بریده‌هایی از کتاب دومین نشان مردی

آدم، وقتی کسی را دوست داشته باشد، حتی اگر چشم‌هایش ضعیف و نزدیک‌بین باشد، مثل عقاب، از کیلومترها آن‌طرف‌تر او را تشخیص می‌دهد

وقتی همه باشند و کسی که می‌خواهی نباشد دانشگاه که هیچ، کل شهر هم با همة جمعیتش خالی به نظر می‌رسد.

منظورم اینه که خواهش می‌کنم این‌جوری نگید. یه سؤال درسی داشت. ـ همه‌چی با همین سؤالای درسی شروع می‌شه. بعد می‌بینی سه تا بچه داری و هنوز جواب سؤالش مونده!

هیشکی بدون ایراد نیست. نمی‌گم عیبا رو نبین؛ اما، دنبال بدون عیب هم نباش که پیدا نمی‌کنی.

وقتی نمی‌دانی چقدر نمی‌دانی استرس نداری.

حیف که همیشه کسی از تو خوشش می‌آید که تو از او خوشت نمی‌آید و تو هم از کسی خوشت می‌آید که انگار او از تو خوشش نمی‌آید.

دلسوزی برای دیگران توی خونم بود و فکر می‌کنم، اگر به جایی رسیده‌ام در زندگی، از همان بوده و اگر هم نرسیده‌ام، از همان.

لذتی که در شنیدن عیوب دیگران هست در شنیدن محاسنشان نیست

دیشب بابا کلی آب یخ خورد. حتی یخ خالی می‌جوید. می‌گفت این‌جوری صدایش می‌گیرد و باعث می‌شود داورها، به احترام اینکه صدایش درنمی‌آید، زیاد از او سؤال نکنند. حتی چند قرص هم برداشته تا وسط دفاع بخورد و از تکنیک جلب ترحم استفاده کند. حالا که داریم می‌رویم دانشگاه کمی صدایش خش‌دار شده و برخلاف انتظارش، نه‌تنها صدایش نیفتاده، بلکه مثل دوبلورها شده و آدم دوست دارد بیشتر صدایش را بشنود.

در این بلبشویی که من دارم روی دفاع بابا کار می‌کنم، خسرو آمده که فیلم بگیرد. بابا متن سؤال‌ها و جواب‌ها را مثل متن فیلمنامه در دست گرفته و دارد ازبَر می‌کند. دوربین خسرو که روشن می‌شود، بابا بعضی جاها از من یا خسرو می‌خواهد سؤال‌های پایان‌نامه را بپرسیم تا او جواب دهد. اما وقتی می‌پرسیم، می‌گوید: «نه، حسش رو خوب نگفتید. فرض کنید داورید. دوباره ... یک دو سه ... اکشن ...» ـ بابا، اگه خوب تمرین نکنید، اینجا یک دو سه اکشنه؛ اما روز دفاع یک دو سه آتشه!