بریده‌هایی از کتاب خاطرات صددرصد واقعی یک سرخپوست پاره وقت

«اطناب مُمِلّ تکرار یه مفهوم با کلمات متفاوته.»

این کتاب برای همهٔ سنین و برای تمامِ خوانندگان قابل فهم است.

ما همه رنج می‌کشیم و همه‌مان پی این هستیم که درد و رنج‌مان را از بین ببریم.

«تصویر می‌کشم چون می‌خواهم با مردم دنیا حرف بزنم. و می‌خواهم مردم دنیا به حرفم توجه کنند.»

تولستوی می‌گوید: «همهٔ خانواده‌های خوشبخت شبیه هم‌اند. اما هر خانوادهٔ بدبخت، بدبختی خودش را دارد.»

ما سرخ‌پوست‌ها خوب بلدیم چه‌طور یادِ مرده‌های‌مان را زندگی نگه داریم.

یک حرکت می‌تواند سمت و سوی زندگی آدم را برای همیشه تغییر بدهد.

برای این‌که از کسی این‌قدر بیزار باشی باید همین‌قدر دوستش داشته باشی.

تصمیم گرفتم جلوی اَحدی تسیلم نشم. هرگز و هرگز و هرگز.

می‌خوام ثابت کنم از بقیه قوی‌ترم. ثابت کنم هیچ‌وقت وا نمی‌دم.

آیا یک سرخ‌پوست می‌تواند یادگاری از خودش به‌جا بگذارد؟

مگرنه این‌که هرقدر هم خوب بودم، باز همیشه سرخ‌پوست بودم.

«کدام اندوه بالاتر از اندوه از دست دادن سرزمین مادری است؟»

خیلی از سرخ‌پوست‌های مست سرخ‌پوست‌های مستِ دیگر را کشته‌اند.

سرخ‌پوست‌ها می‌توانند عین هر سفیدپوستی سختگیر و نامهربان باشند.

بفهمی نفهمی نگرانم که راودی پر به پر بچه‌های بزرگ‌تر بپرد و بی‌خیال من بشود. نگران این‌هم هستم که با من چپ بیفتد. می‌ترسم به سرش بزند و او هم مثل بقیه از من بیزار بشود.

به یک حساب، من و راودی در چهارده سال گذشته به‌طور متوسط روزی هشت ساعت را با هم گذرانده‌ایم. هشت ساعت را ضرب کنید در ۳۶۵ روز در چهارده سال. حاصل ضربش این می‌شود که من و راودی ۴۰۸۸۰ ساعت پیش هم بوده‌ایم. هیچ‌کس دیگری به گرد این رقم نمی‌رسد. باور کنید. من و راودی از هم جدانشدنی‌ایم.

مگر بهترین دوستت می‌تواند از خانواده‌ات مهم‌تر باشد؟

حتی آدم‌های غیرعادی هم از بروز دادن احساسات خودشان می‌ترسند.

اگر درِ زندگی‌ات را کمی به روی آدم‌ها باز کنی، چنان مهربان می‌شوند که بیا و ببین.