بریده‌هایی از کتاب کهکشان نیستی

«گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست وان دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست وآن ناز و باز و تندیِ دربانم آرزوست»

«ان الله تعالی هو الذی یقدر لعباده و یفتح لهم الابواب و ینیر له السبیل»

بر او لازم است تطهیر و تنظیف قلب از ارجاس و انجاس که مقصود، اخلاق رذیله بوده باشد؛ بلکه از ماسوای حق جل‌وعلا که تعبیر از آن می‌شود به «تخلیه». و آرایش قلب و صیقل دادنِ آن است به اطاعات و عبادات و صفات حسنه و اخلاق کریمه تا قابلیت ظهور حضرت حق جل‌وعلا را بیاید که تعبیر از آن می‌شود به «تجلیه» و «تحلیه».

پس لازم و واجب بر طالب حق، کمال اهتمام است در اطاعت و بندگی و رفتن به حضور و دربار او جل‌وعلا به کمال شوق و تضرع و تذلل و ابتهال. چون توجه به حضرت او به قلب است و حضور و ظهور و جلوه‌گاه او جل‌وعلا قلب است، بلکه در تمام موجودات مظهری و مجلایی اتم و اکمل از قلب مؤمن برای او جل‌وعلا نیست که: «لَا یسَعُنِی أَرْضِی وَ لَا سَمَائِی وَ لَکنْ یسَعُنِی قَلْبُ عَبْدِی الْمُؤْمِنِ» آسمان بار امانت نتوانست کشید قرعهٔ فال به‌نام من دیوانه زدند

اما مگر دست و پا و سر در راه رسیدن به کانون عشق، کمترین بها نبود؟

برای همین بود که به او می‌گفتند سید احمد کربلاییِ واحدالعین. با اینکه یکی از چشمانش را به‌سبب مریضی از دست داده بود، درباره آن استحسانی داشت و می‌گفت من یک چشم دارم و واحد می‌بینم و مثل دیگران اَحوَل و دوبین نیستم. این کلام او اشاره به این داشت که چشم او توحیدی به عالم می‌نگرد و کثرات در نگاه او منجر به غفلت از حقیقت نخواهد شد.

علم رسمی سربه‌سر قیل است و قال نه از او کیفیتی حاصل نه حال علم نبود غیر علم عاشقی مابقی تلبیس ابلیس شقی»

چو بشنوی سخن اهل حق مگو که خطاست سخن‌شناس نه‌ای دلبرا خطا اینجاست

یاد آن شعر امیرالمؤمنین (ع) افتادم که سید علی بارها زیر لب تکرار می‌کرد: «یا حَارِ هَمْدَانَ مَنْ یمُتْ یرَنِی / مِنْ مُؤْمِنٍ أَوْ مُنَافِقٍ قُبُلاً».

نیست در لوح دلم جز الف قامت یار چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم

«یا سَیدِی وَ مَوْلَای یا حُجَةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیک وَ عَلَی رُوحِک وَ بَدَنِک، أَنْتَ وَسِیلَتِی إِلَی اللَّهِ وَ ذَرِیعَتِی إِلَیهِ، وَ لِی حَقُّ مُوَالاتِی وَ تَأْمِیلِی، فَکنْ شَفِیعِی إِلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِی الْوُقُوفِ عَلَی قِصَّتِی هَذِهِ وَ صَرْفِی عَنْ مَوْقِفِی هَذَا بِالنُّجْحِ بِمَا سَأَلْتُهُ کلَّهُ بِرَحْمَتِهِ وَ قُدْرَتِهِ»

اولیای الهی که پا جای پای انبیا گذاشته‌اند، کسانی هستند که هر انسانی را با قوت نفس، اقتدار روح و نور ولایتشان، در مسیر انسانیت وارد می‌کنند. این بلندای روح و تأثیرگذاری کلام، اثر گدایی در آستان ولایت مولی‌الموحدین (ع) بود که شیخ محمد بهاری و ملا حسینقلی و خط نورانی مکتب نجف را در طول تاریخ ماندگار کرد.

سالک را سالیان متمادی در مقدماتِ التزام به شریعت و مستحبات مأثوره، از قبیلِ نماز شب، قرائت قرآن، یاد مرگ و زیارت مشاهد مشرفه نگه می‌داشت و اگر کسی استعداد و قابلیتِ آن را می‌یافت، او را وارد این دستورات می‌ساخت و کم‌کم به آسمانِ تجردِ نفس ارتقا می‌داد.»

- یعنی ایشان می‌فرمودند خودِ ترک معصیت رسانندهٔ انسان است و در ادامه کاری لازم نیست؟! شیخ محمد با جثهٔ لاغری که داشت، نگاه معناداری کرد و گفت: «ترک معصیت مقدمهٔ توفیقات است؛ توفیق برای وارد شدن در توجهات عالیه.»

و در شب جمعه، صد مرتبه و در عصر روز جمعه، صد مرتبه سوره قدر بخوانید.

البدار، البدار إلی التوبة الصادقة، ثمّ العجل، العجل، فی الجدّ و المراقبة.

پس ای عزیز، چون این کریمِ رحیم، زبان تو را مخزن کوه نور یعنی ذکر اسم شریف قرار داده، بی‌حیایی است مخزن سلطان را آلوده به نجاسات و قاذورات غیبت و دروغ و فحش و اذیت و غیرها مِنَ‌المعاصی نمودن؛ مخزن سلطان باید محلش پُرعطروگلاب باشد، نه مجلسِ مملو از قاذورات.

سید علی با روحانیتی که در چشم‌هایش موج می‌زد، رو به جمع کرد و گفت: «من متوجه شدم که سید مرتضی از وجوهات برای ادارهٔ معیشتش استفاده نمی‌کند و زندگی‌اش را با بافتن جانماز می‌گذراند و این برای من جزء بزرگ‌ترین کراماتی بود که از او دیده بودم.»

سید علی خوب می‌دانست که نشست‌وبرخاست با سید مرتضی کشمیری، از آن نشست‌وبرخاست‌هایی نبود که تنها کلماتی بین اهل مجلس ردوبدل شود؛ بلکه او از مصادیق افرادی بود که حضرت عیسی (ع) فرموده بود: «مَنْ یذَکرُکمُ اللَّهَ رُؤْیتُهُ وَ یزِیدُ فِی عِلْمِکمْ مَنْطِقُهُ وَ یرَغِّبُکمْ فِی الْآخِرَةِ عَمَلُه»

من به راه‌های دیگر اعتنایی ندارم، طریقهٔ ما کثرت ذکر، همراه با التزام تام به شریعت است.»