بریده‌هایی از کتاب شجاعت مطلوب نبودن

تنها خود تویی که نگران ظاهرت هستی

فیلسوف: مهم نیست چه لحظه‌هایی را از سر می‌گذرانی یا مهم نیست که دیگران از تو خوششان نمی‌آید؛‌ چرا و تا کی؟ تا وقتی که ستارهٔ راهنمای «من به دیگران کمک می‌کنم» را گم نکرده‌ای، راهت را هم گم نکرده‌ای و می‌توانی هر کاری می‌خواهی بکنی. خواه از تو بدشان بیاید یا نه، برایت اهمیتی ندارد و آزادانه زندگی می‌کنی. جوان: اگر من ستارهٔ راهنمای کمک به دیگران را بالای سرم توی آسمان ببینم، همیشه خوشبخت خواهم بود، رفقایم کنارم خواهند بود. فیلسوف: پس بیا در این لحظه و حال صادقانه برقص و در صداقت زندگی کن. به گذشته و آینده توجه نکن. آدمی هر لحظهٔ کامل را همچون رقص در نظر می‌گیرد. نیازی به رقابت با کسی نیست و هیچ‌کس برای رسیدن به مقصدش به کسی نیاز ندارد. تا زمانی که می‌رقصی، به جایی خواهی رسید.

تفکیک قائل‌شدن یعنی همین. تو نگران نگاه دیگران هستی، نگران قضاوت دیگران هستی؛ به همین دلیل مدام می‌خواهی دیگران تو را تأیید کنند. خب، بگو اصلاً چرا برایت مهم است که دیگران چه نگاهی به تو دارند؟ روان‌شناسی آدلری پاسخ ساده‌ای دارد: تو هنوز عمل تقسیم کارهایت را انجام نداده‌ای. تو فرض می‌کنی حتی چیزهایی که مربوط به دیگران است، باز هم مربوط به توست.

جوان: خب، اگر یک نفر به اجتماع احساس تعلق خاطر داشته باشد، میلش به تأییدشدن از بین می‌رود؟ فیلسوف: بله، از بین می‌رود. نیازی نیست دیگران تأییدش کنند.

وقتی فرد تمام مدت میل به تأییدشدن دارد، کارت‌های رابطهٔ فردی همیشه در دست دیگران است. آیا یک نفر کارت‌های زندگی را در دست دیگران به امانت می‌گذارد یا در دست خود نگه می‌دارد؟

حتی اگر رابطه از نوع رابطهٔ «من و تو» باشد، اگر رابطه‌ای باشد که به‌محض اعتراض تو از بین برود، درنتیجه باید گفت این اصلاً رابطه‌ای نیست که از همان ابتدا شایستگی داشته باشد. به‌راحتی می‌توانی رهایش کنی.

زندگی شما چیزی نیست که کسی به شما می‌دهد، بلکه چیزی است که خودتان انتخاب می‌کنید و شما آن شخصی هستید که تصمیم می‌گیرید چگونه به زیست خود ادامه دهید.

«آزادی همانا این است که برخی دوستت نداشته باشند.» جوان: چی؟ این دیگر یعنی چی؟ فیلسوف: این یعنی کسی دوستت نداشته باشد، که ثابت می‌کند داری آزادی خودت را اعمال می‌کنی و آزادانه زندگی می‌کنی و نشان می‌دهد داری با توجه به قواعد و اصول خودت زندگی می‌کنی.

بیا فرض کنیم که تو عمل تفکیک امور را انجام داده‌ای. آن‌وقت اوضاع چطور خواهد بود؟ یعنی برایت مهم نباشد رئیست چقدر سعی می‌کند خشم بی‌دلیلش را به تو تحمیل کند، مهم این است که بدانی این وظیفهٔ تو نیست. احساسات بی‌منطق وظیفهٔ رئیس توست برای مواجه‌شدن خودش با خودش. نیازی نیست با او گرم بگیری یا تا جایی پیش بروی که بخواهی جلوی او کمر خم کنی. باید فکر کنی من باید وظایف زندگی‌ام را بدون دروغ گفتن پیش ببرم.

برای زندگی خودت می‌توانی بهترین راهی را انتخاب کنی که به آن باور داری. از طرفی دیگران درمورد آن انتخاب قضاوت‌هایی می‌کنند، که این می‌شود کار دیگران و چیزی نیست که تو بتوانی روی آن تأثیری داشته باشی.