بریده‌هایی از کتاب آدم ها را دوست داشته باشید، از اشیا استفاده کنید، چون برعکسش اصلا جواب نمی دهد

«اگر قرار بود پولمان را مثل وقتمان هدر بدهیم، همه‌مان ورشکست می‌شدیم».

اگر چیزی خلق می‌کنید که مسئله‌ای را حل می‌کند یا ارزشی به زندگی دیگران می‌افزاید، شما خلاق هستید. پیچیده‌تر از این نیست.

ما به چیزی می‌چسبیم که برایمان آشناست، چون تغییر گران تمام می‌شود.

انجام دادن یک کار واقعی بهتر از اسیر کردن ایده‌ای تمام‌وکمال در ذهن است.

پاندمی این واقعیت را به رخ ما کشید و درس مهمی یادمان داد: وسایل ما مانعی در برابر چیزهایی شده‌اند که واقعاً ضروری‌اند: روابطمان. روابط انسانی چیزی است که از زندگی ما کم شده و نمی‌شود آن را خرید. روابط فقط ساختنی است. برای این کار، باید زندگی را ساده‌سازی کنیم و ساده‌سازی از وسایل شروع می‌شود و کم‌کم به جنبه‌های دیگر زندگی راه می‌یابد.

اگر می‌خواهید رها شوید، باید دنبال تجربه کردن چیزهای جدید بروید ــ خیلی چیزها که اغلب هم ناموفق از آب درمی‌آید. سکندری خواهید خورد، بر زمین خواهید افتاد و در راه پیشرفت ناکام خواهید ماند. یا به توصیهٔ ساموئل بکت، نویسندهٔ ایرلندی، «دوباره سعی کنید. دوباره شکست بخورید. بهتر شکست بخورید.»

وقتی مردم در خانه اسیر شدند، با این حقیقت روبه‌رو شدند که دارایی‌های مادی‌شان آن‌قدرها هم که فکر می‌کردند مهم نبوده است. حقیقت دوره‌شان کرده بود.

در بیست و سه‌سالگی یک لکسوس خریدم. دومین لکسوس را در بیست و چهارسالگی. یک لندروور در بیست و پنج‌سالگی. هر بار فکر می‌کردم رضایت از زندگی درست پشت این در پنهان شده است. اما در را که باز می‌کردم، آدرنالین فرومی‌خوابید و تنها چیزی که پشت آن می‌دیدم حسرت و تمنای بیشتر بود. تمنا برای چیزی بهتر، چیزی متفاوت، چیزی برای پر کردن خلأ. داشتم ذره‌ذره گودالی بزرگ می‌کندم. و فقط من این‌طور نبودم.

فارغ از اینکه چقدر دلتان می‌خواهد کسی را تغییر دهید، این کار بیهوده است. در نتیجه، دو گزینه برای روابط متزلزل پیشِ رویمان می‌ماند: پذیرفتن یا رها کردن.

شما نمی‌توانید آدم‌های دوروبرتان را تغییر دهید، اما می‌توانید آن‌ها را عوض کنید.