بریده‌هایی از کتاب رنگ های رفته دنیا و گزیده ای از پرونده پنهان

شلیک هر گلوله خشمی است که از تفنگ کم می‌شود سینه‌ام را آماده کرده‌ام تا تو مهربان‌تر شوی

و داستان غم‌انگیزی است: دستی که داس را برداشت همان دستی‌ست که روزی در خواب‌های مزرعه گندم کاشت.

گفتی دوستت دارم وُ من به خیابان رفتم. فضای اتاق برای پرواز کافی نبود

می‌خواهم تو را بکشم اما چاقو را در سینهٔ خود فرو می‌کنم تو کشته خواهی شد یا من؟

طرح ۱ دریای بزرگ دور یا گودال کوچک آب فرقی نمی‌کند زلال که باشی آسمان در توست

گیرم کلید را در قفل در بچرخانی دلت باز خواهد شد! می‌دانم من مُرده‌ام و این را فقط من می‌دانم وُ تو که دیگر روزنامه را با صدای بلند نمی‌خوانی

مه از آسمان می‌آید مه بر زمین راه می‌رود من مِهَم که گاهی به زمین دل می‌بندم وُ گاهی به آسمان

دستان من نمی‌توانند هرگز این سیب را عادلانه قسمت کنند. تو به سهم خود فکر می‌کنی من به سهم تو

خیره بر کرهٔ کوچک دوباره حساب کرد جایی برای جنگلِ بی‌انتها نبود جایی برای دریایی که هر چه می‌روی به پایانش نمی‌رسی چشم‌های تو را آفرید.

ریز چون برف که هرگز هیچ‌کس ندانست تکه‌های خودکشی یک ابر است

نه! همیشه برای عاشق شدن به دنبال باران و بهار و بابونه نباش گاهی در انتهای خارهای یک کاکتوس به غنچه‌ای می‌رسی که ماه را بر لبانت می‌نشاند.

و انگار مرگ نقطه‌ای است که به پایان تمام جمله‌ها می‌آید

این سیب هم برای تو دخترک! دوباره فکر کن نیوتن هرگز آن‌چه را که باید کشف نکرد

صندوقچهٔ قدیمی‌ات را نگرد حتا اگر بهار حتا اگر شکوفه در پس دیوارهای تار گم شود مهربانی وُ زیبایی گم نخواهد شد. شب هر چه تاریک‌تر ستارگان روشن‌تر

دلسردِ چین‌های چروکیدهٔ چهره‌ام نباش دلسردِ لبخندهای نارنجی پاییز که دیگر پیر شدن ندارد!

کلیدهای گم‌شده روزی پیدا خواهد شد با قفل‌های گم‌شده چه کنیم؟

دریای بزرگ دور یا گودال کوچک آب فرقی نمی‌کند زلال که باشی آسمان در توست

دریای بزرگ دور یا گودال کوچک آب فرقی نمی‌کند زلال که باشی آسمان در توست

دریای بزرگ دور یا گودال کوچک آب فرقی نمی‌کند زلال که باشی آسمان در توست

کلیدهای گم‌شده روزی پیدا خواهد شد با قفل‌های گم‌شده چه کنیم؟