بریده‌هایی از کتاب گزیده اشعار فریدون مشیری

هفت‌خوان برای جهان پهلوان تختی چه توفان درین باغ بگشود دست که سروِ بلندِ تناور شکست؟ چه شوری در آن جانِ والا فتاد که آن مردِ چون کوه، از پا فتاد چه نیرو سر راه بر او گرفت، که نیرو از آن چنگ و بازو گرفت؟

ای رهنورد خسته، چه نالی ز سرنوشت دیگر تو را به منزل راحت رسانده است. ـ دروازه طلایی آن را نگاه کن! ـ تا شهر مرگ، راه درازی نمانده است!

و چند دهکده دوست را، هواپیما، به جای خانه دشمن گلوله‌باران کرد!...

چه جای گریه؟ که کشتار بی‌دریغ حریف برای خاطر صلح است و حفظ آزادی! و هر گلوله که بر سینه‌ای شرار افشاند غنیمتی‌ست که: دنیا بهشت!! خواهد شد.

پاداش آن صفای خدایی که در تو بود این واپسین ترانه تو را یادگار باد ماند به سینه‌ام غم تو یادگار تو هرگز غمت مباد و خدا با تو یار باد

می‌رسد سردی پاییز حیات تاب این سیل بلاخیزم نیست. غنچه‌ام، غنچه نشکفته به کام طاقت سیلی پاییزم نیست!

خوب خوب نازنین من! نام تو مرا همیشه مست می‌کند بهتر از شراب بهتر از تمام شعرهای ناب! نام تو، اگرچه بهترین سرود زندگی‌ست من تو را به خلوت خدایی خیال خود: «بهترین بهترین من» خطاب می‌کنم، بهترین بهترین من!