بریده‌هایی از کتاب اقلیت

ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻧﻘﺎﺑﻲ ﺯﺩﻩﺍﻡ ﺭﻭی ﻧﻘﺎﺑﻲ‬‬

ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩی ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺰ ﮔﺮﺩی ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﺑﻪ ﺭﻭی ﺁﻳﻨﺔ ﭘﺮﻏﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺲ: ‬‬ ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬

ﭼﻮﻥ ﺻﺪﻑ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ‬‬ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺆﻣﻨﻢ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺎﻓﺮﻡ‬‬

ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ ﭼﺸﻢﻭﺩﻝﺳﻴﺮﻡ؟ ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

‬ﺯﻧـﺪ‬ﮔﻲ ‬‬ ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺮﺩﻡﻓﺮﻳﺒﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺷﺒﻨﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﺸﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺯﺩ ﺯﺧﻢ ﻣﺮﻫﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺩﻩﺩﺍﺭی ﭘﻴﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻋﻤﺮ‬‬ ﺩﺍﺷﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﻲ ﺧﺎﻙ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺯﻧﺪﮔﻲ ـ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻤﺎﻉ ﻧﺎﺧﻦﺧﺸﻚ ﭘﻴﺮ ـ‬‬ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺎﺏ ﻛﻢﻛﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﻝﻫﺎی ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ، ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ‬‬ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﻣﻦ ﮔﻠﻲ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎ‬‬ ﮔﻞﻓﺮﻭﺵ ﺍی ﻛﺎﺵ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬

ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﺍﻡ؟ ‬‬ ﻣﺮﮒ ﺣﻖ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻖ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ! ‬‬

ﻣﺎ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻳﺮﺓ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ؟!‬‬

ﺁﺗﺶﮔﺮﻓﺘﻪ ﺭﺍ ﻣﮕﺮ ﺁﺗﺶ ﻛﻨﺪ ﺧﻤﻮﺵ‬‬

ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻧﻘﺎﺑﻲ ﺯﺩﻩﺍﻡ ﺭﻭی ﻧﻘﺎﺑﻲ‬‬

ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﺑﺎﺯ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ‬‬ ﺳﻮﺭﺓ ﺗﻮﺑﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺴﻢﺍﷲﺍﺵ‬‬

ﺭﺍﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻥ ﮔﻨﺞ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺰ ﺭﻧﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺭﻧﺞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﮔﻨﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﮔﺎﻩ ﻣﻲﺍﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻭ ﮔﺎﻩ ﻣﻲﻏﻠﺘﺪ ﺑﻪ ﺭﻭﺩ‬‬ ﻫﻴﭻ ﺭﺍﺯی ﺩﺭ ﻓﺮﻭﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻧﺎﺭﻧﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﮔﺎﻩ ﺳﺮﺑﺎﺯی ﺷﺠﺎﻋﻲ ﮔﺎﻩ ﺷﺎﻫﻲ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪ‬‬ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﺟﺰ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻳﻚ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺩﺭ ﻛﻒ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺩﻧﻴﺎ» ﻋﻤﺮ «ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺧﺘﻲ‬‬ ﺳﻜﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ! ﺩﻋﻮﺍی ﭼﺎﺭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ‬‬ ﭼﺸﻢﭘﻮﺷﻲ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺣﻴﺮﺕﺳﻨﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻋﺸـــﻖ‬ ‬ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺘﻦ ﺁﻥ ﺭﺍﺯ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﺗﺼﻮﺭی ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﻍ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﺍﺱ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻡ، ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍی‬‬ ﺷﺒﻴﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺯ ﺩﺳﺖ ﻋﺸﻖ ﺑﻪﺟﺰ ﺧﻴﺮ ﺑﺮﻧﻤﻲﺁﻳﺪ‬‬ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺷﻨﺎﻡ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﺩﺭﺧﺖﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ: ﻓﺎﺻﻠﻪﺍی‬‬ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﻪ ﺭﻭی ﺁﻳﻨﺔ ﭘﺮﻏﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺲ: ‬‬ ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬

ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ‬‬ ﭼﺸﻢﭘﻮﺷﻲ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺣﻴﺮﺕﺳﻨﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺭﺅﻳﺎﺳﺖ، ﻭﻟﻲ ﺭﺅﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻋﻤﺮ ﺟﺰ» ﺣﺴﺮﺕ ﺩﻳﺮﻭﺯ «ﻭ» ﻏﻢ ﻓﺮﺩﺍ «ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﺍﻡ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺳﺎﺣﺮﻡ‬‬ ﻣﻦ ﺗﻔﺮﺟﮕﺎﻩ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥﺧﺎﻃﺮﻡ‬‬ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺘﺮﻭﻛﻢ ﺍﺯ ﺍﺷﺒﺎﺡ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺑﺮﻫﺎی ﻋﺎﺑﺮﻡ‬‬ ﭼﻮﻥ ﺻﺪﻑ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ‬‬ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺆﻣﻨﻢ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺎﻓﺮﻡ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪﺳﺖ ﺍﺯ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﺭﻓﺘﻨﻢ‬‬ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﺎﻃﻨﻢ ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮﻡ‬‬ ﺧﻠﻖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺍﺑﺮی ﺗﻴﺮﻩ ﺩﺭ ﭘﺮﺍﻫﻨﻲﺳﺖ‬‬ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ، ﺷﺎﻳﺪ ﺷﺎﻋﺮﻡ‬‬ » ﺻﺒﺮ «ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﺶ ﭼﻪ ﺑﺎﻙ؟!‬‬ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻡ، ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎﺿﺮﻡ...

ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺭﺅﻳﺎﺳﺖ، ﻭﻟﻲ ﺭﺅﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻋﻤﺮ ﺟﺰ» ﺣﺴﺮﺕ ﺩﻳﺮﻭﺯ «ﻭ» ﻏﻢ ﻓﺮﺩﺍ «ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻥ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻔﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ! ‬‬ ﺳﻔﺮﻩﺍﺕ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﺍی ﻋﺸﻖ! ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ! ‬‬

ﺑﺲ ﻛﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺍﮔﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ: ‬‬ ﻗﻄﺮﻩﺍی ﻗﺼﺪ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬