بریده‌هایی از کتاب وقتی بدن نه می گوید

«نگریستن به بیماری و مرگ به‌عنوان یک شکست فردی شکل بسیار تأسف‌آوری از سرزنش کردن قربانی است. درحالی‌که بیمار زیر فشار بیماری قرار دارد، نباید بار مسئولیت در قبال چنین پیامدی را نیز، بر دوش او بگذاریم».

آن‌ها در کودکیشان در معرض استرس حاد و مزمن قرار داشتند و توانایی درگیر شدن در رفتار ضروری «جنگ یا گریز» در آن‌ها ضعیف بود. مشکل اصلیْ استرس بیرونی -مثل رویدادهای زندگی مطرح شده در این مطالعات- نبود، بلکه درماندگی شرطی‌شدهٔ محیطی بود که هیچ‌یک از پاسخ‌های طبیعی جنگ یا گریز در آن ممکن نبود. در نتیجه، استرس درونی سرکوب گشته و به‌همین دلیل نیز، نامحسوس می‌شود. درنهایت، برآورده نکردن نیازهای خود یا التزام به برآوردن نیازهای دیگران، دیگر به‌صورت استرس‌آور تجربه نمی‌شود و این امر طبیعی به نظر می‌رسد و بدین ترتیب، فرد خلع سلاح می‌شود.

سیتوکین‌ها (مولکول‌های پیام‌رسانی که سلول‌های‌ایمنی آن‌ها را تولید می‌کنند) می‌توانند با گیرنده‌های روی سلول‌های مغز پیوند داشته باشند و باعث تغییر در حالت بدن، خلق و رفتار فرد شوند. اینکه عواطف باعث تغییر در فعالیت ایمنی می‌شوند، تنها روی دیگر همان سکه است. برای نشان دادن وظایف محافظتی موازی و مکمل سیستم عاطفی و دستگاه ایمنی، می‌توانیم نقش سلول‌های ایمنی را با نقش عواطفی مثل خشم مقایسه کنیم.

خصایص دیگری که در بررسی‌های روان‌شناختی افراد مبتلا به بیماری‌های روماتیسمی شناخته شده‌اند، کمال‌گرایی، ترس از تکانه‌های خشم خود فرد، انکار حس خصومت و احساس قوی بی‌کفایتی هستند. همان‌طور که دیدیم، خصایص مشابهی هستند که با «شخصیت سرطانی» و یا شخصیت‌هایی که در خطر ابتلا به ام‌اس، ALS یا سایر امراض مزمن هستند ارتباط پیدا می‌کنند. هیچ‌یک از این خصایصْ معرف ویژگی‌های درونی و یا عمیقاً تثبیت شده در فرد نیستند.

مشخصهٔ بسیاری از افراد مبتلا به بیماری‌های روماتیسمیْ خویشتن‌داری افراطی است، نوعی خودداری عمیقاً ریشه‌دار در درخواست کمک از دیگران. این افراد معمولاً در سکوت، ناراحتی دردناکشان را تحمل می‌کنند یا حتی صدایشان را درنمی‌آورند تا شنیده شوند یا در برابر درمان تسکین دهندهٔ علائم مقاومت می‌کنند.

«مؤلفه‌های انکار و سرکوبی خشم و سایر عواطف منفی، ظاهر بیرونی فرد خوب یا بد، پنهان کردن واکنش‌هایی که ممکن است دیگران را ناراحت کند و اجتناب از تعارض. ریسک سرطان روده بزرگ با توجه به این مدل، چیزی جدا از عوامل خطر مربوط به رژیم غذایی، مصرف نوشیدنی و تاریخچهٔ خانوادگی بود که پیشتر درباره‌یشان صحبت کرده‌ایم.»(۵)

«من در گذشته، همیشه شادی دیگران را به شادی خودم ترجیح می‌دادم. عزت نفسم پایین بود و تصور می‌کردم که در اجتماع، اگر دیگران را شاد کنم، آن‌ها من را خواهند پذیرفت. من سعی می‌کردم آن‌ها را راضی نگه دارم و کارهایی را که فکر می‌کردم از من می‌خواهند انجام می‌دادم.»

وقتی می‌خواهیم اعتماد به نفس یا جرأت‌ورزی زنانه را تحسین کنیم، با تأکید می‌گوییم که فلان زن دل و جرأت دارد. نویسندهٔ روزنامهٔ کانادایی در تمجید مارگارت تاچر، نخست وزیر سابق بریتانیا، زنی با ارادهٔ آهنین -یا سرسخت، بسته به نقطه نظر افراد- اینگونه نوشت که «تستوسترون او ۱۰ برابر بیشتر از مردان بود». در ضمن، ویرانگری و پرخاشگری تند مردانه را معمولاً به تستوسترون نسبت می‌دهند. درواقع، میزان بالای هورمون، بیشتر معلول است تا علت.

در زندگی، نه گفتن به چیزهایی که عملاً بیشتر آزاردهنده بوده تا منفعت‌رسان، تا چه اندازه برایت آسان بود؟ - راستش من نه نمی‌گویم. من سعی می‌کنم همیشه به افراد کمک کنم. - حتی اگر برایت دردناک باشد؟ - بله. حتی اگر بهترین زمان برایم نباشد یا مجبور باشم کارهای دیگری را انجام دهم که برایم مهم‌تر هستند. من دوست دارم به دیگران کمک کنم. - اگر این کار را نکنی چه اتفاقی می‌افتد؟ - احساس بدی پیدا می‌کنم، احساس گناه.

من نمی‌توانستم به‌اندازهٔ تمام اشک‌های دیگران گریه کنم، من باید از خودم مراقبت می‌کردم. این مهم است که آدم بفهمد مجبور است از خودش مراقبت کند، چون تا وقتی از خودتان مراقبت نکنید، نمی‌توانید از دیگران هم مراقبت کنید».