بریده‌هایی از کتاب گزیده اشعار فریدون مشیری

پس چرا ما نتوانیم که این‌سان باشیم؟ به‌خودآییم و بخواهیم که: انسان باشیم!

تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق، که نامی خوش‌تر از این‌ات ندانم.

به آسانی، مرا از من ربودی

بی‌تو، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم، همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم،

خوب خوب نازنین من! نام تو مرا همیشه مست می‌کند بهتر از شراب بهتر از تمام شعرهای ناب! نام تو، اگرچه بهترین سرود زندگی‌ست من تو را به خلوت خدایی خیال خود: «بهترین بهترین من» خطاب می‌کنم، بهترین بهترین من!

گر نکوبی شیشه غم را به سنگ؛ هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ!

هزار سال به سوی تو آمدم، افسوس! هنوز دوری! دور از من، ای امید محال هنوز دوری، آه، از همیشه دورتری! همیشه، اما، در من کسی نوید می‌دهد که می‌رسم به تو! شاید هزار سال دیگر

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک، شاخه‌های شسته، باران خورده، پاک آسمان آبی و ابر سپید، برگ‌های سبز بید، عطر نرگس، رقص باد، نغمه شوق پرستوهای شاد، خلوت گرم کبوترهای مست... نرم نرمک می‌رسد اینک بهار، خوش به حال روزگار!

ای کودک من، مال بیندوز. وان علم که گفتند، میاموز!

«یکسو نگریستن و یکسان نگریستن»