بریده‌هایی از کتاب گزیده اشعار فریدون مشیری

تو کیستی، که من این‌گونه، بی‌تو بی‌تابم؟ شب از هجوم خیالت نمی‌برد خوابم.

جای مهتاب به تاریکی شب‌ها تو بتاب

ای ستاره، ای ستاره غریب! ما اگر ز خاطر خدا نرفته‌ایم پس چرا به داد ما نمی‌رسد؟ ما صدای گریه‌مان به آسمان رسید از خدا چرا صدا نمی‌رسد؟

تا مرگ نیامده‌ست برخیزم در دامن زندگی بیاویزم.

بر گور عشق خویش شباهنگ ماتمم دانی چرا نوای عزا سر نمی‌کنم؟ تو، صحبت محبت من باورت نبود من ترک دوستی ز تو باور نمی‌کنم.

من، دگر آن نیستم، به خویش مخوانم من گل خشکیده‌ام، به هیچ نیرزم عشق فریبم دهد که مهر ببندم مرگ نهیبم زند که عشق نورزم!

وان شعله که بر جان شما رفت، دودش همه در دیده ما رفت.

رفت در ظلمت غم، آن شب و شب‌های دگر هم، نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم، نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم... بی‌تو، اما، به چه حالی من از آن کوچه گذشتم!

شب‌های غمناک شب‌ها که خیل بی‌گناهان چون برگ می‌افتند بر خاک

دوستی کی آخر آمد، دوستداران را چه شد؟»