بریده‌هایی از کتاب دومین نشان مردی

داد می‌زند: «من اجازه نداده‌م هیچی توی زندگی من رو شکست بده. حتی یه سال شب و روز بیدار موندم و پایان‌نامه رو تموم کردم. این مراسم که چیزی نیست؛ کسی نمی‌آد، نیاد. اجازه نمی‌دم چیزی توی زندگی من رو شکست بده ... همة دلمه‌ها، همة کیکا، همة شیرینیا، همة اون دیگ غذا رو خودم تنهایی می‌خورم. اون‌قدر می‌خورم تا بترکم و همه مجبور بشن برای عزاداری‌م بیان ... برو بهشون بگو ... خسرو، بیا فیلم بگیر. اسمش هم بذار ’چگونه مردی از تنهایی ترکید‘.»

طوبی می‌گفت خیلی ناراحته از دستت. چه کار کردهٔ؟» ـ کاری نکرده‌م! ـ خب، باید یه کاری می‌کردی. عذرخواهی کردی؟ ـ بابت چی؟ ـ چه می‌دونم! گاهی وقتا به خاطر هیچی هم که شده باید عذرخواهی کنی.

گشنه باشم، نمی‌تونم خوب فکر کنم. ـ پس معلومه همیشه گشنه‌ای!

به بابا می‌گویم: «یه چیزی مد شده به اسم جشن طلاق. حالا فهمیدم از کجا آب می‌خوره. احتمالاً اونا هم می‌خواستن سالگرد غافلگیرانه بگیرن، اون‌جوری شده!»

صدایش لرزان و قیافه‌اش نگران است. با آرامش به او نگاه می‌کنم که یعنی «فقط کافیه خودت باشی!» اما، وقتی یادم می‌افتد قرار است برای فرار از استرس دفاع برای داورها جوک بگوید، قیافه‌ای می‌گیرم که یعنی «فقط کافیه خودت نباشی!»

با آرامش به او نگاه می‌کنم که یعنی «فقط کافیه خودت باشی!»

با لحنی نه‌چندان دوستانه می‌گوید: «ولی انتظار ما بیشتر بود.» الان وقتش است که بگویم: «هر چقدر پول دادید همون‌قدر آش می‌خورید. تازه، پول هم ندادید!» اما محض احترام چیزی نمی‌گویم و فقط از چشم‌غرة مادر خانم فرهمند به پدر خانم فرهمند احساس رضایت می‌کنم.

دخترم، غصه نخور! نمره که مهم نیست. مهم ارزش ذاتی هر انسانه که با هیچ نمره‌ای قابل محاسبه نیست.

بابا وارد سالن می‌شود و کنار من می‌نشیند. مامان هم کنار او می‌نشیند. بابا دم گوشم می‌گوید: «پیشت نشسته‌م به این معنی نیست که ازت ناراحت نیستم!» ـ بابا، این چه حرفیه؟ ـ این حرفیه که مامانت الان بهم گفت.

... کاش باهام صادق بودی!

خوشحالم توی مسیر عاشقی یه حرکت رو به جلو زدی. اما توی مسیر فرزندی همون حرکت رو به جلو رو از عقب به من زدی

دیشب بابا کلی آب یخ خورد. حتی یخ خالی می‌جوید. می‌گفت این‌جوری صدایش می‌گیرد و باعث می‌شود داورها، به احترام اینکه صدایش درنمی‌آید، زیاد از او سؤال نکنند. حتی چند قرص هم برداشته تا وسط دفاع بخورد و از تکنیک جلب ترحم استفاده کند. حالا که داریم می‌رویم دانشگاه کمی صدایش خش‌دار شده و برخلاف انتظارش، نه‌تنها صدایش نیفتاده، بلکه مثل دوبلورها شده و آدم دوست دارد بیشتر صدایش را بشنود.

تلفن خسرو زنگ می‌خورد. خسرو نمی‌خواهد جواب بدهد. بابا می‌گوید: «چرا جواب نمی‌دی؟» ـ یه نفره که بهم پیله کرده. دوست ندارم جوابش رو بدم. بابا می‌گوید: «خب، اینکه راهش نیست! الان جواب ندی، باز بهت زنگ می‌زنه. بذار من جواب بدم؛ بگم گوشی رو واگذار کردهٔ تا دیگه به این شماره زنگ نزنه.» خسرو می‌پذیرد. بابا گوشی خسرو را جواب می‌دهد و می‌گوید: «بفرمایید.» طرف، که از صدایش معلوم است خانم شهابی است، می‌گوید: «ببخشید، با خسرو کار داشتم.» بابا می‌گوید: «بله، ایشون کنار من نشسته‌ان؛ گوشی خدمتتون ... خسرو جان، با شما کار دارن.» و گوشی را به خسرو می‌دهد. بعد به من لبخند می‌زند و می‌گوید: «دکتر جون بریم. دلم برای حرف زدن با گوشی تنگ شده بود!»

منتظر همه‌تون هستم. لطفاً از آوردن کادو خودداری نفرمایید

بابابزرگ لبخندی به مامان می‌زند. لبخند بانمکی هم روی لب مامان نقش بسته است؛ اما، همین که بابا به او نگاه می‌کند، سعی می‌کند لبخندش را مخفی کند. بابا دم گوش من می‌گوید: «ای توی روحت خسرو ... ببین من رو از چه چیزایی محروم کردی!»

الان وقتش است که بابابزرگ، مثل فیلم‌های خارجی، روی زانویش بایستد و از مادر آقای عطاری خواستگاری کند. بعد، موقع بلند شدن، کمرش را بگیرد و بگوید: «کمرم نمی‌گیره بلند شم!» بعد با هم برای ماه عسل بروند آزمایش قند و کلسترول و فشار خون و ... بدهند.

آقای عطاری می‌گوید: «مگه مجبور بودی همچین کاری بکنی؟ این چه کاری بود آخه!» بابا با قاطعیت می‌گوید: «اولاً، تو این چیزا رو درک نمی‌کنی. دوماً، قبول دارم خریّت بود.»

ـ خوبه. ممنون که به فکر منی. تو بهترین دامادم هستی. ـ شما هم بهترین پدرزن من هستید. کم مانده، به خاطر شوخی بابا، بابابزرگ برنامة حمایت مالی را لغو کند. اما بابا بیست بار می‌گوید: «ببخشید ... شوخی کردم.»

دیشب براش میوه پوست کندم؛ نخورد. ـ خب، شاید میل نداشته! ـ آدم اگه عاشقت باشه، اگه دوستت داشته باشه، حتی وقتی میل نداره، می‌خوره.

بابا که برمی‌گردد، همگی جوری رفتار می‌کنیم که انگار نه انگار. بابا خیلی زودتر از آنچه فکر می‌کردیم برگشته است. ـ عطاری نبود. رفتم سوپری؛ اما اون هم نداشت. همه می‌پرسیم: «چی رو نداشت؟» ـ نخودسیاه.