بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف بیخیالی

همهٔ ما بدترین ناظران خودمان هستیم.

به همین دلیل است که آدم‌ها این‌قدر از موفقیت می‌ترسند، به این خاطر که از شکست می‌ترسند. چون کسی که باور دارند هستند را تهدید می‌کند.

عدم اطمینان، قضاوت‌های ما نسبت به دیگران را از بین می‌برد، از ساختن بت‌ها، نگاه‌های کلیشه‌ای، جهت‌گیری‌های یکنواخت نسبت به محیط کار و آدم‌های اطراف پیشگیری می‌کند. عدم اطمینان حتی ما را از قضاوت کردن در مورد خودمان نیز نجات می‌دهد. ما نمی‌دانیم که دوست داشتنی هستیم یا نه. نمی‌دانیم چقدر جذاب هستیم. نمی‌دانیم چقدر می‌توانیم در کارمان موفق باشیم. تنها راه رسیدن به این چیزها این است که نسبت به آن‌ها نامطمئن بمانیم و برای پیدا کردنشان از طریق تجربه، باز و پذیرا باشیم. عدم اطمینان ریشهٔ تمام پیشرفت‌ها و رشدهاست و همان‌طور که قدیمی‌ها می‌گویند کسی که فکر می‌کند همه چیز را می‌داند در حقیقت هیچ‌چیز نمی‌داند.

معتاد رشد شخصی است هزاران دلار را صرف کتاب‌ها و سمینارهایی می‌کرد که به باورخودش باعث رشد او شده بود

ارزش‌های ما تعیین‌کنندهٔ معیارهایی هستند که بر اساسشان خودمان و دیگران را می‌سنجیم

این حرف که هر آدمی می‌تواند فوق‌العاده باشد و به مرتبه‌های بالا برسد در ابتدا ممکن است حس خود مهم پنداری ما را راضی کند و طعم خوبی بدهد ولی در واقعیت و ازلحاظ روانی شما را افسرده و ناراحت می‌کند. استرس و اضطراب اینکه شما هیچ‌وقت کافی نیستید و باید خودتان را اثبات کنید زندگی شما را مختل می‌کند ولی درک و پذیرفتن زندگی معمولی شما حس رهایی و آزادی را به شما می‌دهد و باعث می‌شود شما به چیزی که واقعاً آرزویش را دارید برسید. بدون اینکه خود را قضاوت کنید و از خود انتظارات زیادی داشته باشید.

اگر همه انسان‌ها خارق‌العاده باشند پس طبق تعریف، هیچ‌کس خارق‌العاده نخواهد بود و همه به یک‌چشم دیده می‌شوند

مرگ اگرچه بد، ولی اجتناب‌ناپذیر است. درنتیجه نباید از آن فرار کنیم. بلکه باید به بهترین شکل با آن به صلح برسیم و این صلح باعث از بین رفتن آن اضطراب‌ها و جاه‌طلبی‌های پوچ زندگی می‌شود و می‌توانیم ارزش‌هایمان را آزادانه‌تر انتخاب کنیم.

در واقع احساسات منفی نوعی دعوت به عمل است و در مقابل احساسات مثبت پاداش انجام دادن کارهای درست است. احساسات بخشی از معادله زندگی هستند، اما صرفاً همهٔ معادله نیستند. چون چیزی که حس خوبی به ما می‌دهد صرفاً دلیلش این نیست که خودش هم خوب است و یا چیزی که حس بدی به ما می‌دهد صرفاً دلیلش این نیست که خودش هم بد است.

زندگی به‌خودی‌خود نوعی رنج کشیدن است. ثروتمند به خاطر ثروتش، فقیر به خاطر فقرش، آدم بی خانواده برای نداشتن خانواده، آدم خانواده‌دار برای خانواده‌اش رنج می‌کشد

بلوغ یعنی وقتی‌که انسان یاد می‌گیرد توجهش را فقط برای چیزهای واقعاً باارزش صرف کند

و وقتی برای هرکسی و هر چیزی ارزش قائل می‌شویم، حس می‌کنیم که تا ابد استحقاق آن را داریم که راحت و خوشحال باشیم و اوضاع بر وفق مرادمان باشد. درحالی‌که این‌یک بیماری است و ما را از درون ویران می‌کند. با این نگاه شما هر بدبیاری را یک نا عدالتی قلمداد می‌کنید و هر چالشی را یک شکست فرض می‌کنید، هر سوءتفاهمی را یک مشکل شخصی و هر مخالفتی را یک خیانت در نظر می‌گیرید. این‌گونه در زندانی از حق‌به‌جانب بینی گرفتار می‌شوید و از سروصداهای داخل ذهنتان تغذیه می‌کنید و همواره در داخل چرخه بازخورد جهنمی اسیر می‌شوید.

چیز باارزشی در زندگی زمانی به دست می‌آید که تجربهٔ منفی مربوط به آن را پشت سر بگذارید

قانون تلاش معکوس می‌گوید. مثلاً هرچه بیشتر به پولدار شدن ولع داشته باشید، احساس فقر و کم‌ارزشی بیشتری می‌کنید، هرچه بیشتر خواستار زیبایی و اندام خوب باشید، بیشتر خودتان را زشت می‌بینید. هیچ‌وقت خوشبخت نمی‌شوید اگر مدام به دنبال مؤلفه‌های خوشبختی باشید، هیچ وقت زندگی نمی‌کنید اگر به دنبال معنای زندگی باشید.

((این که همواره تجربه‌های مثبت بیشتری بخواهید، به‌نوبهٔ خود یک تجربه منفی است و پذیرش تجربه منفی به‌نوبهٔ خود یک تجربه مثبت است.))

در حقیقت وجود ما به گونه‌ای است که با چیزهایی که داریم راضی نمی‌شویم و تنها با چیزهایی که نداریم راضی می‌شویم؛ بنابراین درد و بدبختی از ویژگی‌های ماست.

کلید یک زندگی خوشبخت این نیست که بیشتر تلاش کنید، بلکه این است که کمتر تلاش کنید، اما در عوض، تلاشتان در جهت به دست آوردن خواسته‌های درونی و مهمتان باشد.

فیلسوف بزرگ معاصر، آلن واتس، به این، قانون تلاش معکوس می‌گوید. مثلاً هرچه بیشتر به پولدار شدن ولع داشته باشید، احساس فقر و کم‌ارزشی بیشتری می‌کنید، هرچه بیشتر خواستار زیبایی و اندام خوب باشید، بیشتر خودتان را زشت می‌بینید. هیچ‌وقت خوشبخت نمی‌شوید اگر مدام به دنبال مؤلفه‌های خوشبختی باشید، هیچ وقت زندگی نمی‌کنید اگر به دنبال معنای زندگی باشید.

. ما مسئول تجربیاتی هستیم که همیشه تقصیر ما نیست و این بخشی از زندگیست. به عنوان یک راهنمایی، همواره یادتان باشد که تقصیر مربوط به زمان گذشته است و مسئولیت به زمان حال برمی‌گردد. به عنوان مثال این تقصیر شما نیست که من این کتاب را نوشتم، اما مسئولیت انتخاب خواندن این کتاب با شماست.

آزادی این فرصت را به انسان‌ها می‌دهد که به معناهای بزرگ‌تری دست پیدا کنند، اما به‌خودی‌خود لزوماً هیچ چیز معناداری ندارد؛ بنابراین تنها راه رسیدن به معنا و حس اهمیت در زندگی، رد کردن گزینه‌ها، محدود کردن آزادی و انتخاب تعهد به یک مکان، باور و یک شخص است.