بریده‌هایی از کتاب چین چگونه سرمایه‌داری شد؟

از قربانیان «انقلاب فرهنگی» بودند.

وی به سرعت مهره‌هایش را در چند موقعیت کلیدی قرار داد تا مطمئن شود سیاست‌های جدید او اجرا خواهد شد.

اقتصاد را رجحان داد و آن را جای ایدئولوژی دولت نشاند.

انقلاب فرهنگی بلافاصله بعد از دستگیری گروه چهار نفره خاتمه داده شد.

در کم کردن، چه برسد به رهایی از ایدئولوژی انحصارگرا که تفکر آزاد و خلاقیت انسانی را در زمان مائو سرکوب کرده بود، موفق نبوده است.

هوا در سال ۱۹۸۰ نخست‌وزیری را به ژائو ژیانگ و رهبری حزب را در سال ۱۹۸۱ به هو یائو بانگ از متمایلان به دنگ شیائو پنگ واگذار کرد.

جرئت سیاسی دنگ در مخالفت با مائو و نخست‌وزیری مؤثرش از ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۵ کمک کرد تا اعتماد و حمایت بسیاری از کهنه‌کاران حزبی و عامه مردم را کسب کند. هر دو گروه به او به عنوان نامزدی قوی برای رهبری چین در دوره بعد از مائو می‌نگریستند.

مشروعیت رهبری هوا وابسته به گرایش‌های وی به آموزه‌های مائو است. از طرف دیگر

در مدت کوتاه تصدی‌اش توانست با دور کردن چین از ایدئولوژی افراطی مائو و لغو نزاع طبقاتی، کشور را به سمت نوسازی سوسیالیستی رهبری کند.

هوا گوفنگ در هنگامه‌ای مهم برای جمهوری خلق، توانست نزاع قدرت بالقوه مضری را که می‌توانست کل جامعه را متلاشی کند، مدیریت کند.

ده روز بعد در ۶ اکتبر اعضای گروه چهار نفره بدون شلیک حتی یک گلوله دستگیر شدند.

مارشال یه جیانیگ نایب رئیس کمیته مرکزی، نایب رئیس کمیته نظامی مرکزی و وزیر دفاع

نسبت به «انقلاب فرهنگی» بی‌میل یا از مخالفان آشکار بودند.

مرگ مائو در نهم سپتامبر ۱۹۷۶، چین را وارد نزاعی تلخ و مبهم در مورد جانشینی او کرد

در پایان دوران مائو، چین خود را با جامعه‌ای از هم پاشیده، اقتصادی چندپاره و ساختار سیاسی سردرگم و بی هدف تنها می‌دید.

اگرچه چین زمان مائو تقریباً از صفر ساخته شد و صنعتی‌سازی سراسری آن شگفت‌آور بود، اما عملکرد اقتصادی، دردناک و ناامید‌کننده بود.

«بهشت در ارتفاعات است و امپراتور از آن خیلی دور است»

در اقتصاد چین از آن برنامه‌ریزی مرکزی که از سوسیالیسم به ذهن متبادر می‌شد خبری نبود

در خلال انقلاب فرهنگی بسیاری از اعضای کهنه‌کار حزبی در مرکز نزاع سیاسی قرار گرفتند. در نتیجه، کل ساختار سیاسی و دستگاه اداری به شدت تضعیف شد و ساختار مرکزی دیوان‌سالار و انعطاف‌ناپذیر که مملو از دیوان‌سالاران مقرراتی دلمرده (ویژگی بارز استالینیسم) بود از آن ناشی شد.

با بهبود ناچیز رفاهی، جمعیت روبه رشد و فراخوان مداوم برای نزاع طبقاتی، مردم بیشتری از خواب بر می‌خاستند و این سوال را طرح می‌کردند که: آیا این همان سوسیالیسمی است که برایش سخت جنگیدیم؟ در همین حال، دستگاه حزبی و حکومتی متحمل خسارات بی‌سابقه‌ای شدند.