بریده‌هایی از کتاب کهکشان نیستی

آدم مگر چه می‌خواهد؟ نانی و آبی و جایی برای خواب! اما گویا آدم‌ها معنای زندگی را نفهمیده بودند. نانِ بیشتر، آبِ بیشتر و جای بیشتر. آدم‌هایی که هر روز از کنار حرم می‌گذشتند، هرکدام برای خود دنیایی ساخته بودند و در آن زندگی می‌کردند.

خودت را در ارادهٔ مولایت رها کن. تو طلب نکن و بگذار او برای تو بخواهد. هرآنچه او بخواهد، همان بهترین مشیّت و تقدیر برای توست. قلب امام (ع) آشیانهٔ مشیت الهی است، به آن اعتماد کن.

روح، راکبِ بدن و سوار بر آن است. اگر در این دنیا می‌خواهی روح را به مقصد برسانی، باید بدن را تیمار کنی تا زمین‌گیر نشود و تو را از راه بازندارد.

محبت خوب است؛ اما تا آدمش که باشد. زمانی دلی تو را دوست دارد که قد خواسته‌هایش به‌اندازهٔ همین دنیاست و زمانی قلبی دوست‌دار توست که زلال و آسمانی شده است. برای من مبدأ عشق و منشأ تراوش آن مهم بود. هرکسی را به دل راه نداده بودم و منتظر کسی بودم که خداوند او را برایم بخواهد، تا اینکه قضای روزگار دستانم را در دست سید علی گذاشت. با خودم عهد بسته بودم کمک‌کارش باشم. کنارش بمانم، هرچند در راه تصمیماتش آواره شوم. مگر یک زن از مردش جز عشق و پاکی و محبت چه می‌خواهد؟

همه‌کس کشیده محمل به جناب کبریایت من و خجلت سجودی که نکرده‌ام برایت نه به خاک در بسودم، نه به سنگش آزمودم به کجا برم سری را که نکرده‌ام فدایت

گاهی خداوند چهل روز بنده را در سختی و گرفتاری قرار می‌دهد تا یک بار از تهِ دل «یاالله» بگوید و به یاد خدا بیفتد.

اگر بی‌مراقبت مشغول به ذکر و فکر بشود، بی‌فایده خواهد بود، اگرچه حال هم بیاورد؛ چراکه آن حال دوام پیدا نخواهد کرد. گول حالی را که ذکر بیاورد، بی‌مراقبه نباید خورد.

گفت: «سیدنا، الأمور مرهون بأوقاتها!» درحالی‌که صورتش را به‌سمت حرم مایل می‌کرد، ادامه داد: «این جمله را صاحب این بارگاه فرموده است؛ هرچیزی رهین وقت خود است. هنگامی که وقتش برسد، خودش به‌سراغ انسان می‌آید.»

یاد جلسات شب‌های ماه رمضان در خدمت او می‌افتادم؛ جلساتی که گاه چهار ساعت طول می‌کشید و در ابتدای آن فقط می‌گفت «خودبین نباشیم؛ خدابین باشیم» و باقی جلسه را در سکوت محض برگزار می‌کرد

وقتی به نجف رسیدیم، به امیرالمؤمنین (ع) گفتم: «یا علی! تو خودت می‌دانی من از زندگی و مال‌ومنال در تبریز چیزی کم نداشتم، وارث زمین و قصبه و بخش‌های بزرگی از ده‌های اطراف تبریز بودم؛ اما همه را گذاشته‌ام و در راه علم و عالم شدنِ سید علی، می‌خواهم همراه و کمک‌کار او باشم.» فهمیده بودم که این زندگی گذراست و آدم‌ها روزی صحنهٔ بازی‌شان در این دنیا را رها کرده و خواهند رفت. اگر خداوند از من خواسته بود در خدمت زندگی‌ام باشم و ضبط‌وربط بچه‌ها و همسرم را برعهده بگیرم، با جان‌ودل پذیرا بودم مگر من چه می‌خواستم جز رضایت او؟