بریده‌هایی از کتاب اقلیت

ﺣّــلـﻪ‬ ‬ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻧﺸﺌﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ‬‬ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ‬‬ ﻳﺎ ﺳﺮﺧﻲ ﺳﻴﺐ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎﺫﺑﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ؟ ‬‬ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ! ‬‬ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻢ‬‬ ﺍﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﻧﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ‬‬ ﺍی ﻛﻠﺒﺔ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﻓﺮﻭﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬‬ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﭼﺎﺭﺓ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ؟!‬‬ ّ‬ ﻣﮕﺬﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ ﻣﻦ ﺣﻠﻪ ﺑﺒﺎﻓﻨﺪ‬‬‬ ﺩﺭ ﭘﻴﻠﺔ ﻣﻦ ﺣﺴﺮﺕ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ‬‬

ﺷـﻬﺮﻳﻮﺭ‬‬ ﮔﻮﺷﺔ ﭼﺸﻢ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﻣﻘﺪﺭ ﮔﺮﺩﺍﻥ‬‬ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻳﺮﺓ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ؟!‬‬ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺟﺮﺃﺕ ﻣﺴﺘﻲ ﻧﺮﺳﻴﺪ‬‬ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻗﻲ ﺳﺎﻏﺮﮔﺮﺩﺍﻥ! ‬‬ ﺍﻳﻦ ﺩﻋﺎﻳﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻧﺪی ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﺎﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺑﻴﻔﺰﺍ، ﻧﻪ ﺳﺒﻚﺗﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ! ‬‬ ﻏﻨﭽﻪﺍی ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺗﺎ ﺷﻜﻮﻓﺎ ﻧﺸﺪﻩ، ﺑﺸﻜﻦ ﻭ ﭘﺮﭘﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ‬‬ ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﺍﻡ؟ ‬‬ ﻣﺮﮒ ﺣﻖ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻖ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ! ‬‬

ﺭﺍﺯ‬‬ ﻫﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﮔﺮﻩ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﻫﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﮔﺮﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﻧﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ﻋﺸﻖ! ‬‬ ﻗﺎﻳﻘﻲ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﻣﻮﺝ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﭘﻴﻮﺳﺖ‬‬ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ، ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺭﺍﺯ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﮔﻔﺘﻢ‬‬ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﺮﺕ ﺑﺮﺳﺪ، ﺷﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﺷﻤﻊ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﮔﻞ ﻛﺮﺩ‬‬ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺳﻮﺧﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﭘﻴﻠﺔ ﺭﻧﺞ ﻣﻦ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺷﺪ‬‬ ﺷﻤﻊ ﺣﻖ ﺩﺍﺷﺖ! ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻲﺁﻳﺪ ﻋﺸﻖ! ‬‬

ﺷـﻮﻛﺮﺍﻥ‬ ‬ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﻪ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻔﺮﻭﺧﺖ ﮔﻞﻓﺮﻭﺵ‬‬‬ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻲ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﮔﻞ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺑﭙﻮﺵ‬‬ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺑﺮﺩﻥ ﻏﻢ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻴﺴﺮ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺸﺪ ﺷﻮﻛﺮﺍﻥ ﺑﻨﻮﺵ‬‬ ﻛﻮﺷﺶ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮓ ﺑﮕﺬﺭی‬‬ ﻛﻮﻫﻲ ﺍﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﻨﮓ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻜﻮﺵ‬‬ ﭼﻮﻥ ﻧﻲ ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻣﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺩﺭ ﺷﻮﺭ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﻟﺔ ﻣﺎ ﻣﻲﺭﺳﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ‬‬ ﺁﺗﺶ ﺑﺰﻥ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﺔ ﺁﺗﺶﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻡ‬‬ ﺁﺗﺶﮔﺮﻓﺘﻪ ﺭﺍ ﻣﮕﺮ ﺁﺗﺶ ﻛﻨﺪ ﺧﻤﻮﺵ‬‬

ﺑﻲﻣـﻦ‬‬ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺁﻳﻨﻪ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﺎ ﻣﻦ‬‬ ـ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﻪ ﺁﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ ـ‬‬ ﺳﻬﻢ ﭘﻴﻤﺎﻧﺔ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻭ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﻳﻜﻲﺳﺖ‬‬ ﺑﮕﺬﺭ ﺍﺯ ﻣﺴﺌﻠﺔ ﻋﺎﻗﻞ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ‬‬ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﺸﻨﺔ ﺧﻮﻥ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻦ ﺗﺸﻨﺔ ﻣﺮﮒ‬‬ ﺯﻫﺮ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻦ! ﺍی ﻳﺎﺭ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ! ‬‬ ﺗﺎ ﻛﻨﻮﻥ ﻫﻴﭻ ﻧﺴﻴﻤﻲ ﻧﻮﺯﻳﺪﻩﺳﺖ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ‬‬ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﻧﻮﺯﺩ ﺑﺎﺩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ‬‬ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺑﺨﺖ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎﺷﻢ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻧﺒﻮﺩﻩﺳﺖ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ‬‬

ﻳﻬــﻮﺩﺍ‬‬ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯﻳﭽﺔ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ‬‬ ﻧﺴﻴﻢ ﻣﺴﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻮی ﮔﻞ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﺣﺲ ﻛﺮﺩﻡ‬‬ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﭘﺮﭘﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﮔﻞﻫﺎ ﺭﺍ! ‬‬ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻗﺼﺔ ﺗﻠﺨﻲ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻛﻪ ﻣﻲﻧﺎﻟﻢ؟ ‬‬ » ﺧﻮﺩﻡ «ﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﺭﻳﻮﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ‬‬ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻏﻴﺮﺕ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻭﺻﻞ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﻨﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﺯﻟﻴﺨﺎ ﺭﺍ! ‬‬ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺗﺎﺏ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺳﺮ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﭼﺮﺍ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ؟!‬‬ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻧﻔﺮﻳﻨﻲ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﮕﻴﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺍﺳﺖ‬‬ ﻛﻪ ﻭﺣﺸﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺁﻫﻮﻫﺎی ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ! ‬‬ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻋﺸﻖ؟! ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﺧﻨﺪﻳﺪی‬‬ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺨﺖ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩﺗﺮ ﻛﺮﺩی ﻣﻌﻤﺎ ﺭﺍ‬‬

ﺩﻝﺗﻨﮓ‬‬ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻭﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﭼﻪ ﻋﺪﻡ، ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺭﺍﺯ ﮔﻞ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻦ، ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩ‬‬ ﺍﺯ ﺩﺭﺁﻣﻴﺨﺘﻦ ﺷﺎﺩی ﻭ ﻏﻢ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺧﻮﺷﻪﺍی ﺍﺯ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ! ‬‬ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺑﺎﻍ ﺍﺭﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺪﺭﻡ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ! ‬‬ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻧﺒﺨﺸﻮﺩﻩ ﻗﺴﻢ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺣﺎﻝ، ﺩﺭ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺩﺍﺭﻡ، ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺑﺮﻡ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺩﻭﺭی ﺭﺍ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ! ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ! ‬‬

ﺧﻮﺍﺏ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺍی ﺍﺟﻞ! ﻣﻬﻤﺎﻥﻧﻮﺍﺯی ﻛﻦ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﻴﻦ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﻭ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺗﻨﮓ‬‬ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﭼﺎﺭﻩﺍی ﺟﺰ ﺁﺏ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﻣﺎ ﺭﻋﻴﺖﻫﺎ ﻛﺠﺎ! ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺑﺎﻏﺴﺘﺎﻥ ﻛﺠﺎ؟!‬‬ ﺭﻭﺳﺘﺎی ﺳﻴﺐﻫﺎی ﺳﺮﺥ، ﺑﻲﺍﺭﺑﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺍی ﭘﻠﻨﮓ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺍﺯ ﻛﻤﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﺰﻥ، ﺍﻣﺸﺐ ﺷﺐ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯﺕ ﺷﻌﺮ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻲ ﻭ ﻣﻲﺭﻗﺼﻲ، ﺩﺭﻳﻎ! ‬‬ ﺟﺎی ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﻲﻫﺎ ﮔﻮﺷﺔ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩی ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﭼﻴﺴﺖ؟ ‬‬ ﮔﻮﻫﺮی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﮒ ﺍﻳﻦﻗﺪﺭ ﻫﻢ ﻧﺎﻳﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ!...‬‬

ﭘﺮیﺧﺎﻧﻪ‬‬ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺭﺅﻳﺎﺳﺖ، ﻭﻟﻲ ﺭﺅﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻋﻤﺮ ﺟﺰ» ﺣﺴﺮﺕ ﺩﻳﺮﻭﺯ «ﻭ» ﻏﻢ ﻓﺮﺩﺍ «ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻫﻨﺮ ﻋﺸﻖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﻋﻤﺮ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﻲ‬‬ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﭘﻴﻤﻮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺍی ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺁﺭﺍﻡ! ﻛﺠﺎﻳﻲ ﺍی ﻣﺮﮒ؟ ‬‬ ﺩﺭ ﭘﺮیﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎ ﺣﻮﺻﻠﺔ ﻏﻮﻏﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻣﺎ ﭘﻠﻨﮕﻴﻢ! ﻣﮕﻮ ﻟﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻣﺎﺳﺖ‬‬ ﻣﺸﻜﻞ ﺍﺯ ﺁﻳﻨﺔ ﺗﻮﺳﺖ! ﺧﻄﺎ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺧﻠﻖ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺩﻝﺳﻨﮓ، ﻭﻟﻲ ﻣﺎ ﺩﻝﺗﻨﮓ‬‬ » ﻻ ﺍﻟﻬﻲ «ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻲ» ﺍﻻ «ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻣﻮﺝِ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩﺩﻝ ﺁﺷﻔﺘﺔ ﻣﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ‬‬ ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﺁﺷﻔﺘﮕﻲ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﺮ ﮔﻞ ﻓﺮﺵ، ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ‬‬ ﻣﺮﮒ ﻫﻢ ﭼﺎﺭﺓ ﺩﻝﺗﻨﮕﻲ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺳﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ ‬ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩی ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺰ ﮔﺮﺩی ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍی ﻋﻤﺮ؟ ﺍی ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺑﻲﻗﻴﻤﺖ! ‬‬ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﮔﺮﺩﻥﺑﻨﺪ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ ﭼﺸﻢﻭﺩﻝﺳﻴﺮﻡ؟ ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻣﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﻋﺸـــﻖ‬ ‬ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺘﻦ ﺁﻥ ﺭﺍﺯ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﺗﺼﻮﺭی ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﻍ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﺍﺱ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻡ، ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍی‬‬ ﺷﺒﻴﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺯ ﺩﺳﺖ ﻋﺸﻖ ﺑﻪﺟﺰ ﺧﻴﺮ ﺑﺮﻧﻤﻲﺁﻳﺪ‬‬ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺷﻨﺎﻡ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﺩﺭﺧﺖﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ: ﻓﺎﺻﻠﻪﺍی‬‬ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﻪ ﺭﻭی ﺁﻳﻨﺔ ﭘﺮﻏﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺲ: ‬‬ ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬

ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ ﭼﺸﻢﻭﺩﻝﺳﻴﺮﻡ؟

ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻲ‬‬ ﻛﺒﺮﻳﺎی ﺗﻮﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻦ! ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻫﺮﺧﺎﻧﺔ ﺧﺎﻟﻲ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺗﺮﺱ ﺟﺎی ﻋﺸﻖ ﺟﻮﻻﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﻚ ﺟﺎی ﻳﻘﻴﻦ‬‬ ﺁﺑﺮﻭﺩﺍﺭی ﻛﻦ ﺍی ﺯﺍﻫﺪ! ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺧﻠﻖ ﺩﻝﺳﻨﮓﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺑﺮﻡ‬‬ ﺑﺸﻜﻨﻴﺪﻡ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ! ﺩﺷﻨﺎﻡ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺯ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﺩﻝﺳﺮﺩ ﺷﺪ‬‬ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﻲﺑﺎﺭﺩ! ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﻧﺴﻞ ﭘﺸﺖ ﻧﺴﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﭘﺲ ﻣﻲﺩﻫﻴﻢ‬‬ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻥ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻔﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ! ‬‬ ﺳﻔﺮﻩﺍﺕ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﺍی ﻋﺸﻖ! ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ! ‬‬

ﭘﺎﺩﺷـﺎﻩ‬‬ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻭﻋﺪﺓ ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﺶ‬‬ ﻣﻲﻛﺸﺪ ﮔﻢﺷﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺭﺗﮕﺎﻫﺶ‬‬ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻴﻨﺔ ﻓﻬﻢ ﺍﺳﺖ، ﻧﻪ ﺩﺭ ﺷﻴﺸﺔ ﻭﻫﻢ‬‬ ﻋﺎﻗﻼﻥ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﺵ ﻭ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﺁﻫﺶ‬‬ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺷﺐ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ‬‬ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩﺳﺖ ﺑﻪﺟﺰ ﺩﻟﻬﺮﺓ ﺟﺎﻧﻜﺎﻫﺶ‬‬ ﺍﺯ ﻫﻢﺁﻏﻮﺷﻲ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﺧﺎﻙ! ‬‬ ﻣﺎﻫﻲ ﻋﻤﺮ ﭼﻪ ﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﻛﻮﺗﺎﻫﺶ‬‬ ﻛﻔﻦ ﺑﺮﻑ ﻛﺠﺎ، ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺑﺮﮒ ﻛﺠﺎ؟!‬‬ ﺧﺴﺘﻪﺍﻡ، ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺫﺭﻣﺎﻫﺶ‬‬ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ‬‬ ﺳﻮﺭﺓ ﺗﻮﺑﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺴﻢﺍﷲﺍﺵ‬‬

ﺗﻤﺎﺷــﺎ‬‬ ﺍﺯ ﺻﻠﺢ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ؟!‬‬ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﻫﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻲﺁﻫﻨﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ‬‬ ﮔﺎﻫﻲ ﻗﻨﺎﺭیﻫﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‬‬ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻗﻔﺲ ﺩﻝﺗﻨﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ‬‬ ﻛﻨﺞ ﻗﻔﺲ ﻣﻲﻣﻴﺮﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﻠﻖ» ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻥ «‬‬ ﻣﺮﮒ ﻣﺮﺍ ﭼﻮﻥ» ﻗﺼﻪﻫﺎ «ﻧﻴﺮﻧﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ‬‬ ﺭﻭﺯی ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺳﻨﮕﻢ ﻣﻲﺯﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﺷﻚ‬‬ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﺷﻚ ﺭﻭی ﺳﻨﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ‬‬ ُ‬‬ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻫﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺗﻨﮓ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺭﺍ‬‬ ﭘﺲ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺭﻳﺎی ﺁﺑﻲﺭﻧﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ؟!‬‬

ﻗﺮﺍﺭﻫﺎی‬ ﺑﻲﻗـﺮﺍﺭ‬ ﻫﻨﻮﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬ ﺑﺒﺎﺭ، ﺍﺑﺮ ﺑﻬﺎﺭی، ﺑﺒﺎﺭ، ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﻳﺦ ﺯﺩﻩ ﺗﻘﻮﻳﻢ ﻫﺎ ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ‬‬ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﻬﺎﺭ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺁﺗﺸﻢ ﺑﺰﻧﻨﺪ‬‬ ﺑﺮﺍی ﻛﺸﺘﻦ ﺣﻼﺝ ﺩﺍﺭ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﮔﻞ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺷﺖ ﺳﭙﻴﺪ ﻣﻲﺭﻭﻳﺪ‬‬ ﺳﭙﻴﺪﺑﺨﺘﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺨﻮﺍﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺳﺮ ﺑﺮﺳﺪ‬‬ ﺩﻋﺎی ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﭼﺸﻢﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‬‬ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﮔﺎﻫﻲ‬‬ ﺑﻮﺳﺔ ﺍﺑﺮی ﻛﻪ ﺩﻝ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻲ‬‬ ﺧﻂ ﺑﻪ ﺧﻂ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﻣﮋﺓ ﺗﻮﺳﺖ‬‬ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﻮﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻲ‬‬ ﺯﻟﻒ ﺗﻮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﻣﻦ؟ ﭼﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﺍﺯی! ‬‬ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ؟ ﭼﻪ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺎﻫﻲ! ‬‬ ﻣﺴﺌﻠﺔ ﻣﺮﮒ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻧﻈﺮ ﺗﻮﺳﺖ‬‬ ﻣﻲﻛﺸﻲ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻲ‬‬ ﺣﻖ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻧﺒﻮﺩ، ﺧﺪﺍﻳﺎ! ‬‬ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﮕﻴﺮ، ﺍﻟﻬﻲ... ‬‬

‬ﺁﺯﺭﺩ‬ﮔﺎﻥ‬‬ ﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻫﻞ ﺧﻄﺎ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺭﺳﻮﺍ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺍی ﺧﺎﻙ ﺩﻧﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻣﻼﺋﻚ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻳﺄﺱ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ‬‬ ﻣﻼﺋﻚ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻛﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻲﺩﻳﺪی‬‬ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ ﺁﺧﺮ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻲ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺍﺯ ﺗﻨﮓ ﺗﻘﺪﻳﺮﻳﻢ‬‬ ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﻳﭽﺔ» ﺍﻫﻞ ﺗﻤﺎﺷﺎ «ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ! ‬‬ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺷﻜﺮ، ﮔﺎﻫﻲ ﺻﺨﺮﻩﻫﺎ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‬‬ ﭼﺮﺍ ﺳﻴﻠﻲﺧﻮﺭ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺩﺭﻳﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ؟ ‬‬ ﺩﻝ ﺁﺯﺭﺩﮔﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪی‬‬ ﺑﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻧﺸﺎﻧﺪی، ﺳﻮﺧﺘﻲ ﺗﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ! ‬‬

ﻣﻘﺼﺪﺧﻮﺭﺷﻴﺪ‬ ﻭ ﺷﺎﻡﺗﺎﺭ‬‬‬ ﻫﻴﭻ ﺩﻟﻲ ﻋﺎﺷﻖ ﻭ ﺩﭼﺎﺭ ﻣﺒﺎﺩﺍ‬‬ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭼﺸﻢ، ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﺒﺎﺩﺍ‬‬ ﻣﻲﺭﻭی ﻭ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩ! ‬‬ ﭼﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺷﻚﺑﺎﺭ ﻣﺒﺎﺩﺍ‬‬ ﺗﺸﻨﻪﻟﺒﻲ ﻣﺴﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ‬‬ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺳﺮﺥ ﻧﺎﮔﻮﺍﺭ ﻣﺒﺎﺩﺍ! ‬‬ ﺗﺸﻨﻪﻟﺒﻲ ﻣﺴﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ‬‬ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﺒﺎﺩﺍ‬‬ ﺗﺸﻨﻪﻟﺒﻲ ﻣﺴﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ‬‬ ﻭﻋﺪﺓ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺑﺮ ﻣﺰﺍﺭ ﻣﺒﺎﺩﺍ‬‬ ﺗﺸﻨﻪﻟﺒﻲ ﻣﺴﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ‬‬ ﺗﺸﻨﻪﻟﺐ ﻣﺴﺖ ﺑﻲﻗﺮﺍﺭ ﻣﺒﺎﺩﺍ‬‬ ﺷﻴﻬﺔ ﺍﺳﺒﻲ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ‬‬ ﺷﻴﻬﺔ ﺍﺳﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﻲﺳﻮﺍﺭ ﻣﺒﺎﺩﺍ‬‬

ﺭﻭﺯﻫﺎی‬ ﺑﻲﺑﻬـﺎﺭ‬‬‬ ﺍﺯ ﺻﻔﺤﺔ ﺍﻋﺪﺍﺩ ﻗﻠﺐ ﭘﻨﺞ ﺭﺍ ﭼﻴﺪ‬‬ ﺩﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎی» ﺩﻧﻴﺎﺳﻨﺞ «ﺭﺍ ﭼﻴﺪ‬‬ » ﭘﺎﻳﻴﺰ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ! «ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﺎﻋﺮی ﮔﻔﺖ‬‬ ﺑﺎﺩی ﻭﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻧﺎﺭﻧﺞ ﺭﺍ ﭼﻴﺪ‬‬ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﺒﺮﺩی ﻧﺎﺑﺮﺍﺑﺮ‬‬ ﺳﺮﺑﺎﺯﻫﺎی ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺭﺍ ﭼﻴﺪ‬‬ ﺩﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻛﻠﻴﺪ ﮔﻨﺞ ﺑﺨﺸﻴﺪ‬‬ ﺧﻮﺩ ﻧﻘﺸﺔ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﮔﻨﺞ ﺭﺍ ﭼﻴﺪ‬‬ ﻫﻢ ﺩﺍﻧﻪﻫﺎی ﺳﺎﻝﻫﺎی ﻋﻤﺮ ﺭﺍ ﻛﺎﺷﺖ‬‬ ﻫﻢ ﻣﻴﻮﻩﻫﺎی ﺑﺎﻍﻫﺎی ﺭﻧﺞ ﺭﺍ ﭼﻴﺪ! ‬‬