بریده‌هایی از کتاب چین چگونه سرمایه‌داری شد؟

اگرچه دنگ در سال ۱۹۷۹، اصلاحات سیاسی را پیش‌نیاز موفقیت اصلاحات اقتصادی مشخص کرد، در سال ۱۹۸۳ این امر هنوز غیر قابل دستیابی بود.

حتی مباحثات در مورد اقتصاد بازار و لیبرالیسم مورد حمله واقع می‌شد.

در سال ۱۹۸۳، مبارزه تمام عیار علیه مسئله‌ای که به اصطلاح «آلودگی ذهنی» خوانده می‌شد، بر پا شد. تعدادی از اعضای صریح‌اللهجه حزب به دلیل حمایتشان از آزادی فردی از حزب اخراج شدند.

این حس آسیب‌پذیری همراه با تعهد مداوم به سوسیالیسم ترسی را در دولت چین از فرآیند تحول آرام گسترش داد، زیرا سوءظن آنها این بود که نیروهای متخاصم خارج از چین به طور مداوم تلاش می‌کنند، نظام کمونیستی را از طریق «سموم فرهنگی» و ایدئولوژی انحرافی تحلیل برده و در نهایت آن را سرنگون کنند.

در سراسر دهه ۱۹۸۰ دولت چین با معمای ایدئولوژیک مواجه بود. در حالی که رهبران چین هنوز به برتری نهایی سوسیالیسم معتقد بودند به صورت خجالت‌آوری باور داشتند، چین بسیار از غرب عقب افتاده است.

در اوایل دهه ۱۹۸۰ دولت چین در مواجهه با دو معما قرار گرفت؛ چگونه بخش خصوصی را حفظ کنیم و آن را از تضعیف بخش دولتی باز داریم و چگونه بازار را بدون تخریب برنامه‌ریزی مرکزی نگه داریم.

از همه مهم‌تر اینکه قفس باید به صورت مداوم خودش را با اندازه پرنده سازگار کند

بدون قفس این پرنده فرار می‌کرد و اقتصاد از هم می‌پاشید

ظرفیت برنامه‌ریزی مرکزی دولت سوسالیستی مانند قفس عمل می‌کرد.

اگر چه چن معتقد بود تعادل کلان اقتصاد سوسیالیستی (سرمایه‌گذاری در برابر پس‌انداز، درآمد دولتی در برابر مخارج مالی و همچنین تعادل بین بخش‌های صنعت، کشاورزی و خدماتی و رشد اقتصادی مناسب) را می‌توان فقط از طریق برنامه‌ریزی مرکزی حفظ کرد.

شکاف‌های اجتناب‌ناپذیر در برنامه‌ریزی مرکزی را می‌توان با بخش خصوصی و بازار پر کرد.

چن برای مدیریت اقتصاد بعد از برنامه فاجعه‌بار «جهش بزرگ به جلو» دوباره فراخوانده شد، اما در زمان کوتاهی دوباره عزل شد. او فقط بعد از پلونوم سوم کمیته مرکزی یازدهم به قدرت بازگشت. نگرش او به سوسیالیسم با عنوان «اقتصاد برنامه‌ریزی شده به عنوان محور و تعدیلات بازاری به عنوان مکمل» ، به عنوان نور هدایت‌کننده اصلاحات اقتصادی چین تا اواسط دهه ۱۹۸۰ محسوب می‌شد.

از نظر این گروه، نگرش‌های قدیمی، دیگر دارای وجاهت لازم نبود. اگرچه کهولت سن، آنها را از تصدی مقامات رسمی در حزب و دولت منع می کرد

بدون وجود نظام قیمت که همه بنگاه‌ها را در معرض قوانین یکسان بازار قرار دهد، اصلاحات بنگاهی احتمالاً عملی نخواهد بود.

چون دریافتی کارگران با بهره‌وری ارتباط نداشت، دلگرمی‌ و روحیه‌ نیروی کار به صورتی قابل توجه پایین بود. از این بدتر بنگاه‌ها هنوز نمی‌توانستند در مورد استخدام و اخراج کارگران تصمیم بگیرن

قیمت برای مصرف‌کننده و کالاهای سرمایه‌ای عمدتاً توسط دولت وضع می‌شد و حداقل فضا را برای انعکاس تنوع کیفیت آنها باقی می‌گذاشت.

به دلیل نبود اطلاعات قیمت بازار، قیمت‌های نقد مسلط بر معاملات خارج از برنامه تولید به شدت بی‌ثبات بودند. در هر نقطه از زمان شرکت‌های مختلف با قیمت‌های متفاوتی برای همان مواد خام یا نهاده‌های میانه مواجه بودند، اگرچه این امر شامل نیروی کار نشد، زیرا دستمزد در سراسر کشور ثابت بود

نه تنها شرکت‌های دولتی با شبکه مقررات مواجه شدند، بلکه آن مقررات به شدت برای هر عملیات متفاوت بود.

کنترل کارمندان و دستمزد معمولاً ‌در خط افقی دستور قرار می‌گرفت،

تلاش‌های مکرر مائو برای تمرکززدایی، قدرت بیشتری را به مقامات محلی و اعتبار بیشتری به جریان افقی دستور داد.