بریده‌هایی از کتاب شماس شامی

مالِ باختْ رفته، باز می‌گردد، اما باورِ فروخته شده هرگز باز نمی‌گردد. در این جنگ من باورم را به معامله گذاشته بودم در حالی‌که خودم نمی‌دانستم.»

اگر حرفی از شکار گراز می‌زنم می‌خواهم بگویم که خوردن گوشت گراز در دین مسلمانان حرام است ولی خلیفه، آن‌ها را پنهانی می‌خورد. همان‌طور که شراب در دین ایشان حرام است ولی خلیفه می‌خورد و از این‌که دیگران این امر را بدانند ابایی ندارد.

ز کسی که تشنه‌ی رسیدن به قدرت است باید ترسید. ولی ارباب تو انگار به این اصل اعتقادی نداشت و تاوانش را داد. همان‌طور که حسین پسر علی سرش را داد. "

«حرف زدن خداوند با بندگانش غیر از حرف زدن بندگان با هم است. خداوند فقط از طریق دل بندگانش با آن‌ها حرف می‌زند، فرزندم.»

دین خود یا دین خدا را؟

فرمانده سربازان با دست اشاره کرد به زنی بلندبالا در میان زنان دیگر که چون بازی شکاری در میان بچگان و زنان می‌چرخید و آن‌ها را جمع و جور می‌کرد تا گم نشوند: «این خواهر حسین است.»

از کسی که تشنه‌ی رسیدن به قدرت است باید ترسید. ولی ارباب تو انگار به این اصل اعتقادی نداشت و تاوانش را داد. همان‌طور که حسین پسر علی سرش را داد.

فرمانده سربازان با دست اشاره کرد به زنی بلندبالا در میان زنان دیگر که چون بازی شکاری در میان بچگان و زنان می‌چرخید و آن‌ها را جمع و جور می‌کرد تا گم نشوند: «این خواهر حسین است.»

حرف زدن خداوند با بندگانش غیر از حرف زدن بندگان با هم است. خداوند فقط از طریق دل بندگانش با آن‌ها حرف می‌زند

مالِ باختْ رفته، باز می‌گردد، اما باورِ فروخته شده هرگز باز نمی‌گردد. در این جنگ من باورم را به معامله گذاشته بودم در حالی‌که خودم نمی‌دانستم.

لازم به توضیح نیست. آن‌که طمع دارد فقیرتر است.

آن‌که طمع دارد فقیرتر است.»

«فکر می‌کردم با این جنگ، فقط آخرت‌مان جهنم شده، ولی حالا می‌بینم دنیای‌مان هم جهنم شده!»

(اگر حرفی از شکار گراز می‌زنم می‌خواهم بگویم که خوردن گوشت گراز در دین مسلمانان حرام است ولی خلیفه، آن‌ها را پنهانی می‌خورد. همان‌طور که شراب در دین ایشان حرام است ولی خلیفه می‌خورد و از این‌که دیگران این امر را بدانند ابایی ندارد

سرورم گفتند: «همه را حاضر کنید، شاید لازم شود تمام اسب‌ها را تحویل اصطبل قصر دهیم.» میرآخور که آدم دنیادیده‌ای بود، حدس زد که قضیه مربوط به شکار و دشت نمی‌شود، با ناراحتی گفت: «پس بوی خون می‌آید!» سرورم سرش را برگردانده بود طرف مادیان سفیدی که همیشه نزدیک در بسته می‌شد. میرآخور گفت: «جسارت نباشد سرورم، ولی این اسب‌ها به درد میدان جنگ نمی‌خورند.» سرورم گفتند: «وقتی سوار حمایل جنگ بپوشد حتما اسب هم می‌فهمد که شکار این‌بار انسان است نه کبک و قرقاول.»

چشم، باید دستی را که از آن نان می‌خورد، بشناسد.

آن‌که طمع دارد فقیرتر است.

مالِ باختْ رفته، باز می‌گردد، اما باورِ فروخته شده هرگز باز نمی‌گردد. در این جنگ من باورم را به معامله گذاشته بودم در حالی‌که خودم نمی‌دانستم.»

این را فهمیده‌ام یعنی زمانه با تمام جور و ستمش بر من فهمانیده که تقدیر پیشاپیش ما هم‌چون تیری از چله رها شده، حرکت می‌کند و هیچ‌گاه نمی‌شود جلوی او را گرفت.

و مردم هم‌چون مستان به شادی و پایکوبی مشغول بودند در حالی‌که نمی‌دانستند برای چه شادی می‌کنند.