بریده‌هایی از کتاب خاطرات صددرصد واقعی یک سرخپوست پاره وقت

به آرزوهایش نرسید اما به‌قدر خودش تلاش کرد.

اگر به انگلیسی یا اسپانیایی یا چینی یا هر زبانِ دیگری حرف بزنید و بنویسید، فقط درصد معینی از آدم‌ها منظورتان را می‌فهمند. اما وقتی تصویری می‌کشید، همه می‌توانند منظورتان را بفهمند.

این حرفش اشکم را درآورد. پسر، من همیشه تا تصمیم بگیرم چه کنم اشکم راه افتاده. خوشحال باشم یا غصه‌دار، گریه می‌کنم. عصبانی باشم گریه می‌کنم. از این‌که گریه می‌کنم، گریه می‌کنم. این ضعف است. خلافِ روحیهٔ جنگجویی است.

زندگی مبارزهٔ دائم بین فرد بودن و عضوی از اجتماع بودنه.

تولستوی می‌گوید: «همهٔ خانواده‌های خوشبخت شبیه هم‌اند. اما هر خانوادهٔ بدبخت، بدبختی خودش را دارد.»

جهان، حتی کوچیک‌ترین اجزائش، پُره از چیزایی که من و تو نمی‌دونیم.

وقت‌هایی هست که آدم آخرین چیزی که می‌خواهد بشنود حقیقت است.

ارزش زندگی هر آدمی ارتباط مستقیم داره با تعهدش برای رسیدن به حد عالی؛ زمینهٔ فعالیتش هرچی می‌خواد باشه.»

من هنوز دنبال کارم. دائم می‌گن تجربهٔ کافی ندارم. اما وقتی به من فرصت نمی‌دن تجربه به‌دست بیارم چه‌جوری می‌تونم تجربهٔ کافی داشته باشم؟

از وقتی پای سفیدپوست‌ها به این‌جا باز شده و با خودشان مسیحیت و ترس و واهمه از غیرعادی بودن را همراه آورده‌اند، سرخ‌پوست‌ها رفته‌رفته دارند تمام آن بردباری‌ها را از دست می‌دهند.