بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف بیخیالی

احساسات بخشی از معادله زندگی هستند، اما صرفاً همهٔ معادله نیستند.

رمز حل کردن مشکلات، قبول کردن داشتن مشکل است.

شما از اینکه در مهمانی با شخص خاصی مواجه شوید احساس اضطراب دارید. این اضطراب شما را اذیت می‌کند. بعد شروع می‌کنید به این فکر که چرا آن‌قدر مضطربید. عالیست، حالا از اینکه اضطراب دارید مضطرب شده‌اید. لعنت به این وضعیت. اضطراب دو برابر! و خود این قضیه باعث می‌شود که بیشتر مضطرب شوید یا شاید آن‌قدر نگران این هستید که کار درست را انجام دهید که به خاطر آن همیشه نگران هستید. آن‌قدر در مورد اشتباهاتی که مرتکب می‌شوید شرمنده می‌شوید که از این حس شرم، شرمگین می‌شوید و یا آن‌قدر حس غم و تنهایی به سراغتان می‌آید که صرفاً با فکر کردن درموردش بیشتر غمگین می‌شوید و احساس تنهایی بیشتری می‌کنید. به چرخه بازخورد جهنمی خوش‌آمدید.

تمام رسانه‌ها، آدم‌های اطراف، شبکه‌های اجتماعی در تلاش هستند تا به ما بگویند که کلید داشتن یک زندگی شاد این است که شغل بهتر، ماشین گران‌تر، همسری زیباتر و غیره داشته باشیم. این القائات باعث می‌شود ما زندگی‌مان را وقف دویدن به سمت سراب‌هایی از خوشبختی و رضایت کنیم. کلید یک زندگی خوشبخت این نیست که بیشتر تلاش کنید، بلکه این است که کمتر تلاش کنید، اما در عوض، تلاشتان در جهت به دست آوردن خواسته‌های درونی و مهمتان باشد.

بیشتر مواقع وقتی با آدم‌های اطرافم راجع به بی‌خیالی صحبت می‌کنم، همهٔ آن‌ها به یاد آدمی می‌افتند که اگر اطرافش را سیل و طوفان فراگیرد او عین خیالش هم نیست؛ اما من این‌گونه افراد را افراد روان‌پریش می‌نامم.

یادتان باشد فرار از رنج نوعی رنج است.

امروزه به ما این‌طور القا می‌کنند که رشد شخصیتی و موفقیت با هم اتفاق می‌افتند. درحالی‌که لزوماً این‌طور نیست

همه آدم‌های بزرگ می‌خواهند یک چیز را به ما بگویند و آن این است که به چیزی بالاتر و بزرگ‌تر از خودت اهمیت بده. باور داشته باش که تو عنصری از موجودیتی بزرگ‌تر هستی که زندگی تو یک فرآیند جانبی از یک آفرینش عظیم قابل درک است

هویت ما توسط چیزهایی که پس می‌زنیم تعریف می‌شود و اگر آن‌ها را پس نزنیم هیچ هویتی نخواهیم داشت.

عمل، فقط معلول انگیزه نیست؛ علت آن نیز هست.

اگر با این مورد مواجه شوم که فکر کنم من در حال اشتباه هستم یا تمام انسان‌ها در حال اشتباه هستند، به احتمال فراوان من آن فردی هستم که اشتباه می‌کنم

همهٔ ما بدترین ناظران خودمان هستیم. وقتی که عصبانی، حسود یا ناراحت هستیم اغلب اوقات آخرین کسی هستیم که متوجه می‌شویم

هرچه بیشتر سعی کنید درمورد چیزی مطمئن باشید بیشتر احساس ناامنی می‌کنید.

برای اینکه انسان در رابطه با آسیب زدن به بقیه حس موجهی پیدا کند، لازم دارد که یک نوع احساس اطمینان محکم نسبت به باورها و اعتقاداتش داشته باشد.

مغز انسان همیشه سعی دارد شرایط کنونی را بر اساس چیزهایی که تا الآن به آن باور داشته‌ایم و تجربه کرده‌ایم پردازش کند و از آن‌ها معنا بسازد.

ذهن ما همواره در جستجوی صداها و اشکال محیط اطراف و پیوند دادن آن‌ها با باورهای ماست تا به ما کمک کند محیط پیرامونمان را بفهمیم و بتوانیم کنترلش کنیم.

ذهن ما همواره در جستجوی صداها و اشکال محیط اطراف و پیوند دادن آن‌ها با باورهای ماست تا به ما کمک کند محیط پیرامونمان را بفهمیم و بتوانیم کنترلش کنیم.

رشد، یک چرخهٔ تکراری بی‌انتهاست و وقتی چیز جدیدی را یاد می‌گیرید در حقیقت از یک وضعیت اشتباه به یک وضعیت درست نمی‌روید بلکه از یک حالت اشتباه به یک حالت کمتر اشتباه می‌روید

اگر همه انسان‌ها خارق‌العاده باشند پس طبق تعریف، هیچ‌کس خارق‌العاده نخواهد بود و همه به یک‌چشم دیده می‌شوند.

اگر همه انسان‌ها خارق‌العاده باشند پس طبق تعریف، هیچ‌کس خارق‌العاده نخواهد بود و همه به یک‌چشم دیده می‌شوند.