛﻨﺪ ﺧﻤﻮﺵ‬‬

ﺑﻲﻣـﻦ‬‬ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺁﻳﻨﻪ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﺎ ﻣﻦ‬‬ ـ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﻪ ﺁﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ ـ‬‬ ﺳﻬﻢ ﭘﻴﻤﺎﻧﺔ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻭ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﻳﻜﻲﺳﺖ‬‬ ﺑﮕﺬﺭ ﺍﺯ ﻣﺴﺌﻠﺔ ﻋﺎﻗﻞ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ‬‬ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﺸﻨﺔ ﺧﻮﻥ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻦ ﺗﺸﻨﺔ ﻣﺮﮒ‬‬ ﺯﻫﺮ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻦ! ﺍی ﻳﺎﺭ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ! ‬‬ ﺗﺎ ﻛﻨﻮﻥ ﻫﻴﭻ ﻧﺴﻴﻤﻲ ﻧﻮﺯﻳﺪﻩﺳﺖ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ‬‬ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﻧﻮﺯﺩ ﺑﺎﺩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ‬‬ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺑﺨﺖ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎﺷﻢ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻧﺒﻮﺩﻩﺳﺖ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ‬‬

ﺳﻔــــﺮ‬‬ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍی ﺳﻔﺮ ﮔﻔﺖ ﺑﻲﺳﺒﺐ ﻧﮕﺮﺍﻧﻲ‬‬ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﮔﻔﺘﻤﺶ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﺩﮔﺮﺍﻧﻲ‬‬ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺗﻮ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ‬‬ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺩﻩﻓﺮﻭﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺳﻮﺩ ﻭ ﺯﻳﺎﻧﻲ‬‬ ﮔﻞ ﺷﻜﻔﺘﺔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﭙﺮﺩﻩﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍی ﺭﻭﺩ‬‬ ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻲ‬‬ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻤﺎﻧﻢ... ‬‬ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻤﺎﻧﻲ‬‬ ﻫﺰﺍﺭ ﺻﺒﺢ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻲ ﺍﻣﺎ‬‬ ﺭﺳﻴﺪﻧﻲﺳﺖ ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ﻭ ﻧﺘﻮﺍﻧﻲ‬‬

ﺧﺎﻃـﺮﻩ‬‬ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻮﺳﺔ ﮔﺮﻡ ﺍﺯ ﻟﺐ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﺑﺒﺮﻡ‬‬ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﮕﺮ ﺩﺍﻍ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﻥ ﺑﺒﺮﻡ‬‬ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻗﻠﺐ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ‬‬ ُ‬‬ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻭﺭﻕ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﺒﺮﻡ؟ ‬‬ ﺑﺎ ﺳﺮﺍﻓﻜﻨﺪﮔﻲ ﻗﻠﺐ ﺧﺮﺍﺑﻢ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ ‬‬ ﮔﺮ ﺳﺮ ﺳﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺒﺮﻡ‬‬ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻴﻨﺔ ﭼﺸﻤﺖ ﺑﺎ ﺷﺮﻡ‬‬ ﻟﺐ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺑﻨﺸﺎﻧﻢ ﺩﻝ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺑﺒﺮﻡ‬‬ ﺷﺎﻋﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﭼﺸﻢ ﺗﻮﺃﻡ ﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﻮﺝ‬‬ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺳﻨﮓﺩﻟﻲﻫﺎی ﺗﻮ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺑﺒﺮﻡ‬‬

ﻫﺒـﻮﻁ‬‬ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺳﭙﺮﺩ ﺑﻪ ﻓﺎﻟﻢ‬‬ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﻢ‬‬ ﺭﻭﺯ ﺍﺯﻝ ﻫﻢ ﮔﺮﻳﺴﺖ ﺁﻥ ﻣﻠﻚ ﻣﺴﺖ... ‬‬ ﻧﺎﻣﺔ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺴﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻢ‬‬ ﻣﺜﻞ ﺍﻧﺎﺭی ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻴﻔﺘﺪ‬‬ ﺩﺭ ﺗﺐ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻟﻢ‬‬ ﻫﺮ ﺭﮒ ﻣﻦ ﺭﺩ ﻳﻚ ﺗﺮﻙ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺗﻦ‬‬ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻳﻚ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ ﺳﻔﺎﻟﻢ‬‬ ﻫﺮﻛﻪ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺧﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﮕﺮ ﺷﺪ‬‬ ﺩﺭ ﺟﮕﺮﻡ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ! ﺍﺯ ﻛﻪ ﺑﻨﺎﻟﻢ؟!‬‬

ﺗﻮﺑـــﻪ‬‬ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻧﻨﻮﺷﻴﺪﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺷﺮﺍﺑﻲ‬‬ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻛﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻮﺳﺔ ﻧﺎﺑﻲ‬‬ ﺍی ﺗﺮﺱ! ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ، ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺮﺩﻳﺪ‬‬ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻧﻴﺎﻭﻳﺨﺘﻢ ﺍﺯ ﺳﻘﻒ ﻃﻨﺎﺑﻲ‬‬ ﻣﻦ ﻋﺎﺭﻑ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ، ﻳﺎ ﺯﺍﻫﺪ ﺩﻝﺳﻨﮓ؟ ‬‬ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻧﻘﺎﺑﻲ ﺯﺩﻩﺍﻡ ﺭﻭی ﻧﻘﺎﺑﻲ‬‬ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻣﻼﺋﻚ ﻫﻤﻪ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ‬‬ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﺔ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﺻﻮﺍﺑﻲ‬‬ ﺳﺎﻗﻲ! ﻫﻤﻪ ﺑﺨﺸﻮﺩﺓ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﺔ ﭼﺸﻤﻴﻢ! ‬‬ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲ ﭼﻪ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﭼﻪ ﻛﺘﺎﺑﻲ؟!‬‬