بریده‌هایی از کتاب چین چگونه سرمایه‌داری شد؟

قدرت سیاسی و سایر ملاحظات غیر اقتصادی اغلب بر منطق اقتصادی سایه می‌افکند. این امر، غالباً به این منجر می‌شد که شرکت‌های با سودآوری بالا درصد بیشتری از سود خود را به دولت منتقل و شرکت‌های ضعیف یارانه دولتی دریافت کنند. در نتیجه، شرکت‌های سودآور ضرورتاً رشد نمی‌کردند و شرکت‌های زیان‌ده ورشکست نمی‌شدند.

تا اواسط دهه ۱۹۸۰ تولید این شرکت‌ها بیشتر از نصف کل تولیدات اقتصاد روستایی و بیشتر از یک چهارم تولیدات صنعتی شد.

دستفروشان خیابانی که ماکارونی و غذاهای حاضری می‌فروختند بیشتر از دانشمندان هسته‌ای درآمد داشتند.

با وجود اقتصاد سوسیالیستی که بالغ بر دهه‌ها به صنایع سنگین گرایش داشت، مصرف‌کنندگان چینی مدت‌ها دچار کمبود عرضه حتی اساسی‌ترین کالاها و خدمات مصرفی بودند.

اصلاحات اقتصادی چین در اوایل دهه ۱۹۸۰ بازگو‌کننده وجود دو اقتصاد بود؛ بخش دولتی راکد و اقتصاد غیردولتی به سرعت روبه رشد.

دهقانان، ساکنان بیکار شهری و دیگر عوامل به حاشیه رانده‌شده در اقتصاد سوسیالیستی بودند که چرخش کردند و به عنوان پیشتازان تغییر در بازار ظاهر شدند.

بازیگران حاشیه‌ای هستند که می‌توانند با ارائه انگیزه‌های گوناگون، مهارت‌های جدید، دیدگاه‌های نو و تازه، عناصر اساسی را برای انقلاب به صحنه بیاورند.

گاهی مخالفت با تغییر وضع موجود لزوماً به معنی برخورداری از وضع موجود نیست، بلکه به این دلیل است که مخالف تغییر، اساساً هیچ گزینه ذهنی دیگری ندارد

دنگ باور نداشت که بحث‌های نظری می تواند اجماع سیاسی را برای حل مسائلی که دولت چین با آن مواجه بود، فراهم کند.

فارغ از بحث، جسورانه تلاش کن و جسورانه وارد عمل شو.

مسئولیت اصلاحات استراتژیک با محوریت سوسیالیسم (بنگاه‌های دولتی) را حفظ کرد و در عین حال راه را برای انقلاب‌های حاشیه‌ای به منظور توسعه چین باز کرد.

مناطق ویژه اقتصادی نخست در مناطقی ایجاد شدند که سوسیالیسم در آن ناکام بود یا اساساً ‌وجود نداشت. این امر نه تنها مقاومت بالقوه با اصلاحات را از جانب بخش دولتی رفع کرد، بلکه خطر اصلاحات ناموفق را در حداقل نگه داشت.

این انقلاب‌های حاشیه‌ای بود که چین را به درون روند سریع توسعه اقتصادی و گذار به اقتصاد بازار پرتاب کرد.

در سال ۱۹۸۴، بعد از موفقیت اولیه نخستین مناطق چهارگانه ویژه اقتصادی، دولت چین تصمیم گرفت سازوکار لازم را در ۱۴ شهر ساحلی دیگر برای توسعه سرمایه‌گذاری خارجی فراهم کند.

شنزن نخبگان و کارآفرینان را از سرتاسر چین، شامل کسانی که از وضع موجود ناخشنود بودند و نیز کسانی را که به دنبال آینده بهتر بودند به خود جذب کرد.

مناطقی که دارای روابط نزدیک با چینی‌های خارج‌نشین بودند و در تجارت دریایی با دنیای خارج سابقه طولانی داشتند.

مناطق ویژه اقتصادی آزمایشگاهی بود که در آن اصول سرمایه‌داری برای پیشرفت سوسیالیسم مورد آزمایش قرار می‌گرفت.

گوانگدونگ می‌تواند از نزدیکی‌اش به هنگ‌کنگ و روابط قوی با چینی‌های خارج برای شروع تبادل اقتصادی و فناوری با دنیای خارج بهره بگیرد.

پارک صنعتی شکو، نخستین ناحیه‌ از این دست، واقعیت یافت

مردم روستاهای لوفانگ در هنگ‌کنگ تقریباً صد برابر مردم روستای لوفانگ شنزن درآمد کسب می‌کردند