بریده‌هایی از کتاب جوجه اردک زشت درون

ما افراد و چیزهایی را به‌سوی خود جذب می‌کنیم که بازتابی از ویژگی‌های فراموش شده در وجودمان هستند.

«ما انتخاب می‌کنیم که فراموش کنیم که هستیم و سپس آنچه را فراموش کرده‌ایم نیز فراموش می‌کنیم.»

هنگامی که سایه‌ی خود را می‌پذیریم و در آغوش می‌گیریم می‌توانیم آن را التیام بخشیم. سایه‌ی ما پس از التیام به عشق تبدیل می‌شود.

بخش‌های تاریک روان ما تنها زمانی تاریک باقی می‌مانند که پنهان و سرکوب شده باشند. هنگامی که این بخش‌ها را با نور آگاهی روشن می‌کنیم و هدایای مقدس آنها را می‌یابیم، همین بخش‌ها موجب دگرگونی‌های اساسی در زندگی‌مان می‌شوند. در این زمان رها و آزاد خواهیم بود.

اگر فرد یا چیزی در محیط اطراف‌مان به ما اطلاعات می‌دهد، ما احتمالاً در حال فرافکنی نیستیم؛ برعکس اگر چیزی یا کسی در محیط اطراف روی ما اثر می‌گذارد، احتمالاً ما قربانی فرافکنی‌های خودمان هستیم.» اگر واقعا این نکته را درک کنید، هرگز دوباره جهان را به شکل قبل تجربه نخواهید کرد.

«آنچه صاحبش نباشی، صاحب تو خواهد شد.

پذیرفتن و در آغوش کشیدن گذشته است که موجب می‌شود آینده چیزی کاملاً متفاوت از گذشته باشد

معمولاً چسبیدن به دردهای گذشته ساده‌تر از بهبود این لحظه است.

ما با این تصور زندگی می‌کنیم که برای اینکه هر چیزی معنوی باشد باید بدون نقص شود. ما در اشتباهیم. در واقع درست برعکس این گمان درست است. معنویت یعنی کامل بودن و کامل بودن همه چیز را دربرمی‌گیرد و شامل می‌شود: منفی و مثبت و خوبی و بدی هر دو باید با هم وجود داشته باشند. هنگامی که برای کشف سایه‌مان زمان صرف می‌کنیم متوجه معنای این جمله‌ی یونگ می‌شویم که «طلا در تاریکی نهان شده است.» هریک از ما باید این طلا را پیدا کند تا تمامی جنبه‌های وجودی‌اش را با هم آشتی دهد.

ما نمی‌توانیم بدون رویارویی و شناختن تاریکی به شکل کامل نور را تجربه کنیم. بخش تاریک وجود ما دروازه‌ای است به‌سوی آزادی حقیقی.

فکر می‌کنیم از دست پدر و مادرمان خشمگین هستیم، چون آنها در کودکی ما را سرکوب کرده‌اند. در واقع باید از دست خودمان عصبانی باشیم که این سرکوب شدن را ادامه داده‌ایم. درست مثل اینکه کسی سال‌ها پیش ما را در قفسی قرار داده باشد و حالا مدت‌هاست بدون اینکه قفسی در کار باشد، ما گمان می‌کنیم با دیوارهایی خیالی محصور شده‌ایم. این قفس محدودیت‌هایی است که خودمان به خودمان تحمیل کرده‌ایم. این قفس شک ما به خودمان و ترس‌های ماست.

ما هرگز از اینکه کمتر از چیزی باشیم که توانایی‌اش را داریم، راضی نخواهیم بود. نارضایتی ما به این شکل به ما انگیزه می‌دهد به دنبال اتاق‌های گمشده در قصرمان باشیم. ما تنها زمانی می‌توانیم کلید منحصر به‌فرد بودن‌مان را پیدا کنیم که درِ تمامی اتاق‌های قصر را باز کنیم.

اگر درک‌مان را از خود واقعی‌مان تغییر ندهیم، در تکرار رفتارهای گذشته زندانی خواهیم ماند

هرکس دیگران را متفاوت می‌بیند چون هر کس در حال فرافکنی ویژگی‌های خود است.

ما نقص‌ها و اشکالات خود را روی دیگران فرافکنی می‌کنیم.

برآشفتگی ما به دلیل رفتارهای دیگران معمولاً به بخشی مشکل‌دار و حل‌نشده در خودمان بازمی‌گردد.

هر ویژگی در درون ما به درک و همدردی نیاز دارد. اگر ما نخواهیم این درک و همدردی را به خودمان اهدا کنیم، چگونه می‌توانیم از جهان انتظار چنین چیزی را داشته باشیم؟

پس از پذیرش این واقعیت که هریک از ما دربردارنده‌ی تمام خصوصیاتی است که در هستی وجود دارد، می‌توانیم به این واقعیت اعتراف کنیم که ما همه‌کس و همه چیز هستیم

سفر به شهری جدید و زندگی در آنجا راه‌حل مشکلی که داشتم نبود. در هر حال من «خودم» را همراهم به این شهر نیز برده بودم

«تمامی کلیدها در سایه پنهان است.»