بریده‌هایی از کتاب آدم ها را دوست داشته باشید، از اشیا استفاده کنید، چون برعکسش اصلا جواب نمی دهد

قانون فصلی بودن به داشته‌هایتان نگاه کنید. چیزی را از بینشان بردارید؛ هر چیزی که باشد مهم نیست. آیا در نود روز گذشته استفاده‌اش کرده‌اید؟ اگر نه، آیا در نود روز آینده استفاده‌اش می‌کنید؟ اگر نه، می‌توانید ردش کنید برود. بعضی‌ها به این قانون می‌گویند قانون ۹۰/۹۰.

اینکه یک شیء فقط لذت ایجاد کند یا حتی شادی کافی نیست، چون در این صورت همیشه می‌توانم بهانه‌ای برای بیشتر جمع کردن پیدا کنم. داشته‌های من باید ابزاری برای پربارتر کردن زندگی‌ام باشد (در خدمت هدفی باشد) یا باعث ایجاد شادمانی شود، وگرنه خرت‌وپرت‌ها راه زندگی کردنم را می‌بندد.

در ظاهر به نظر می‌رسد افسردگی ناگهان به سر ما می‌آید؛ اما اگر دقت کنید، می‌بینید مراحلی دارد. این‌طور نیست که یک‌دفعه درون درهٔ افسردگی پرت شویم، هر چند خودمان این‌طور تصور کنیم. اول غم می‌آید، بعد ناتوانی در مولد ماندن، بعد انجام دادن هر کاری خسته‌کننده می‌شود و دست‌آخر، اگر به اندازهٔ کافی بد شود، می‌بینیم به‌کلی از زندگی ناامید شده‌ایم.

در جهانی که بیست و چهارساعته رسانه‌زده است، آرام ماندن آسان نیست.

اگر استرس بالایی داشته باشیم، شیوه‌های تنفس و یوگا مفید است و می‌تواند در لحظه آراممان کند؛ اما این‌ها فقط زنگ هشدار را خاموش می‌کند. اگر پس از آن سراغ علت این اضطراب نرویم و آتش را خاموش نکنیم، ممکن است زندگی‌مان همچنان در حال سوختن باشد.

وسایل ما مانعی در برابر چیزهایی شده‌اند که واقعاً ضروری‌اند: روابطمان. روابط انسانی چیزی است که از زندگی ما کم شده و نمی‌شود آن را خرید. روابط فقط ساختنی است. برای این کار، باید زندگی را ساده‌سازی کنیم و ساده‌سازی از وسایل شروع می‌شود و کم‌کم به جنبه‌های دیگر زندگی راه می‌یابد.

اگر بگذاریم انتظارات دیگران آرزوها و رفتارهای ما و در نهایت زندگی ما را شکل دهد، همیشه به احساس گناه و شرم می‌رسیم، چون ما هرگز نمی‌توانیم مطابق ارزش‌های متناقض همهٔ افراد زندگی کنیم. تا جایی که باعث آسیب کسی نشوید، باید فقط براساس استانداردهای خودتان زندگی کنید ــ هر چیز دیگری به ناخشنودی ختم می‌شود. صراحتاً بگویم: وقتی زندگی‌تان منطبق بر ارزش‌ها باشد، هرگز نیازی نیست نگران پاک کردن تاریخچه‌تان باشید.

هر آنچه منِ مینیمالیست دارم در خدمت هدفی است یا به زندگی‌ام شادمانی می‌آورد. همهٔ چیزهای دیگر مرخص می‌شوند.

چیزی که باعث شد برای اولین‌بار به نکته‌ای پی ببرم: خاطره‌های ما در وسایلمان نیست، در درونمان است

من مطمئنم که رولکس و مرسدس اجناس عالی و باکیفیتی تولید می‌کنند و این کالاها به‌خودی‌خود مشکلی ندارند. مسئلهٔ اصلی داشتن این احساس است که انگار این کالاها زندگی شما را بهتر، معنادارتر، یا کامل‌تر می‌کند. ولی وسایلتان شما را به انسان کامل‌تری تبدیل نمی‌کند. در بهترین حالت، چیزهایی که ما وارد زندگی‌مان می‌کنیم ابزاری‌اند برای افزایش راحتی و بهره‌وری ــ می‌توانند یک زندگی معنادار را پربارتر کنند، ولی نمی‌توانند به زندگی معنا بیاورند.