بریده‌هایی از کتاب آدم ها را دوست داشته باشید، از اشیا استفاده کنید، چون برعکسش اصلا جواب نمی دهد

«اگر قرار بود پولمان را مثل وقتمان هدر بدهیم، همه‌مان ورشکست می‌شدیم».

اگر چیزی خلق می‌کنید که مسئله‌ای را حل می‌کند یا ارزشی به زندگی دیگران می‌افزاید، شما خلاق هستید. پیچیده‌تر از این نیست.

ما به چیزی می‌چسبیم که برایمان آشناست، چون تغییر گران تمام می‌شود.

انجام دادن یک کار واقعی بهتر از اسیر کردن ایده‌ای تمام‌وکمال در ذهن است.

پاندمی این واقعیت را به رخ ما کشید و درس مهمی یادمان داد: وسایل ما مانعی در برابر چیزهایی شده‌اند که واقعاً ضروری‌اند: روابطمان. روابط انسانی چیزی است که از زندگی ما کم شده و نمی‌شود آن را خرید. روابط فقط ساختنی است. برای این کار، باید زندگی را ساده‌سازی کنیم و ساده‌سازی از وسایل شروع می‌شود و کم‌کم به جنبه‌های دیگر زندگی راه می‌یابد.

اگر می‌خواهید رها شوید، باید دنبال تجربه کردن چیزهای جدید بروید ــ خیلی چیزها که اغلب هم ناموفق از آب درمی‌آید. سکندری خواهید خورد، بر زمین خواهید افتاد و در راه پیشرفت ناکام خواهید ماند. یا به توصیهٔ ساموئل بکت، نویسندهٔ ایرلندی، «دوباره سعی کنید. دوباره شکست بخورید. بهتر شکست بخورید.»

وقتی مردم در خانه اسیر شدند، با این حقیقت روبه‌رو شدند که دارایی‌های مادی‌شان آن‌قدرها هم که فکر می‌کردند مهم نبوده است. حقیقت دوره‌شان کرده بود.

فارغ از اینکه چقدر دلتان می‌خواهد کسی را تغییر دهید، این کار بیهوده است. در نتیجه، دو گزینه برای روابط متزلزل پیشِ رویمان می‌ماند: پذیرفتن یا رها کردن.

شما نمی‌توانید آدم‌های دوروبرتان را تغییر دهید، اما می‌توانید آن‌ها را عوض کنید.

در بیست و سه‌سالگی یک لکسوس خریدم. دومین لکسوس را در بیست و چهارسالگی. یک لندروور در بیست و پنج‌سالگی. هر بار فکر می‌کردم رضایت از زندگی درست پشت این در پنهان شده است. اما در را که باز می‌کردم، آدرنالین فرومی‌خوابید و تنها چیزی که پشت آن می‌دیدم حسرت و تمنای بیشتر بود. تمنا برای چیزی بهتر، چیزی متفاوت، چیزی برای پر کردن خلأ. داشتم ذره‌ذره گودالی بزرگ می‌کندم. و فقط من این‌طور نبودم.

مینیمالیسم لزوماً به خلاق شدن شما کمک نمی‌کند، اما کنار زدن چیزهای اضافی در زندگی اغلب به افراد کمک می‌کند بُعد خلاق خودشان را کشف کنند

به نظر می‌رسد هر عمل خلاقانه‌ای ــ چه نوشتن کتاب باشد چه راه‌اندازی باشگاه یوگا چه پختن کیک ــ در اصل یک‌سری پرسش است. خلاقیت به‌کلی از سؤال کردن مداوم سرچشمه می‌گیرد و آفریده‌های ما صرفاً پاسخ این سؤالات است. این کار برای چه کسانی مفید است؟ راه‌حل من چه ویژگی جالب یا متمایزی دارد؟ بیشترین نیاز به رویکرد من کجاست؟ چرا این مشکل تا حالا حل نشده است؟ چطور می‌توانم با خلاقیتم بهتر به دیگران کمک کنم؟

بیشتر مردم مفلس‌اند. بیشتر مردم عالی به نظر می‌رسند، ولی مفلس‌اند. خرجشان بیشتر از دخلشان است. طبق درآمدشان خرج نمی‌کنند؛ برای زندگی‌شان برنامه ندارند. برای موقعیت‌های اضطراری پول کنار نمی‌گذارند. با همسرشان دربارهٔ خرج‌وبرج توافق ندارند. چشم امیدشان برای دوران بازنشستگی به دست دولت است. بیشتر مردم در زمینهٔ مالی ابله‌اند؛ سلب مالکیت دوباره دارد رواج پیدا می‌کند. بیشتر مردم هر چه درمی‌آورند خرج می‌کنند و به‌سختی از پس هزینه‌هایشان برمی‌آیند.

دارایی‌های مادی ما تجلی فیزیکی زندگی درونی ما هستند.

مینیمالیست‌ها باور دارند بهترین راه برای معنادار زندگی کردن این است که کارهای کوتاه‌مدت خود را با ارزش‌های بلندمدت خود هماهنگ کنیم: یعنی کاری کنیم که خودِ آینده‌مان به خودِ اکنونمان افتخار کند.

چقدر رهایی‌بخش است اگر توان و امکان رها کردن همه‌چیز در عرض چند ثانیه را داشته باشید. دارید. ما اسمش را «قانون تمایل به دل کندن» گذاشته‌ایم. این قانون بر آزادی ناشی از نبود دلبستگی تأکید دارد.

بهترین زمان برای پایه‌ریزی و تعیین چندوچون یک رابطه در ابتدای آشنایی است؛ دومین زمان مناسب همین حالاست. با پیشرفت رابطه، خوب است شرایط و قوانین آن بازبینی شود و طی آن نیازها، خواسته‌ها و دیدگاه‌های هر دو طرف در نظر گرفته شود.

دوروبرتان را با کسانی پر کنید که شما را به خاطر آنچه هستید دوست دارند، در بیماری و در سلامت.

چیزهایی که روابط بین‌فردی ما را به هم می‌زند معمولاً روابط درونی ماست. پیش از آنکه بتوانیم بر پرورش روابط معنادار با دیگران متمرکز شویم، باید اول مشکلات خودمان را بشناسیم.

ما خانه‌هایمان را از خرت‌وپرت پر می‌کنیم، اما با وجود این‌همه وسایل از درون احساس تهی بودن می‌کنیم.