بریده‌هایی از کتاب دومین نشان مردی

جملة بابا راست است؛ اما درست نیست.

دقیقاً وقتی فکر می‌کردم دیگر تمام است یکدفعه واقعاً تمام شد

ـ این عطاری هم عجب آدمی نیست ... چه چیزایی می‌فرسته. نامرد نوشته بود این رو با صدای بلند گوش کن. نصفش صدا نداشت؛ تا صداش رو بلند کردم یه‌دفعه این‌جوری شد.

ـ چی می‌خوای نصفه‌شبی؟ ـ هیچی عزیز دلم. مامان، وقتی خیالش راحت می‌شود بابا دنبال هیچی بوده، دیگر سؤالی نمی‌کند.

می‌رود جلو تا با دقت بیشتری به عکس‌های روی دیوار نگاه کند؛ مثل وقتی که توی عکس‌های قدیمی تازه می‌فهمی زیپ شلوارت باز بوده یا مثلاً متوجه می‌شوی دختر مورد علاقه‌ات توی عکس دسته‌جمعی داشته زیرچشمی به تو نگاه می‌کرده یا یک چیز عجیب دیگر.

اما، حیف که همیشه کسی از تو خوشش می‌آید که تو از او خوشت نمی‌آید و تو هم از کسی خوشت می‌آید که انگار او از تو خوشش نمی‌آید.

بابا درحالی‌که پشت تریبون قرار گرفته با صدای خش‌دار و خسته «الو ... یک دو سه چهار ... آزمایش می‌کنیم» می‌گوید. صدایش لرزان و قیافه‌اش نگران است. با آرامش به او نگاه می‌کنم که یعنی «فقط کافیه خودت باشی!» اما، وقتی یادم می‌افتد قرار است برای فرار از استرس دفاع برای داورها جوک بگوید، قیافه‌ای می‌گیرم که یعنی «فقط کافیه خودت نباشی!»

ـ آخه یه جوری رفتار کرده‌م که می‌ترسم ناراحتی مامانت حتی بعد از مراسم سالگرد هم برطرف نشه. دیشب براش میوه پوست کندم؛ نخورد. ـ خب، شاید میل نداشته! ـ آدم اگه عاشقت باشه، اگه دوستت داشته باشه، حتی وقتی میل نداره، می‌خوره.

به گوشی‌ام نگاه می‌کنم. دو تا پیام آمده؛ یکی از مامان یکی از خانم فرهمند. چون مادر عزیز است، اول پیام خانم فرهمند را می‌خوانم.