بریده‌هایی از کتاب اقلیت

ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺯیﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬

ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺩﺍﺭﻡ، ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬

ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬

ﺣّــلـﻪ‬ ‬ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻧﺸﺌﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ‬‬ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ‬‬ ﻳﺎ ﺳﺮﺧﻲ ﺳﻴﺐ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎﺫﺑﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ؟ ‬‬ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ! ‬‬ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻢ‬‬ ﺍﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﻧﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ‬‬ ﺍی ﻛﻠﺒﺔ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﻓﺮﻭﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬‬ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﭼﺎﺭﺓ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ؟!‬‬ ّ‬ ﻣﮕﺬﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ ﻣﻦ ﺣﻠﻪ ﺑﺒﺎﻓﻨﺪ‬‬‬ ﺩﺭ ﭘﻴﻠﺔ ﻣﻦ ﺣﺴﺮﺕ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ‬‬

ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺯیﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬

ﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻫﻞ ﺧﻄﺎ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺭﺳﻮﺍ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺍی ﺧﺎﻙ ﺩﻧﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻣﻼﺋﻚ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻳﺄﺱ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ‬‬ ﻣﻼﺋﻚ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻛﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻲﺩﻳﺪی‬‬ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ ﺁﺧﺮ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬

ﺧﻠﻖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺍﺑﺮی ﺗﻴﺮﻩ ﺩﺭ ﭘﺮﺍﻫﻨﻲﺳﺖ‬‬ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ، ﺷﺎﻳﺪ ﺷﺎﻋﺮﻡ‬‬ » ﺻﺒﺮ «ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﺶ ﭼﻪ ﺑﺎﻙ؟!‬‬ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻡ، ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎﺿﺮﻡ... ‬‬

ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺯیﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬

ﻋﺸﻖ ﮔﻨﺠﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻓﺰﻭﻧﻲﺍﺵ ﺍﺯ ﺍﻧﻔﺎﻕ ﺍﺳﺖ‬‬

ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﺁﺷﻔﺘﮕﻲ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻣﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﺍﺱ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻡ، ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍی‬‬ ﺷﺒﻴﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﻝﻫﺎی ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ، ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ‬‬ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬

ﺍﻳﻦ ﺩﻋﺎﻳﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻧﺪی ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﺎﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺑﻴﻔﺰﺍ، ﻧﻪ ﺳﺒﻚﺗﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ! ‬‬

ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍی ﻋﻤﺮ؟ ﺍی ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺑﻲﻗﻴﻤﺖ! ‬‬ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﮔﺮﺩﻥﺑﻨﺪ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ ﭼﺸﻢﻭﺩﻝﺳﻴﺮﻡ؟ ‬‬

ﻣﻦ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻭﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﭼﻪ ﻋﺪﻡ، ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬

‬ﺯﻧـﺪ‬ﮔﻲ ‬‬ ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺮﺩﻡﻓﺮﻳﺒﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺷﺒﻨﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﺸﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺯﺩ ﺯﺧﻢ ﻣﺮﻫﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺩﻩﺩﺍﺭی ﭘﻴﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻋﻤﺮ‬‬ ﺩﺍﺷﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﻲ ﺧﺎﻙ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺯﻧﺪﮔﻲ ـ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻤﺎﻉ ﻧﺎﺧﻦﺧﺸﻚ ﭘﻴﺮ ـ‬‬ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺎﺏ ﻛﻢﻛﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﻝﻫﺎی ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ، ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ‬‬ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﻣﻦ ﮔﻠﻲ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎ‬‬ ﮔﻞﻓﺮﻭﺵ ﺍی ﻛﺎﺵ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬

ﻧﺎﮔـﺰﻳﺮ‬‬ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﺍﻡ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺳﺎﺣﺮﻡ‬‬ ﻣﻦ ﺗﻔﺮﺟﮕﺎﻩ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥﺧﺎﻃﺮﻡ‬‬ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺘﺮﻭﻛﻢ ﺍﺯ ﺍﺷﺒﺎﺡ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺑﺮﻫﺎی ﻋﺎﺑﺮﻡ‬‬ ﭼﻮﻥ ﺻﺪﻑ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ‬‬ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺆﻣﻨﻢ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺎﻓﺮﻡ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪﺳﺖ ﺍﺯ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﺭﻓﺘﻨﻢ‬‬ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﺎﻃﻨﻢ ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮﻡ‬‬ ﺧﻠﻖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺍﺑﺮی ﺗﻴﺮﻩ ﺩﺭ ﭘﺮﺍﻫﻨﻲﺳﺖ‬‬ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ، ﺷﺎﻳﺪ ﺷﺎﻋﺮﻡ‬‬ » ﺻﺒﺮ «ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﺶ ﭼﻪ ﺑﺎﻙ؟!‬‬ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻡ، ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎﺿﺮﻡ...

ﻧﺰﺩﻳﻜﻢ ﻭ ﺩﻭﺭﻡ‬ ﭼﻮﻥ ﻛﻔﺮ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻡ‬‬ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺗﺤﺴﻴﻦ‬‬ ﺳﻴﻠﻲﺧﻮﺭ ﺩﺷﻨﺎﻡ‬‬ ﺑﺎﺯﻳﭽﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‬‬ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺍﻳﺎﻡ‬‬ ﭘﻠﻜﻲ ﺑﺰﻥ ﺍی ﻣﺮﮒ‬‬ ﺗﺎ ﭘﺮ ﻛﺸﻢ ﺍﺯ ﺑﺎﻡ‬‬

ﻧﺴﻞ ﭘﺸﺖ ﻧﺴﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﭘﺲ ﻣﻲﺩﻫﻴﻢ‬‬ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻥ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻔﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ! ‬‬ ﺳﻔﺮﻩﺍﺕ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﺍی ﻋﺸﻖ! ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ! ‬‬