بریده‌هایی از کتاب چین چگونه سرمایه‌داری شد؟

دومین مشکل، ساختار صنعتی از هم گسیخته و پاره پاره بود. به علت تلاش‌های مکرر مائو برای هر چه بیشتر خودکفا کردن مناطق مختلف (از استان‌ها به شهرستان‌ها و مناطق روستایی) ، شرکت‌های دولتی چینی از نظر مقیاس، کوچک اما از نظر عددی پرشمار و کاملاً از هم جدا بودند.

مثلاً شرکت‌ها حالا می‌توانستند مدیران میانی را (اگرچه توان اخراج کارمندان را نداشتند) ، برای حفظ مقدار معینی سود و افزایش تولید فراتر از آنچه در برنامه دولتی مشخص شده بود، نصب کنند.

رهبران چین بعد از پلونوم سوم برای احیای اقتصاد سوسیالیستی اصلاحات در بنگاه‌ها را عنصر اصلی قلمداد کردند.

باید شرکت‌های دولتی استقلال عمل داشته و به دنبال بیشینه کردن سود باشند.

به صورتی طعنه آمیز بیشتر به سوسیالیسم متعهد شدند. آنها معتقد بودند که برتری‌های ذاتی‌شان، چین را قادر خواهد کرد که با به خدمت گرفتن توانایی‌های ابتکاری سرمایه‌داری، فرآیند نوسازی اقتصاد خود را حتی سریعتر از تجربه غرب به انجام برسانند.

عادی‌سازی روابط چین و آمریکا در اول ژانویه سال ۱۹۷۹ و دیدار دنگ از ایالات متحده بلافاصله به تسریع‌کننده قدرتمندی در آشتی و مصالحه چین با غرب تبدیل شد.

پذیرش عمل‌گرایی به عنوان یگانه معیار آزمون حقیقت

رهبران چین در آن زمان حتی اقتصاد بازاری را در ذهنشان تصور نمی‌کردند، اما ذهنشان باز بود. آنها برای آزمون هر چیزی که به رشد نیروی‌های مولد کمک کند، آماده بودند هر ابتکاری را در معرض امتحان عملی قرار دهند.

تبدیل چین به کشور مدرن سوسیالیستی و قدرتمند تا قبل از پایان قرن بیستم

مستلزم تغییراتی در همه رویکردهای مدیریتی، دستور‌العمل‌ها و سیاست‌ها برای دستیابی به چنین رشدی بود.

تعداد جلسات و گردهمایی‌ها و کاغذ‌بازی‌ها را برای افزایش کارایی کاهش دهیم و مسئولانه رویکرد تشویق و تنبیه، ارتقا و تنزل را اجرا کنیم.

یکی از ضعف‌های جدی در ساختار مدیریت اقتصادی در کشور تمرکز شدید قدرت است و به شدت ضروری است که این قدرت به مسئولان رده‌های پایین‌تر و مقامات محلی و کارآفرینان صنعتی و کشاورزی تفویض شود.

شعار مشهور دنگ «بگذار نخست بعضی از مردم ثروتمند بشوند»

بیانیه با رد دکترین مائو در وابستگی به نیرو و شور انقلابی، به عنوان نخستین انگیزه کارگران و دهقانان، منافع و انگیزه‌های مادی را ارتقا و مورد تایید قرار داد.

در حالی که این سند از برخورد با اشتباهات مائو طفره می‌رود، اما به صراحت ناکامی‌های گذشته حزب را می‌پذیرد و صادقانه اهداف اصلاحات اقتصادی را برمی‌شمارد.

بیانیه رسمی منتشر شده در روز پایانی نشست پنج روزه تاریخی پلونوم سوم کمیته مرکزی یازدهم حزب کمونیست چین

علم مدرن و فناوری تجلی‌یافته در کالاهای وارداتی سرمایه‌ای و مصرفی در واقع برای همه جامعه در دسترس بود.

افزایش صادرات در برابر جایگزینی واردات،

هنگ‌کنگ به عنوان کلید باز کردن درهای چین به روی دنیا عمل کرد.

به محض اینکه چین دروازه‌هایش را به روی دنیای خارج گشود، تجارت خارجی به سرعت رشد کرد.