بریده‌هایی از کتاب گزیده اشعار فریدون مشیری

غمی شیرین دلم را می‌نوازد

تو، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت. من همه، محو تماشای نگاهت

بیا به خاک بلا دیده‌ای بیندیشیم که ناله می‌چکد از برق تازیانه در او به خانه‌های خراب به کومه‌های خموش به دشت‌های به آتش کشیده متروک

بی‌تو، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم، همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم، شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم، شدم آن عاشق دیوانه که بودم.

در بنفشه‌زار چشم تو من ز بهترین بهشت‌ها گذشته‌ام

کاش می‌دیدم، چیست آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاری‌ست!

من همین یک نفس از جرعه جانم باقی‌ست آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش!

بسی گفتند: ـ «دل از عشق برگیر! که: نیرنگ است و افسون است و جادوست!» ولی ما دل به او بستیم و دیدیم که این زهر است، اما!... نوشداروست!

بیا، به حال بشر های‌های گریه کنیم که با برادر خود هم نمی‌تواند زیست چنین خجسته وجودی کجا تواند ماند؟ چنین گسسته عنانی کجا تواند رفت؟ صدای غرش تیری دهد جواب مرا: ـ به کوه خواهد زد به غار خواهد رفت بشر دوباره به جنگل پناه خواهد برد!

کاش می‌دیدم، چیست آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاری‌ست!