بریده‌هایی از کتاب چین چگونه سرمایه‌داری شد؟

این بازدیدکنندگان با مشاهده کارایی و قدرت سرمایه‌داری و[ مقایسه آن با ]رکود اقتصادی و عقب‌ماندگی تکنولوژیک چین ناامید و شرمگین می‌شدند.

چیزی وجود نداشته که سنگاپور انجام داده باشد که چین نتواند انجام دهد، بلکه می‌تواند بهترش را انجام دهد

قرار گرفتن در معرض اقتصادهای سوسیالیستی متفاوت ذهن رهبران چین را که درکشان از سوسیالیسم تا آن زمان محدود به استالینیسم و مائویسم بود، باز کرد

ایالات متحده و کانادا هم به عنوان دو صادرکننده اصلی تولیدات کشاورزی در جهان، توجه مقامات چینی را به خود جلب کردند.

هیئت‌های چین تحت تاثیر پیشرفت کشاورزی ژاپن، صنایع مدرن، مدیریت و تجارت جهانی آن قرار گرفتند.

هنگ‌کنگ و ماکائو نخستین اقتصادهای سرمایه‌داری بودند که مقامات چینی در سال ۱۹۷۸ از آن دیدار کردند.

دولت بعد از مائو به سرعت به سیاست خارجی مائو در صدور انقلاب خاتمه داد و همزمان به ایجاد روابط با همسایگان آسیایی و دنیای توسعه یافته دست یازید.

در سال ۱۹۸۰ میلتون فریدمن از چین دیدار کرد و دوره فشرده یک هفته‌ای درباره نظریه قیمت را برای برجسته‌ترین دیوان‌سالاران چینی درس داد

گشایش درهای چین به روی علوم جدید، فرهنگ و فناوری بود.

سازوکار قیمت کم کم به مدیریت بازار کار بازگشت،

تولید برای مبادله در پایان سال ۱۹۷۶ قانونی شد.

تا سال ۱۹۷۷ چین به طور کامل با سرمایه خارجی مخالف بود.

ویژگی مثبت برنامه «جهش به بیرون» و ویژگی‌ای که سابقه‌ای ادامه‌دار ایجاد کرد، این بود که گرفتن وام برای تامین مالی واردات تجهیزات و فناوری از دنیای سرمایه‌داری را مرسوم کرد.

که منتقد تزلزل‌ناپذیر همیشگی هر برنامه اقتصادی جهش‌وار بود،

برنامه «جهش به بیرون» به علت فشار مضاعف کمبود منابع مالی و عملکرد ناامیدکننده، در آوریل ۱۹۷۹ در کنفرانس کاری کمیته مرکزی که توسط چن یون سازمان داده شده بود، متوقف شد

از این مهم‌تر آن بود که کل برنامه اصلاحی منحصراً بر سخت‌افزارهای صنعتی‌سازی مثل تجهیزات و امکانات تولیدی تاکید می‌کرد و بر ظرفیت داخلی برای جذب همه این فناوری‌های واردشده و مدیریت آنها توجه چندانی نداشت.

برای برنامه، به شیوه‌ای چشم‌گیر درآمدهای صادراتی بالقوه چین از مواد خام به‌خصوص نفت را بیش از حد برآورد کرده و دشواری تامین مالی از بازار جهانی سرمایه را دست کم گرفته بودند.

کل برنامه اصلاحی تحت هدایت دولت، سرمایه‌گذاری جهت‌دار و تمرکز بر صنایع سنگین بود

دنگ این برنامه را در سال ۱۹۷۵ برای توسعه اقتصادی نوشت، اما مورد خشم مائو قرار گرفت و فرصتی برای اجرای آن پیدا نکرد.

در پایان سال ۱۹۷۷ برنامه «جهش به بیرون» رسماً آغاز شد و تولید ملی تا ۷/۶ درصد در آن سال افزایش یافت.