بریده‌هایی از کتاب گزیده اشعار فریدون مشیری

خاک خواهی شد! از رخ آیینه‌ها هم پاک خواهی شد! چون غباری گیج، گم، سرگشته در افلاک خواهی شد!

در من کسی نوید می‌دهد که می‌رسم به تو! شاید هزار سال دیگر

من سکوت خویش را گم کرده‌ام! لاجرم در این هیاهو گم شدم

ای سکوت، ای مادر فریادها!

روزگاری است که پرواز کبوترها در فضا ممنوع است. که چرا به حریم حرم جت‌ها خصمانه تجاوز شده است!

ستاره نیز به تنهایی‌اش گمان نبرد کسی که هم‌نفسش هست و هم‌زبانش نیست!

ای ستاره، ای ستاره غریب! ما اگر ز خاطر خدا نرفته‌ایم پس چرا به داد ما نمی‌رسد؟ ما صدای گریه‌مان به آسمان رسید از خدا چرا صدا نمی‌رسد؟

چیست در خنده جام؟ که تو چندین ساعت مات و مبهوت به آن می‌نگری!؟»

بردار و ببر دریا، این پیکر بی‌جان را در سینه گردابی بسپار و بیا دریا!

به تو می‌اندیشم ای سراپا همه خوبی، تک و تنها به تو می‌اندیشم. همه وقت همه جا من به هرحال که باشم به تو می‌اندیشم.