بریده‌هایی از کتاب چین چگونه سرمایه‌داری شد؟

برنامه اقتصادی‌اش در جهت تحقق وعده‌هایش ناکام ماند.

مبنای نظریِ تلاش‌های مائو در تمرکززدایی اقتصادی و ساختار اداری دولتی

ویژگی سوم این بود که دنگ در حالی که ایدئولوژی سیاسی رادیکال نزاع طبقاتی مائو را قبول نداشت، اما همانند مائو به تمرکزگرایی اداری اطمینان نداشت

لفاظی‌های سیاسی را باید متوقف کرد و با اعاده نظم، امکان تمرکز بر توسعه اقتصادی به دولت داده شود.

زندگی چندساله در روستاها، دنگ را متوجه این واقعیت کرد که بزرگ‌ترین چالش‌های چین، گرسنگی و فقر است نه سرمایه‌داری.

دومین ویژگی اصلاحات دنگ شناخت او از ثبات سیاسی به عنوان پیش‌شرط توسعه اقتصادی بود. دنگ معتقد بود آشفتگی سیاسی ایجاد شده توسط «انقلاب فرهنگی» را باید تحت کنترل درآورد. دنگ برخلاف مائو، نزاع طبقاتی و مبارزه‌های سیاسی را به عنوان بهترین روش حفظ سوسیالیسم قبول نداشت.

دنگ برخلاف میل گروه چهار نفره از ادامه تجارت خارجی- که در سال ۱۹۷۲ با دیدار نیکسون از پکن شروع شده بود- حمایت کرد.

آموزش و فناوری با اشتیاق به عنوان ابزار اجتناب‌ناپذیر توسعه اقتصادی پذیرفته شد. فعالیت‌های خصوصی و سایر اقدامات اقتصادی که انگیزه فعالیت اقتصادی را تقویت می‌کردند احیا شد یا حداقل محدودیت آنها کاهش یافت

دنگ به مجرد بازگشت به پکن به فعالیت کامل اصلاحی دست زد و تلاش برای رهایی از اقتصاد ایدئولوژی‌زده رادیکال و نزاع طبقاتی و تصویب مجدد «چهار نوسازی» را به عنوان هدف دولت در دستور کار قرار داد.

دنگ و بقیه پیشکسوتان که دارای اعتبار انقلابی خدشه‌ناپذیر، دانش نظامی و شبکه‌های شخصی قوی بودند که در طول دهه‌های انقلاب توسعه پیدا کرده بود،

هوا به عنوان پیش نیاز سوسیالیسم، بر توسعه اقتصادی موفق تأکید کرد. زمانی که فقر و زندگی سخت به عنوان ویژگی‌های درخشان سوسیالیسم ستایش می‌شد، این امر نقطه عزیمت قابل توجهی از ایدئولوژی دهه قبل بود.

اشاره او به امکان وجود دیدگاه‌های متفاوت درون حزب بود نه رقابت‌هایی که ناشی از تعدد احزاب است.

درحالی که چین به یقین نسخه دمکراتیزه کردن را دنبال نکرد، اصلاحات سیاسی به شیوه‌های دیگری بعد از مرگ مائو رخ داد.

بنابراین بدون انکار، متهم کردن یا سرزنش ایدئولوژی مائو و مشروعیت آن، حزب کمونیست چین درهای خود را به سوی اصلاحات باز کرد. در مدت کوتاهی بعد از مرگ مائو، سیاست در چین شاهد تغییراتی قابل توجه و سریع در کارگزاران دولتی و ایدئولوژی بود.

این بحث و مجادله و پیروزی رویکردهای عملگرایانه، انحصار ایدئولوژی افراطی مائویسم را که در طول انقلاب فرهنگی دنبال می‌شد تضعیف کرد.

در ژوئن ۱۹۷۷ هو روزنامه جدیدی با نام «روندهای نظری» منتشر کرد که در آن مقالاتی برای زیر سؤال بردن و انتقاد از آموزه‌های جزمی سوسیالیسم و سیاست‌های افراطی مائو می‌نوشت که هنوز در اذهان مردم باقی مانده است

حتی این گروه نیز از نظر روانی یا سیاسی برای رد کامل میراث مائو آمادگی نداشتند.

بعد از مرگ مائو، چین امکان تقبیح سیاسی مستقیم مائو را نداد، در حالی که اتحاد جماهیر شوروی در سرزنش استالین بعد از مرگش درنگ نکرد. مائو در چین محترم بود و آموزه‌هایش هنوز فصل الخطاب سیاسی قلمداد می‌شد. این امر تا حدی به علت استراتژی دولت بعد از مائو در مخفی نگه داشتن عملکرد ترسناک مائو و فقدان فهم و برآورد جامعی از عملکرد دوران مائو بود.

«جاده‌صاف‌کن‌های سرمایه‌داری» به دولت بازگشتند. این کار، گروه بزرگ رهبری و مدیریت را در دولت مرکزی و دولت‌های محلی ترمیم کرد.

از جان‌باختگان تجلیل مناسبی به عمل آورد و زندگان را دعوت به کار کرد.