بریده‌هایی از کتاب خاطرات صددرصد واقعی یک سرخپوست پاره وقت

او به تنبیه بدنی اعتقاد ندارد. درعوض به نگاهِ سرد اعتقاد دارد، نگاهی که مرا به یک ظرف پر از یخ تبدیل می‌کند.

«خیال نکن اگه بری کسی عزا می‌گیره. پس بهتره بی‌خیال شی.»

حالا می‌خواست تنبیهم کند. با آن مشت‌های پیرانه‌اش نمی‌توانست مرا بزند، اما با حرف‌های پیرانه‌اش می‌توانست.

مدرسه‌ام و قبیله‌ام آن‌قدر فقیر و فلک‌زده بودند که من می‌بایست همان کتاب نکبتی را بخوانم که پدر و مادرم خوانده‌اند. توی دنیا غم‌انگیزتر از این پیدا نمی‌کنی. بگذارید این را هم بهتان بگویم که آن کتاب هندسهٔ زواردررفتهٔ قدیمی قدیمی قدیمی عین یک بمب اتمی به قلبم خورد. امیدها و آرزوهایم عینهو قارچ رفتند هوا. وقتی دنیا بهت اعلام جنگ اتمی کند چه‌کار می‌کنی؟

این یکی را هم سر درنمی‌آورم که چرا سفیدپوست‌های تنها عاشقِ پلکیدن دور و بر سرخ‌پوست‌های تنهاتر از خودشان هستند.

گفت: «این بچه‌ها همه‌شون وا دادن. همهٔ دوستات. تموم قلدرا و زورگوها. پدر و مادراشونم وا دادن. پدربزرگا و مادربزرگاشونم وا داده بودن. اجدادشون هم. من و هر معلم دیگه‌ای که این‌جاییم هم. همه‌مون از دم شکست خورده‌ایم.»

چه‌طور می‌توانم از پدر و مادرم به‌خاطر فقیربودن‌مان بیزار باشم؟ آخر پدر و مادرم خورشیدهای دوقلویی هستند که من بر مدارشان می‌چرخم و دنیای من بدون آن‌ها منفجر می‌شود

دلم می‌خواست از بابا و مامان به‌خاطر فقیربودن‌مان متنفر باشم.

جهان، حتی کوچیک‌ترین اجزائش، پُره از چیزایی که من و تو نمی‌دونیم.

مثلاً توی کل قبیله‌مان من همه‌اش پنج‌تا سرخ‌پوست سراغ دارم که در عمرشان لب به الکل نزده‌اند. و مادربزرگ من یکی از آن پنج نفر بود. او همیشه می‌گفت: «مشروب خوردن راهِ دیدن و شنیدن و احساس کردن‌مو می‌بنده. اگه نتونم با تمام حواسِ سالمم دنیارو لمس کنم، بودنم تو این دنیا چه فایده‌ای داره؟»

مُردهٔ مادربزرگ هم بهتر از ما بود.

بدترین کاری که پدر و مادرها ممکن است بکنند این است که به بچه‌های‌شان بی‌اعتنایی کنند.

«قبلنا فکر می‌کردم دنیا از رو قبیله‌ها تقسیم می‌شه. قبیلهٔ سیاها و قبیلهٔ سفیدا. قبیلهٔ سرخ‌پوستا و قبیلهٔ سفیدپوستا. ولی حالا می‌فهمم درست نیس. دنیا فقط به دوتا قبیله تقسیم می‌شه: قبیلهٔ آدمایی که بی‌شعورن و قبیلهٔ آدمایی که بی‌شعور نیستن.»

مدرسه‌ام و قبیله‌ام آن‌قدر فقیر و فلک‌زده بودند که من می‌بایست همان کتاب نکبتی را بخوانم که پدر و مادرم خوانده‌اند. توی دنیا غم‌انگیزتر از این پیدا نمی‌کنی.

این‌جا از شمال کم و بیش در یک میلیون فرسخی اهمیت و از غرب در دو میلیارد فرسخی خوشبختی واقع شده.

یک‌بند کاریکاتور می‌کشم. کاریکاتور پدر و مادرم؛ خواهرم و مادربزرگم؛ بهترین دوستم راودی؛ و هرکسی که توی قرارگاه هست. می‌کشم چون کلمات خیلی بوقلمون صفت‌اند. می‌کشم چون کلمات خیلی‌خیلی محدودند. اگر به انگلیسی یا اسپانیایی یا چینی یا هر زبانِ دیگری حرف بزنید و بنویسید، فقط درصد معینی از آدم‌ها منظورتان را می‌فهمند. اما وقتی تصویری می‌کشید، همه می‌توانند منظورتان را بفهمند.

بعضی از کاج‌ها بیست و هفت هشت متر طول و بیش‌تر از سیصد سال عمر دارند. بیش‌تر از عمر ایالات متحد آمریکا.

او همیشه می‌گفت: «مشروب خوردن راهِ دیدن و شنیدن و احساس کردن‌مو می‌بنده. اگه نتونم با تمام حواسِ سالمم دنیارو لمس کنم، بودنم تو این دنیا چه فایده‌ای داره؟»

برای این‌که از کسی این‌قدر بیزار باشی باید همین‌قدر دوستش داشته باشی.

آنگلوفیل به کسی می‌گن که کشور انگلستان مادرو دوست داره.