بریده‌هایی از کتاب اقلیت

ﻫﻨﺮ ﻋﺸﻖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﻋﻤﺮ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﻲ‬‬ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﭘﻴﻤﻮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻣﮕﺬﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ ﻣﻦ ﺣﻠﻪ ﺑﺒﺎﻓﻨﺪ‬‬‬ ﺩﺭ ﭘﻴﻠﺔ ﻣﻦ ﺣﺴﺮﺕ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ‬‬

ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺑﺮﺩﻥ ﻏﻢ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻴﺴﺮ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺸﺪ ﺷﻮﻛﺮﺍﻥ ﺑﻨﻮﺵ‬‬

ﺑﺎﺩ ﻣﺸﺘﻲ ﻭﺭﻕ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﻋﻤﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩﺳﺖ‬‬ ﻋﺸﻖ، ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﺍﺳﺖ! ‬‬

» ﻏﻢ «ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻝ ﭘﺮﻣﺸﻐﻠﺔ ﻋﺸﺎﻕ ﺍﺳﺖ‬‬

ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻣﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﺍی ﻫﻤﻬﻤﺔ ﻧﺎﻡ! ‬‬ ﺍی ﺧﻠﻮﺕ ﺍﻭﻫﺎﻡ! ‬‬ ﺍی ﻣﺎﻩ ﺩﻝ ﺍﻓﺮﻭﺯ‬‬ ﺍی ﺷﺎﻡ ﺳﻴﻪ ﻓﺎﻡ‬‬ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪﻡ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ‬‬ ﺩﺭﻳﺎﻳﻢ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ‬‬ ﭼﺸﻤﻲ ﻛﻪ ﺟﺪﺍ ﻣﺎﻧﺪ‬‬ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﺔ ﺑﺎﺩﺍﻡ‬‬ ﺍﺷﻜﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﻭﺭﻳﺨﺖ‬‬ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺔ ﺟﺎﻡ‬‬ ﻧﺎﻣﻢ ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺭﻓﺖ‬‬ ﭘﻴﻐﺎﻡﺑﻪﭘﻴﻐﺎﻡ‬‬ ﺍﺯ ﻗﻮﻧﻴﻪ ﺗﺎ ﺑﻠﺦ‬‬ ﺍﺯ ﺗﻴﻤﺮﻩ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ‬‬ ﺩﺭ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭﻡ‬‬ ﺍﺯ ﻋﻘﻞ ﺑﻪ ﺍﻭﻫﺎﻡ‬‬

ﺑﺲ ﻛﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺍﮔﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ: ‬‬ ﻗﻄﺮﻩﺍی ﻗﺼﺪ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬

ﺧﻂ ﺑﻪ ﺧﻂ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﻣﮋﺓ ﺗﻮﺳﺖ‬‬

ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻲ‬‬ ﻛﺒﺮﻳﺎی ﺗﻮﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻦ! ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻫﺮﺧﺎﻧﺔ ﺧﺎﻟﻲ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺗﺮﺱ ﺟﺎی ﻋﺸﻖ ﺟﻮﻻﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﻚ ﺟﺎی ﻳﻘﻴﻦ‬‬ ﺁﺑﺮﻭﺩﺍﺭی ﻛﻦ ﺍی ﺯﺍﻫﺪ! ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺧﻠﻖ ﺩﻝﺳﻨﮓﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺑﺮﻡ‬‬ ﺑﺸﻜﻨﻴﺪﻡ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ! ﺩﺷﻨﺎﻡ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺯ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺩﻝﺳﺮﺩ ﺷﺪ‬‬ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﻲﺑﺎﺭﺩ! ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﻧﺴﻞ ﭘﺸﺖ ﻧﺴﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﭘﺲ ﻣﻲﺩﻫﻴﻢ‬‬ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻥ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻔﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ! ‬‬ ﺳﻔﺮﻩﺍﺕ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﺍی ﻋﺸﻖ! ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ! ‬‬

ﺑﺎﺯ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ‬‬ ﺳﻮﺭﺓ ﺗﻮﺑﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺴﻢﺍﷲﺍﺵ‬‬

‬ﺁﺯﺭﺩ‬ﮔﺎﻥ‬‬ ﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻫﻞ ﺧﻄﺎ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺭﺳﻮﺍ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺍی ﺧﺎﻙ ﺩﻧﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻣﻼﺋﻚ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻳﺄﺱ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ‬‬ ﻣﻼﺋﻚ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻛﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻲﺩﻳﺪی‬‬ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ ﺁﺧﺮ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻲ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺍﺯ ﺗﻨﮓ ﺗﻘﺪﻳﺮﻳﻢ‬‬ ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﻳﭽﺔ» ﺍﻫﻞ ﺗﻤﺎﺷﺎ «ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ! ‬‬ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺷﻜﺮ، ﮔﺎﻫﻲ ﺻﺨﺮﻩﻫﺎ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‬‬ ﭼﺮﺍ ﺳﻴﻠﻲﺧﻮﺭ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺩﺭﻳﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ؟ ‬‬ ﺩﻝ ﺁﺯﺭﺩﮔﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪی‬‬ ﺑﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻧﺸﺎﻧﺪی، ﺳﻮﺧﺘﻲ ﺗﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ! ‬‬

ﻧﺎﮔـﺰﻳﺮ‬‬ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﺍﻡ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺳﺎﺣﺮﻡ‬‬ ﻣﻦ ﺗﻔﺮﺟﮕﺎﻩ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥﺧﺎﻃﺮﻡ‬‬ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺘﺮﻭﻛﻢ ﺍﺯ ﺍﺷﺒﺎﺡ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺑﺮﻫﺎی ﻋﺎﺑﺮﻡ‬‬ ﭼﻮﻥ ﺻﺪﻑ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ‬‬ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺆﻣﻨﻢ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺎﻓﺮﻡ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪﺳﺖ ﺍﺯ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﺭﻓﺘﻨﻢ‬‬ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﺎﻃﻨﻢ ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮﻡ‬‬ ﺧﻠﻖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺍﺑﺮی ﺗﻴﺮﻩ ﺩﺭ ﭘﺮﺍﻫﻨﻲﺳﺖ‬‬ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ، ﺷﺎﻳﺪ ﺷﺎﻋﺮﻡ‬‬ » ﺻﺒﺮ «ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﺶ ﭼﻪ ﺑﺎﻙ؟!‬‬ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻡ، ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎﺿﺮﻡ... ‬‬

ﺩﻧﻴـــﺎ‬‬ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺻﻴﺎﺩ ﺭﺍ ﺻﺤﺮﺍﺑﻪﺻﺤﺮﺍ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬ ﺁﻫﻮﺍﻥ ﻣﺴﺖ ﺟﻮﺭ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﻗﺎﻣﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺳﺎﺩﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻣﻮﺝﻫﺎ ﺑﺎﺭی ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬ ﻗﺼﺔ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮی ﺑﻲﻣﺜﻠﻢ، ﺍﻣﺎ ﺑﻲﻧﮕﻴﻦ‬‬ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻲﻫﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬ ﻗﺎﻣﺘﻢ ﻫﺮﻗﺪﺭ ﺭﻋﻨﺎﺗﺮ ﺷﻮﺩ، ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﻩ‬‬ ﺳﺎﻳﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬ ﺷﺮﻙ ﻣﻮﺭی ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﺷﺒﻲ! ‬‬ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﻣﺎ ﻓﻘﻂ» ﺭﻧﺞ «ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬

ﺧﻠـﻮﺕ‬‬ ﻋﻘﻞ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺳﺮ ﻃﺮﺡ ﻣﻌﻤﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬ ﺑﺎﺯی ﻋﺸﻖ ﻣﮕﺮ ﺷﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺩﺍﺭﺩ؟ ‬‬ ﺑﺎ ﻧﺴﻴﻢ ﺳﺤﺮی ﺩﺷﺖ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻻﻟﻪ ﺷﻜﻔﺖ‬‬ ﺳﺮ ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﺭﺳﻮﺍ ﺩﺍﺭﺩ‬‬ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻝ ﺁﻣﺪی ﻭ ﺁﻳﻨﺔ ﻗﻠﺐ ﺷﻜﺴﺖ‬‬ ﺁﻳﻨﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬ ﺑﺲ ﻛﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺍﮔﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ: ‬‬ ﻗﻄﺮﻩﺍی ﻗﺼﺪ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬ ﺗﻠﺨﻲ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻋﺸﻖ ﺁﻛﻨﺪﻩﺳﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺷﻲ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬ ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺯیﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬

ﻗﻨﺎﻋـﺖ‬‬ ﺷﻌﻠﺔ ﺍﻧﻔﺲ ﻭ ﺁﺗﺶﺯﻧﺔ ﺁﻓﺎﻕ ﺍﺳﺖ‬‬ » ﻏﻢ «ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻝ ﭘﺮﻣﺸﻐﻠﺔ ﻋﺸﺎﻕ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺟﺎﻡ» ﻣﻲ «ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺳﻪ ﺯﺩﻡ‬‬ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﺔ ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻥ ﺍﺧﻼﻕ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻮﻕ ﻛﻪ» ﻣﻦ «ﺑﺎ ﻟﺐ ﺳﺎﻏﺮ ﺩﺍﺭﻡ‬‬ ﻟﺐ» ﺳﺎﻗﻲ «ﺑﻪ ﺩﻋﺎﮔﻮﻳﻲ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺩﮔﺮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪﺍﻡ: ‬‬ ﻋﺸﻖ ﮔﻨﺠﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻓﺰﻭﻧﻲﺍﺵ ﺍﺯ ﺍﻧﻔﺎﻕ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﺎﺩ ﻣﺸﺘﻲ ﻭﺭﻕ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﻋﻤﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩﺳﺖ‬‬ ﻋﺸﻖ، ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﺍﺳﺖ! ‬‬

ﺳﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ ‬ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩی ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺰ ﮔﺮﺩی ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍی ﻋﻤﺮ؟ ﺍی ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺑﻲﻗﻴﻤﺖ! ‬‬ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﮔﺮﺩﻥﺑﻨﺪ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ ﭼﺸﻢﻭﺩﻝﺳﻴﺮﻡ؟ ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻣﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺁﺗﺶ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﺟﺎی ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻭﻗﺖ ﻓﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺷﺪ! ﺷﺪ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ‬‬

ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﺍﺱ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻡ، ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍی‬‬ ﺷﺒﻴﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻫﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺗﻨﮓ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺭﺍ‬‬ ﭘﺲ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺭﻳﺎی ﺁﺑﻲﺭﻧﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ؟!‬‬