بریده‌هایی از کتاب گزیده اشعار فریدون مشیری

در بنفشه‌زار چشم تو من ز بهترین بهشت‌ها گذشته‌ام من به بهترین بهارها رسیده‌ام.

تو در کدام سحر، بر کدام اسب سپید؟ تو را کدام خدا؟ تو از کدام جهان؟ تو در کدام کرانه، تو از کدام صدف؟ تو در کدام چمن، همره کدام نسیم؟ تو از کدام سبو؟

من همین یک نفس از جرعه جانم باقی‌ست آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش!

باور نداشتم که گل آرزوی من با دست نازنین تو بر خاک اوفتد. با این‌همه، هنوز، به جان می‌پرستمت باللّه، اگر که عشق، چنین پاک اوفتد.

وقتی نسیم صبحگاهان ـ مست ـ گل‌های باغ گیسوانت را افشاند و پرپر کرد و پرپر کرد و پرپر کرد؛ بر روی پیشانی. من نیز، در آیینه چشم تو می‌دیدم پروازِ روحم را در آفاق پریشانی....

چنان به زندگی بی‌نشاط خو کردیم؛ که نقش روشن لبخند یادمان رفته‌ست!

بسی گفتند: ـ «دل از عشق برگیر! که: نیرنگ است و افسون است و جادوست!» ولی ما دل به او بستیم و دیدیم که این زهر است، اما!... نوشداروست!

جهان به جان من آن‌گونه سردمهری کرد که در بهار و خزان، کار با جهانش نیست

ای آسمان، به سوز دل من گواه باش کز دست غم به کوه و بیابان گریختم داری خبر که شب همه‌شب دور از آن نگاه مانند شمع، سوختم و اشک ریختم؟

آیا رهایی بشریت را در چارسوی گیتی، در کائنات، یک دِلِ امیدوار نیست؟ آیا درخت خشک محبت را یک برگ سبز، در همه شاخسار نیست؟ دستی برآوریم باشد کزین گذرگه اندوه بگذریم روزی که آدمی خورشید دوستی را در قلب خویش یافت راه رهایی از دل این شام تار هست و آنجا که مهربانی لبخند می‌زند در یک جوانه نیز شکوه بهار هست!